Η εκλογή Μελόνι στην Ιταλία έφερε πάλι στο προσκήνιο το σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης: την ισχυροποίηση των πολιτικών άκρων. Παντού παρατηρούμε καινούργια, ακραία κόμματα είτε να σχηματίζουν κυβέρνηση είτε να κρατούν τον ρόλο της μείζονας αντιπολίτευσης σε βάρος των παραδοσιακών (κεντροδεξιών ή σοσιαλδημοκρατικών) πολιτικών σχηματισμών. Έτσι, το παράδειγμα της Ελλάδας με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συναντάται στην Ισπανία με τους Podemos, στη Γαλλία με τη Λεπέν, στην Ουγγαρία με τον Ορμπάν, και αλλού. Όπως φαίνεται, σε καιρούς όξυνσης των προβλημάτων κάθε χώρα «τείνει» προς τα πολιτικό-ιστορικά άκρα της: στην Ελλάδα στην ακροαριστερά ενώ στην Ιταλία στην ακροδεξιά.
Tου Βαγγέλη Παπακωνσταντίνου
Τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά η ψηφιακή τεχνολογία; Σε μεγάλο βαθμό η ψηφιακή τεχνολογία στήριξε αυτή την εξέλιξη. Ο σχηματισμός νέων, ακραίων κομμάτων και η κατάληψη του δημόσιου διαλόγου έγιναν εφικτά χάρη στα διαδικτυακά κοινωνικά δίκτυα. Μέσα από αυτές τις πλατφόρμες ο ακραίος λόγος νέων και αδοκίμαστων πολιτικών έφτασε απευθείας στο υποψήφιο κοινό τους, χωρίς την ανάγκη μεσαζόντων.
Αυτή η εξάλειψη των μεσαζόντων του πολιτικού μηνύματος στην αρχή φάνηκε θετική εξέλιξη. Για δεκαετίες ο Τύπος και η τηλεόραση κατηγορούνταν ότι «ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις». Συνεπώς, η παράκαμψή τους θεωρήθηκε ότι θα ήταν κάτι θετικό. Δυστυχώς όμως, όχι. Χαρήκαμε πρόωρα. Ξεχάσαμε μια βασική ιδιότητα του πλήθους: Όταν μαζεύονται πολλοί και όλοι έχουν ίση δυνατότητα να ακουστούν, την προσοχή τραβά όποιος κάνει κάτι ακραίο. Δεν μαζεύουν εκατομμύρια followers όσοι είναι μετρημένοι και σοβαροί αλλά όποιοι πουν κάτι ακραίο. Ήταν επομένως αναπόφευκτο οι νέες ψηφιακές πλατφόρμες να ευνοήσουν τα νέα, ακραία κόμματα και να «χαντακώσουν» εκείνα που, εξαιτίας του σεβασμού στην ιστορία τους, είναι σοβαρά και μετρημένα.
Και τώρα; Θα ζήσουμε για πάντα με τους ακροδεξιούς και τους ακροαριστερούς στο κεφάλι μας; Όχι απαραιτήτως. Το ίντερνετ ακόμα περνά την παιδική ηλικία του. Όλες αυτές οι πλατφόρμες δεν είναι ούτε είκοσι ετών. Σύντομα ο κόσμος θα βαρεθεί τις ακραίες πολιτικές παραστάσεις και θα καταλάβει το κόλπο προσέλκυσης της προσοχής που παίζεται στην πλάτη του. Μέχρι τότε όμως τα κόμματα του συνταγματικού πολιτικού τόξου, δηλαδή η κεντροδεξιά και η σοσιαλδημοκρατία, θα πρέπει να δώσουν μια ακόμα μάχη για τη διατήρηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
* Ο Βαγγέλης Παπακωνσταντίνου είναι Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Βρυξελλών, Δικηγόρος, MPlegal -Υπεύθυνος Προσωπικών Δεδομένων της Νέας Δημοκρατίας
