Εκατόν πενήντα χιλιάδες άνθρωποι, λέει, ψήφισαν στον ΣΥΡΙΖΑ και εξέλεξαν πρόεδρο με 99% (διόλου άσχημα) τον Αλέξη Τσίπρα, αφού μέχρι τώρα ήταν πρόεδρος με απευθείας ανάθεση… Ενώ δεν έχει γίνει γνωστό αν στον αριθμό των ψηφισάντων έχουν ενσωματωθεί και τα σχολεία της Β΄ Αθήνας…
Πάντως, είναι βέβαιο ότι αρμόζει κάτι περισσότερο από απλή περίσκεψη το γεγονός ότι στην Κουμουνδούρου έδωσαν δικαίωμα ψήφου σε παιδιά για να εκλέξουν τον μέγα τιμονιέρη. Βεβαίως, θα ήταν ευχής έργον να μάθουμε την αιτία που δόθηκε η δυνατότητα σε δεκαπεντάχρονα να ψηφίσουν, δηλαδή δύο χρόνια κάτω από το επιτρεπτό σε εθνικές εκλογές, αλλά αυτό δεν αναμένεται. Πειστικά τουλάχιστον.
Και ανεξαρτήτως του νόμιμου ή όχι, είναι ηθικό;
Ολο αυτό μοιάζει με σύγχρονο «παιδομάζωμα», με βάπτισμα στην κολυμπήθρα που θα οδηγήσει αύριο σε δημιουργία στελεχών, καταλήψεις και λοιπές άλλες εκδηλώσεις από εκείνες που αποκαλούνται… αγώνες. Ολα στον βωμό των εντυπώσεων, να περάσουν τον αριθμό εκείνων που πήγαν να ψηφίσουν τον Ανδρουλάκη αλλά και να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα του κόμματος. Ιλαροτραγωδία του παραλόγου.
Ξέρετε κάτι; Διανύουμε τα τελευταία χιλιόμετρα απαξίωσης της Αριστεράς και στον τόπο μας, όπως σχεδόν παντού στον κόσμο. Κι αυτά τα χιλιόμετρα διανύονται με πολιτική αγριότητα, ψέματα, στρεβλώσεις, δηλητήριο, εκτόξευση δυσανεξίας, καχυποψίας, έξαψη παθών. Σκηνοθετούν συνομιλίες… αγανακτισμένων με τον μεγάλο τιμονιέρη, αλλά αυτοί αποδεικνύεται ότι είναι… μέλη του ΣΥΡΙΖΑ! Αρνούνται τα πάντα, ίσως μας πούνε και ότι τα ρολόγια περιστρέφονται προς τ’ αριστερά. Καυχώνται πως κάνουν τον ήλιο ν’ ανατέλλει, μα δεν μπορούν να δούνε δέκα μέτρα μπροστά και να εκφέρουν έστω και μια πρόταση εναρμονισμένη με την εποχή και όχι με το παρελθόν, τα σύνδρομα και τις ιδεοληψίες τους.
Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι όσο η Ελλάδα πορεύεται να συναντήσει το μέλλον της τόσο περισσότερο η κοινωνία θα συνειδητοποιεί ότι δεν χρειάζεται πάτρονες, ούτε καθοδήγηση από ιδεολογικά απολιθώματα. Το μέλλον, παντού, το γράφουν οι αστικές φιλελεύθερες δυνάμεις. Με κύριο «όπλο» την «απληστία» της ελευθερίας και της δημιουργίας.
