Ο πελάτης φτάνει στο συνεργείο για να αλλάξει τα ελαστικά του αυτοκινήτου του και μόλις αντικρίζει τη Χριστίνα Γκάγια μπροστά του, έτοιμη να τον εξυπηρετήσει, ρωτάει: «Είναι κανείς εδώ»; Είναι οι στιγμές που η ίδια αισθάνεται αόρατη στην ίδια της την επιχείρηση και όταν απαντάει «ναι,εγώ!», η αντίδραση του ανθρώπου που έχει απέναντί της είναι κάτι που πλέον έχει συνηθίσει ως κομμάτι της καθημερινότητάς της.
Η ιδιοκτήτρια της επιχείρησης εμπορίας και σέρβις ελαστικών Χριστίνα Γκάγια, από τα 21 της χρόνια ασχολείται με το συγκεκριμένο επάγγελμα, με παρότρυνση του πατέρα της, που ήθελε να υπάρχει συνέχεια στην επιχείρησή του. Έτσι, τόσο η ίδια όσο και η αδελφή της μεγάλωσαν στο συνεργείο και βίωσαν, όπως λέει, ευχάριστες αλλά και δύσκολες καταστάσεις.
«Τα έχω αντιμετωπίσει όλα. Ειρωνεία, αμφισβήτηση, δυσπιστία, όχι μόνο για το φύλο αλλά και για την ηλικία», αφηγείται στο Αθηναϊκό/ Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και εξηγεί πως «στην αρχή αν και είχα τον ενθουσιασμό, υπήρχαν συμπεριφορές που μ’ έκαναν να απογοητευτώ, να σκεφτώ: “τι κάνω εγώ εδώ”. Παλαιότερα επηρεαζόμουν πολύ, έφευγα από τη δουλειά και στεναχωριόμουν. Το σκεφτόμουν και το κουβαλούσα μέσα μου. Τώρα πια δεν με απασχολούν αυτά».
Μπορεί να έχει αδυναμία στα αυτοκίνητα και να παίζει στα δάχτυλα τον γρύλο, ωστόσο αυτό που όσα χρόνια κι εάν περάσουν και όση εμπειρία και να αποκτήσει ακόμα, θα συνεχίζει να την ενοχλεί είναι το εξής: «Έρχονται πολλές φορές για να τσεκάρουν εάν μπορώ να ανταπεξέλθω και αυτό με ενοχλεί ιδιαίτερα. Μερικές φορές λέω, είμαι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο έτοιμο να φύγει και εάν φύγει θα ακολουθήσω κι εγώ… τα χρόνια περνάνε και είναι δύσκολο να συνεχίσω αυτή τη δουλειά».
«Το πιο δύσκολο στη δουλειά μου είναι το βάρος των ελαστικών»
Όπως περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «είναι μια δύσκολη δουλειά, όχι τόσο το τεχνικό κομμάτι καθώς είναι κάτι που το μαθαίνεις και εκπαιδεύεσαι καθημερινά. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι το βάρος. Πρέπει να έχεις καλή φυσική κατάσταση για να σηκώνεις το ελαστικό με τη ζάντα, αλλά και οι κινήσεις που κάνεις, είναι πολύ επιβαρυντικές για το σώμα».
«Ασχολούμαι με αυτή τη δουλειά από τα πρώτα χρόνια του λυκείου, συνολικά 21 χρόνια. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη διαχείριση πληροφοριών, ένα αντικείμενο σχετικό με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά λόγω των συγκυριών, δηλαδή εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και επειδή ο πατέρας μου συνταξιοδοτήθηκε, ασχολήθηκα με την επιχείρηση, αν και ήταν ένα αντικείμενο το οποίο δεν θα επέλεγα», διευκρινίζει.
Στη δουλειά της δεν φοράει ποτέ φόρμες και στολές εργασίας αλλά ρούχα που, όπως λέει, την κάνουν να αισθάνεται άνετα και όμορφα, ενώ η αλλαγή των ελαστικών περιορίζεται στους χώρους του συνεργείου. Αν κάποιος φίλος χρειαστεί αντικατάσταση του λάστιχου του αυτοκινήτου του, «τότε αυτό που λέω πάντα, είναι, ότι εγώ δίνω μόνο οδηγίες και εσείς τις ακολουθείτε!».
Στο ερώτημα, εάν πιστεύει ότι στις ημέρες μας υπάρχει το «αδύναμο» φύλο, απαντάει: «Θεωρώ ότι είναι περιττό να μιλάμε ακόμα και σήμερα για αδύναμο και δυνατό φύλο. Πώς μπορεί να είναι η γυναίκα αδύναμη, όταν ασχολείται με το σπίτι, με τα παιδιά και τη δουλειά ταυτόχρονα», αναρωτιέται η Χριστίνα Γκάγια.
