Εδώ και μήνες ο Αλέξης Τσίπρας και ορισμένοι άνευ «τσίπας» και υπεράνω υποψίας σχολιαστές επί παντός του επιστητού (απελπισμένοι πολιτικοί και μη), καταβάλλουν απέλπιδες προσπάθειες «ενοχοποίησης» του επιτελικού κράτους. Οι προσπάθειες είναι συντονισμένες και ο σχεδιασμός αποδόμησης του επιτελικού κράτους τίθεται κατά καιρούς σε εφαρμογή αναλόγως των περιστάσεων.
Του Χάρη Παυλίδη
Ο απελπισμένος Αλέξης Τσίπρας και οι «ξετσίπωτοι» λεγεωνάριοι εφαψίες με τον ΣΥΡΙΖΑ, «ορφανά» κατά τεκμήριο ενός συστήματος που έχει κάψει… «λάδια», δρουν είτε με την «Ελπίδα», είτε με τον «Ιανό», είτε με την «Μήδεια», είτε με τον Κορωνοϊό και τέλος πάντων περιμένοντας ένα ακραίο φυσικό γεγονός προκειμένου να επενδύσουν σ’ αυτό και να το χρησιμοποιήσουν εναντίον του επιτελικού κράτους.
Το επιχείρησαν σε όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις που το επιτελικό κράτος κλήθηκε να διαχειριστεί διαδοχικές κρίσεις είτε αυτές αφορούσαν ακραία καιρικά φαινόμενα είτε την πανδημία και τις επιπτώσεις που επήλθαν σε κοινωνικό και οικονομικό πεδίο.
Το επιτελικό κράτος παρά τις προσπάθειες δυσφήμισης που υφίσταται, τις περισσότερες φορές ανταπεξήλθε επιτυχώς, παρά το γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει απαλλαγεί από τις χρόνιες παθογένειες που το ακολουθούν. Παρ’ όλα αυτα το επιτελικό κράτος αντέχει και λειτουργεί.
Προφανώς στους απελπισμένους η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, οπότε μόνο έκπληξη δεν προκαλεί η τελευταία(;) ελπίδα του Αλέξη Τσίπρα να σπεκουλάρει στην «Ελπίδα» ελπίζοντας ότι έτσι θα πλήξει μέσω του επιτελικού κράτους την αξιοπιστία του Πρωθυπουργού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μαθημένος να κάνει το μαύρο- άσπρο, εν ολίγοις να παραποιεί τα γεγονότα και να παραπλανά με την άκρατη δημαγωγία του. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πως θα «τελειώσει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Διόλου τους απασχολεί το γεγονός ότι χάριν του επιτελικού κράτους δεν υπήρξαν ανθρώπινες απώλειες στις καταστροφικές πυρκαγιές, ότι το επιτελικό κράτος λειτούργησε άψογα στον «Ιανό» και στους σεισμούς. Και αφού δεν τους «βγήκαν» όπως θα ήθελαν όλα αυτά, τώρα ελπίζουν ότι η «Ελπίδα» θα κάνει τη «δουλειά» για λογαριασμό τους.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πέραν των λαθών και των παραλείψεων που ομολογουμένως υπήρξαν στη διαχείριση της πρόσφατης ακραίας χιονοκαταιγίδας, την έλλειψη συντονισμού και τις ευθύνες της ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ, η «Ελπίδα» παρέχει την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να αναπτερώσει τις ελπίδες του ώστε να ξεπεράσει το εμφυλιακό κλίμα που ενέσκυψε στο ΣΥΡΙΖΑ.
Εξ’ αυτού του λόγου σπεκουλάρει με την «Ελπίδα» για να «θάψει» τη σκευωρία της Novartis, ελπίζοντας ότι θα ξεχασθούν και οι προσωπικές του ευθύνες σ’ αυτή την υπόθεση. Γι’ αυτό το μένος κατά του Γιώργου Γεραπετρίτη τον οποίον θεωρεί υπόλογο για το επιτελικό κράτος. Γι’ αυτό και στο εξής θα συμμαχεί με όποιον συγκλίνουν τα συμφέροντά του εναντίον της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ενδεχομένως να εμπλακεί και στον πόλεμο συμφερόντων για τη σύμβαση της ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ που έχει στόχο τον Κώστα Καραμανλή.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να επαναλάβει το colpo grosso του 2015, και προσεχώς θα επιχειρήσει να τα δώσει όλα σπεκουλάροντας στο τρίπτυχο: Χιονιάς, Πανδημία, Ακρίβεια. Και τώρα, όπως και το 2015, θα έχει μαζί του τα «συμφέροντα» που ενοχλούνται από το κυβερνητικό μοντέλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι σαφές ότι έχει επιλέξει ακόμη μια φορά το δρόμο της πόλωσης και του διχασμού. Ως πολιτικός δραματουργός, ως ένας Ρακίνας της πολιτικής, η μοναδική του ελπίδα βρίσκεται στην απελπισία του. Μια αγγλική παροιμία λέει ότι, η ελπίδα είναι ένα καλό πρόγευμα αλλά καταλήγει σ’ ένα κακό δείπνο. Αυτό οφείλει να το λάβει σοβαρά υπόψη του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μια και συνηθίζει να… διαλογίζεται με «δειπνοσοφιστές».
