Οι υπουργοί πρέπει να μιλάνε; Κι αν πρέπει να μιλάνε τι πρέπει να λένε; Κατ’ αρχήν πρέπει να μιλάνε όταν έχουν να πουν κάτι και όταν αυτό το «κάτι» δηλώνει τις θέσεις της κυβέρνησης στην οποία μετέχουν. Εξυπακούεται ότι το «κάτι» δεν εκφράζει τους ίδιους αλλά τον Πρωθυπουργό. Από κει και πέρα το θέμα είναι που το λένε, γιατί το λένε και σε ποιον το λένε.
Αυτά τα εισαγωγικά ώστε να γίνει αντιληπτό ότι στην Ελλάδα είθισται οι υπουργοί- όχι όλοι- να παραμιλάνε ώστε οι εκπομπές στις οποίες προσκαλούνται να κόβουν «εισιτήρια». Απ’ την άλλη, εάν οι υπουργοί απέφευγαν να μιλήσουν, τότε το πιθανότερο είναι οι εκπομπές να σταματήσουν να τους καλούν και οι ψηφοφόροι- τηλεθεατές να τους ξεχάσουν. Μπρος γκρεμός και… πίσω Τσίπρας.
Σ’ αυτό το σημείο υπεισέρχεται ο Αλέξης Τσίπρας ως Αμερικανός αστυνόμος και οι δυνάμεις «καταστολής» του Τύπου, συνήθως των «τύπων» που παρακολουθούν τις εκπομπές και καταγράφουν τις λέξεις ώστε να βγάλουν ξύγκι το οποίο εν συνεχεία να το χρησιμοποιήσουν στις δικές τους λέξεις προκειμένου να «στριμώξουν» την κυβέρνηση. Απ’ τις λέξεις πιάνεται και ο Αστυνόμος Τσίπρας (μια και οι δικές του λέξεις δεν σχηματίζουν πρόταση) για να δηλώσει την παρουσία του.
Προσέξτε τώρα το… επιδαπέδιο επίπεδο της αντιπολίτευσης που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο εν υπηρεσία Αμερικανός αστυνόμος αρχηγός του. Μιλάει ο υπουργός, αγκιτάρει ο Τύπος, ξεσπάει ο θόρυβος, αρχίζει η μουρμούρα και έρχεται ο Τσίπρας με τις «χειροπέδες» να «συλλάβει» τον ηθικό αυτουργό που υποτίθεται ότι έβαλε τον υπουργό να πει αυτά που είπε. Για τους τύπους του λέει μάλιστα: « Έχεις το δικαίωμα να παραμείνεις σιωπηλός, αλλά αν μιλήσεις ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου»!
Γιατί αυτό που ενδιαφέρει τον Αλέξη Τσίπρα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι πως θα βγει η χώρα από την πανδημία, αλλά τι θα κερδίσει ο ίδιος πολιτικά από την κρίση. Μήπως το ίδιο δεν έκανε με τα μνημόνια; Ας μη το κουράζουμε σε ό,τι αφορά τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πασιφανές ότι αυτό το κόμμα και αυτός ο πολιτικός δεν θα υπήρχαν υπό κανονικές πολιτικές συνθήκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είναι σύμπτωμα των κρίσεων. Μέχρι εκεί τελεία, παράγραφος.
Η παράγραφος αφορά τους υπουργούς που κάποτε θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι αυτοσχεδιασμοί και οι στοχασμοί σε τηλεοπτικούς χρόνους ενίοτε προκαλούν παρεξηγήσεις και δίνουν την ευκαιρία στην «ευκαιριακή» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να περνάει «χειροπέδες» στην πραγματικότητα. Κρείττον του λαλείν το σιγάν και δη όταν έχεις απέναντί σου ένα κόμμα που κρατάει τεφτέρι με τους νεκρούς προκειμένου να αποδείξει ότι η πανδημία θα έκανε σκόντο στους θανάτους με πρωθυπουργό τον Τσίπρα.
Easy Writer
