Αυτό που συνεχώς (σωστά) επισημαίνεται είναι ότι κατανάλωση αλκοόλ και οδήγηση δεν πάνε μαζί. Μάλλον πρέπει να δημιουργηθεί και ένα αντίστοιχο μήνυμα με κεντρική ιδέα «γιορτινή μέθη και ανάρτηση, δεν πάνε μαζί».
Γιατί, δυστυχώς, κάποιοι δεν κατανοούν τι γέλιο και ταυτόχρονα οίκτο μπορεί να επιφέρει μια ανάρτηση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, πριν φύγει η επήρεια της γιορτινής μέθης. Με το αποτέλεσμα να γίνεται ακόμα χειρότερο όταν προστίθεται και η ηλικία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου.
Θέλησε, μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, να ευχηθεί χρόνια πολλά για το 2022. Και αποφάσισε να το κάνει… φορώντας το ζιβάγκο που φορούσε ο πατέρας του το 1980. Και σα να μην έφτανε ο αναχρονισμός… φόρεσε ανάποδα και το ζιβάγκο. Ε, με τέτοια υλικά κατάφερε το «φαγητό να μην το τρώνε ούτε τα σκυλιά»…
Ο Γ. Παπανδρέου «μεσ’ την πολύ θολούρα του» θυμήθηκε, ανάμεσα σε άλλα, να μας μιλήσει για τις «μεγάλες ανισότητες που επιφέρει η συγκέντρωση του πλούτου και συνακόλουθα της εξουσίας σε χέρια λίγων». Βέβαια, «μπερδεύτηκε» και όσα γίνονταν επί της θητείας του ως πρωθυπουργού τα προσάπτει σε άλλους αλλά καλή καρδιά.
Στο ρόλο του συμπαθή παράγοντα της ομάδας του Εδεσσαϊκού που έχει γίνει χρόνιο viral στα ΜΚΔ, προσπαθεί να μας «ανοίξει τα μάτια». Αναφέροντας πως ο «αναστοχασμός σε ό,τι αφορά τη συλλογική μας πορεία, που κάποιοι λίγοι αναζητούσαμε ως αναγκαία συνθήκη με την ευκαιρία της Επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, παρέμεινε μια κενή περιεχομένου αναφορά σε κάποιες εκδηλώσεις και τελικά απετράπη, με την επίκληση των έκτακτων συνθηκών, ένεκα της πανδημίας. Προφάσεις εν αμαρτίαις». Χικ, βίβα.
Απολαύστε το πόνημά του: «Ένας δύσκολος χρόνος, με γεγονότα που προκάλεσαν πολλά και αντιφατικά συναισθήματα σε όλους τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο και είχαν σημαντικές οικονομικές, πολιτικές αλλά και κοινωνικές επιπτώσεις, μας αποχαιρετά.
Δίνει τη θέση του σε έναν νέο χρόνο, που όλα δείχνουν ότι, θα μας φέρει αντιμέτωπους με μεγάλες προκλήσεις, σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα.
Προκλήσεις, άλλες ήδη γνωστές και άλλες πρωτόγνωρες. Άλλες ως αποτέλεσμα των σύγχρονων εξελίξεων της επιστήμης και της τεχνολογίας, όπως η μετάβαση στον ψηφιακό κόσμο, και άλλες ως αποτέλεσμα μιας στρεβλής αντίληψης που αφορά και τον τρόπο ζωής και την αξιοποίηση του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου.
Βεβαίως, πάντα παρούσες και οι μεγάλες ανισότητες που επιφέρει η συγκέντρωση του πλούτου και συνακόλουθα της εξουσίας σε χέρια λίγων. Και μάλιστα, την ώρα που ο κόσμος διαθέτει το μεγαλύτερο πλούτο που υπήρξε ιστορικά, αλλά και τα περισσότερα μέσα, επιστημονικά και τεχνολογικά, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του.
Και όλα αυτά, σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από περισσότερη συνεργασία και αλληλεγγύη από ποτέ.
Παρά τις τεράστιες δυνατότητες και τις συλλογικές μας κατακτήσεις, παραμένουν ως απαίτηση της κοινωνίας μας βασικές αξίες, όπως αυτές της ισότητας, της ισηγορίας, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας, της οικοδόμησης εντέλει, μιας κοινωνίας ανθρωπιάς.
Σε αυτό το σύνθετο και ιδιαίτερα απαιτητικό από πλευράς ανάληψης πρωτοβουλιών και δράσεων παγκόσμιο περιβάλλον, η Ελλάδα, οι Έλληνες, χρειαζόμαστε, ένα μεγάλο άλμα, που θα προέλθει από μια εθνική επανεκκίνηση, και θα συμβάλει καταλυτικά ώστε να μεταβούμε με όραμα αλλά και σχέδιο, δημοκρατικό και προοδευτικό, στη νέα εποχή που διαμορφώνεται ήδη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πρόκειται για μια πρόκληση υπαρξιακού τύπου, για ολόκληρο τον Ελληνισμό.
Ο νέος Πατριωτισμός, που απαιτείται για αυτήν την μετάβαση, αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Αλλά αδήριτη ανάγκη είναι, ο νέος Πατριωτισμός να είναι απαλλαγμένος από την εσωστρέφεια και τις χρόνιες παθογένειες που ευθύνονται για την ιδιότυπη ομηρία που βιώνουν οι υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Ο αναστοχασμός σε ό,τι αφορά τη συλλογική μας πορεία, που κάποιοι λίγοι αναζητούσαμε ως αναγκαία συνθήκη με την ευκαιρία της Επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, παρέμεινε μια κενή περιεχομένου αναφορά σε κάποιες εκδηλώσεις και τελικά απετράπη, με την επίκληση των έκτακτων συνθηκών, ένεκα της πανδημίας.
Προφάσεις εν αμαρτίαις.
Εύχομαι, το 2022, να αποτελέσει την αφετηρία για την ανατροπή αυτής της καθηλωτικής αντίληψης και πρακτικής.
Να μην επαναπαυθούμε σε μια δήθεν αυτονόητη επιστροφή σε μια κανονικότητα, μια κανονικότητα που έφερε τις κρίσεις που βιώνουμε με δραματικό τρόπο.
Είναι η ώρα να γίνουμε εμείς το υποκείμενο της ιστορίας μας, να αποποιηθούμε το ρόλο του παθητικού αντικειμένου.
Να κατανοήσουμε την ανάγκη να ορίζουμε και να σχεδιάζουμε το μέλλον μας, επιλέγοντας αντί για το περιθώριο της ιστορίας, τον διαρκή αγώνα, που θα μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε εμείς που θα ορίζουμε και τη μοίρα μας.
Και να συζητήσουμε επιτέλους, ήρεμα και απλά, για το πώς θα οδηγηθούμε όλοι μαζί σε μια καλύτερη επόμενη ημέρα και κυρίως μια βιώσιμη επόμενη ημέρα.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Καλή και γόνιμη χρονιά σε όλες τις Ελληνίδες, σε όλους τους Έλληνες.
Με υγεία και προκοπή για όλους».
