Ο μικρομεγαλισμός όταν είσαι στην αντιπολίτευση είναι ανέξοδος. Μπορείς να λες ότι θες χωρίς να κοστίζει ιδιαίτερα. Όταν όμως ο λαός σου δίνει υψηλά ποσοστά, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν.
Γράφει ο… μη ειδικός συνεργάτης
Αναφέρομαι βεβαίως στο «νέο ΠΑΣΟΚ» του Νίκου Ανδρουλάκη που με χαρακτηριστική άνεση δηλώνει ότι δεν θα συνεργαστεί με κανέναν και ότι δεν θα γίνει δεκανίκι της ΝΔ και διάφορα άλλα τέτοια ριζοσπαστικά. Προσέξτε, την ίδια έπαρση είχε το 2014 και ο πρόεδρος Αλέξης, όμως η ψήφος του λαού τον ανάγκασε να συνεργαστεί με ένα μόρφωμα του facebook και της άκρας δεξιάς, με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου.
Αντιλαμβάνομαι ότι σε αυτό το timing ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί ανοιχτά να δηλώσει ότι θα συνεργαστεί με το Α ή με το Β κόμμα διότι αυτό θα του στερήσει ενδεχομένως ψήφους από την εκλογική δεξαμενή. Όμως η έπαρση και ο ισαποστακισμός είναι κακοί σύμβουλοι. Τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται κόμματα εξουσίας πρέπει να τοποθετούνται ξεκάθαρα. Θα αφήσουν τη χώρα ακυβέρνητη; Θα αφήσουν τη χώρα να συρθεί σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις; Δεν μπορεί να κρύβονται για πολύ καιρό από όλους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με μια κίνηση – ματ θα έλεγε κανείς τους φέρνει προ των ευθυνών τους. Ειδικά το Νίκο Ανδρουλάκη. Πολύ εύστοχα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας στο 1ο Συνέδριο του Οικονομικού Ταχυδρόμου τόνισε ότι το πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος θα το κρίνει ο λαός. Σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη, ο λαός θα μας υποδείξει αν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα κόμμα ή περισσότερα.
Μπορεί κάποιος να αγνοήσει την ετυμηγορία του λαού ή να την πετάξει στο καλάθι των αχρήστων; Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία.
Όταν ευελπιστείς ότι το κόμμα σου πάει για πάνω απο 15% τότε μεγαλώνει και η πολιτική ευθύνη έναντι του λαού. Άλλο πράγμα το 5% να παίρνεις την κρατική χρηματοδότηση και να κάνεις τον επαναστάτη εκ του ασφαλούς, κι άλλο να λες είμαι κόμμα εξουσίας. Ή μικρός θα είσαι ή μεγάλος. Και τα δύο δεν γίνεται σύντροφοι.
Ωραίος ο χαβαλές δε λέω, αλλά να «διδάχνει» κιόλας που έλεγε ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυνν…
«Δεν είναι να πούμε φάγαμε, ήπιαμε, και το γλυκεράκι μας κι άντε γεια χαρά και τα δέοντα στην κυρία μαμά σας!».
