Γράφει ο Νίκος Χιδίρογλου
Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί αποστροφή στους Ελληνες πολίτες και πλέον όχι μόνον. Κάποιες φορές το καταλαβαίνουν και αποσύρουν σχόλια ή ζητούν συγγνώμη. Ομως, η βιτριολική ρητορική έχει γίνει πλέον σύστημα. Ο ένας είναι «αψύς», ο άλλος κάνει «άστοχα» σχόλια, αλλά το κακό συνεχίζεται. Μια λέξη δήθεν κομψή για να μετριάσει τις κακές εντυπώσεις και στην Κουμουνδούρου προχωρούν σαν να μην τρέχει τίποτα. Αλλά, ακόμα και στη δήλωση συγγνώμης, να οι λέξεις «αίσχος» και «έκτρωμα». Λέξεις φορτισμένες αρνητικά, με χάλια σημειολογία, που φυσικά δεν ασκούν καμία έλξη στο αστικό ακροατήριο που βαρέθηκε να ακούει μηδενιστικού τύπου προσεγγίσεις. Και το κακό εξάγεται και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προκαλώντας ενόχληση κι εκεί.
Αν θα αλλάξουν; «Χλομό», αν και αυτό πρέπει να το απαντήσουν οι ίδιοι. Οποιος συμμετέχει στα κοινά, ελέγχεται όμως και λογοδοτεί. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο, τον λόγο και ποιους θέλει να εκπροσωπήσει. Εχει κάνει προφανώς τις επιλογές του και επενδύει πολιτικά σε συγκεκριμένα πράγματα: όσα διαιρούν. Αλλωστε, είναι και αυτό το «ταξικό πρόσημο». Είναι κριτήριο δημόσιο ομολογημένο, που αμέσως υπενθυμίζει σε όλους πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ξεκαθαρίσει πως δεν είναι εδώ για να εκπροσωπήσει όλους ανεξαιρέτως τους Ελληνες, αλλά μόνο μερικούς από αυτούς. Φυσικά, πάντα με τα δικά του ιδεοληπτικά κριτήρια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να αναζητεί έρεισμα στα όσα μας έριξαν παλαιότερα σε κρίσεις: στην αντιμεταρρύθμιση, στη συνεχή, συστηματική και –πολλές φορές– υποκινούμενη διαμαρτυρία, στην προστασία των κακώς εννοούμενων κεκτημένων και σε συμπεριφορές που γενικότερα δεν κοσμούν την κοινωνικοπολιτική σκηνή μας. Ισως θεωρεί όλα τα παραπάνω «προεπαναστατική» ή «επαναστατική διαδικασία». Στο μυαλό ανθρώπων που ζουν κάπου στο 1917 και ξυπνούν και κοιμούνται έχοντας στο μυαλό τους τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» διά του «επαναστατικού προτσές», ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι γίνεται. Μη σας μπερδεύει πάντως αν μερικοί εξ αυτών φορούν κοστούμια. Εξακολουθούν να θεωρούν τους αντιπάλους τους «κουλάκους».
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
