Η εκλογή της κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο αξίωμα της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με ισχνότατη πλειοψηφία, υπήρξε αποτέλεσμα συναλλαγής μεταξύ των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που αγνόησαν την ετυμηγορία των Ευρωπαίων πολιτών στις εκλογές του περασμένου Μαΐου. Αλλά φαινόμενα αυτής της μορφής ουδεμία προκαλούν έκπληξη πλέον, καθώς μια παθογένεια ευρύτερη διατρέχει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Του Κώστα Ιορδανίδη
Μια χαριτωμένη κυρία, με εντυπωσιακή άνεση στον χειρισμό των τριών κυρίων ευρωπαϊκών γλωσσών –γερμανικών, αγγλικών και γαλλικών–, με μια πολυπληθή οικογένεια, κοσμούμενη με τίτλο ευγενείας, είναι μια «εικόνα» που περνάει στον πλήθος θετικά, αλλά και στους ευρωβουλευτές. Πέρα όμως από τα «ατμοσφαιρικά», τα «ευρωεσωτερικά» και άλλα παρόμοια, υπάρχουν τα ουσιώδη, τα δύσκολα, τα «ευρωαμερικανικά», όπου εκεί ισχύουν άλλοι κανόνες και άλλη δυναμική.
Από την άποψη όμως αυτή, η κατά τα άλλα ευγενής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν υπήρξε μάλλον αυθάδης έναντι του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποια από παλαιότερα ολισθήματά της, όπως ότι «η Αμερική είναι κάτι περισσότερο από τον πρόεδρό της» ή όταν χαρακτήρισε τις συνομιλίες του κ. Τραμπ στο ΝΑΤΟ «ανώριμες» και όταν, υπερασπιζόμενη τη Γερμανίδα καγκελάριο, παρατήρησε πως γυναίκες όπως η κ. Αγκελα Μέρκελ «πιθανόν δεν υπήρξαν στην κοσμοαντίληψη του [Αμερικανού προέδρου] έως τώρα».
Ωραία όλα αυτά όταν εκστομίζονται από το ασφαλές υπουργικό γραφείο του Βερολίνου, αλλά, ως πρόεδρος της Επιτροπής, η Φον ντερ Λάιεν δεν φαίνεται να είναι ενδεχομένως η καλύτερη επιλογή προς άρση των διαφορών και ενίσχυση των δεσμών της Ευρώπης με τη διοίκηση του Ντόναλντ Τραμπ.
Βεβαίως, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μετά την έγκριση που εξασφάλισε από το Ευρωκοινοβούλιο φρόντισε να αναφερθεί στα κοινά συμφέροντα που συνδέουν τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά το θέμα είναι υπό ποιους όρους νοείται το «κοινό συμφέρον» και εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά.
Μια ισχυρή κυρία στην κορυφή της Επιτροπής δεν είναι βέβαιο ότι αποτελεί πρόκριμα για την εξομάλυνση των ευρωατλαντικών σχέσεων και ενδεχομένως να νοσταλγήσουμε τον προκάτοχό της, τον κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, με τον ασταθή βηματισμό του, τον εκδηλωτικό του χαρακτήρα και όλα αυτά που οι πάντες λοιδορούσαν, αλλά λειτούργησαν ευεργετικά τουλάχιστον για την Ελλάδα.
Εφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
