«Η κυβέρνηση δεν πρέπει να αμφιταλαντεύεται. Από τη στιγμή που έχει επιλέξει την πορεία της δεν πρέπει να κοιτάει ούτε αριστερά ούτε δεξιά, αλλά ίσια μπροστά». Όττο Φον Μπίσμαρκ
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να διεκδικήσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είχε επιλέξει την πορεία της έχοντας λάβει υπ’ όψιν την ιστορική της διαδρομή προσμετρώντας παράλληλα τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο συναίσθημα και στον ρεαλισμό που συνήθως αποτελούν σημείο τριβής σε μια μεγάλη παράταξη.
του Χάρη Παυλίδη
Στην πιο κρίσιμη στιγμή εκείνης της αναμέτρησης ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έγινε ΑΥΤΟ που του συνέβη, δηλαδή να συμβιβαστεί αρκούμενος στη διεκδίκηση της ηγεσία της κεντροδεξιάς και να γίνει διαχειριστής των υφιστάμενων δεδομένων, αλλά ΑΥΤΟ που επέλεξε να γίνει. Ηγέτης μιας παράταξης διευρυμένων πολιτικών και ιδεολογικών ορίων.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός δεν υπήρξε ποτέ χθεσινός κομματάρχης και είναι προφανές ότι δεν επιθυμεί να γίνει ο αυριανός «ταξιθέτης» του κομματικού συστήματος όπως τον φαντασιώνονται όσοι συγγράφουν σενάρια αναθέτοντας ρόλους σε εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών (Βρυξελλών) παραθώμεθα.
Η οδός του τεθλιμένου βίου τους (ολισθηρή ενίοτε λόγω υπερβολικής έκκρισης σιάλου) μετά βεβαιότητας τους οδηγεί σε αδιέξοδο. Και είναι μάταιο, σ’ αυτή τουλάχιστον τη ζωή, να προσδοκούν «ανάσταση» πολιτικά «νεκρών» εμφανιζόμενοι ως «Μεσσίες» που θα σώσουν τη χώρα και μ’ ένα μεροκάματο επιπλέον θα επαναφέρουν τη Νέα Δημοκρατία στον… «Ορθό» δρόμο.
Και ποιος είναι ο… «Ορθός» κατ’ αυτούς δρόμος για τη χώρα και την κεντροδεξιά; Να τα «βρει» ο Πρωθυπουργός με τα συμφέροντα και τα συστήματα που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ, που «έφτιαξαν» τον Αλέξη Τσίπρα, που «φτιάχνουν» Καμμένους και «καημένους».
Και αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ΑΥΤΟ που επέλεξε να γίνει και όχι ΑΥΤΟΣ που ήθελαν, δηλαδή του «χεριού» τους, μετά τη χώρα θα βάλουν στον… «Ορθό» δρόμο και την κεντροδεξιά ώστε να γίνει… Δεξιοκεντρώα. Διότι εκτός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τους ενοχλεί και ο Πιερρακάκης, ο Γεραπετρίτης, ο Σκέρτσος, ο Λιβάνιος κά.
Ενοχλούνται γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης άνοιξε την πόρτα και τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας στην παράταξη, γιατί επανατοποθέτησε την κεντροδεξιά στο κέντρο του πολιτικού χάρτη, εκεί όπου την είχε τοποθετήσει ο ιδρυτής της, και την επανέφερε στον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε ως Νέα Δημοκρατία και όχι ως ΕΡΕ.
Όλοι αυτοί, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, Θέλουν την κεντροδεξιά «πτωχή πλην τιμία» σε στελέχη και ιδέες, κατά την ίδια έννοια που θέλουν την Ελλάδα «πτωχή» πλην αρεστή στα «συστήματα» με τα οποία «συγκυβερνούσαν». Και όσο ο Πρωθυπουργός δεν αμφιταλαντεύεται και κοιτάει μπροστά, τόσο αυτοί κατασκευάζουν… κρίσεις.
Και μπορεί οι κρίσεις να πουλάνε, όπως είχε πει ο Ουμπέρτο Έκο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ούτε κρίση υπάρχει ώστε να… φυτρώσουν «λαχανάκια» Βρυξελλών στον κήπο του Μαξίμου, ούτε επικρατεί «μεγάλη αναταραχή» ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις να ελπίζουν σε «υπέροχη κατάσταση».
