Μετά από 46 χρόνια εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμήν της εξέγερσης των φοιτητών στο Πολυτεχνείο (αν και τα γεγονότα στη Νομική θα έπρεπε να έχουν την τιμητική τους), η φθίνουσα σημασία των ιδεών που αποτέλεσαν το εκλυτικό αίτιο της κορύφωσης του αντιδικτατορικού αγώνα, θα έπρεπε να προβληματίσει την Αριστερά και να απασχολήσει τη Δεξιά. Την πρώτη γιατί στη Μεταπολίτευση εμφανίστηκε να έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα του γεγονότος. Και τη δεύτερη γιατί αντιμετώπισε ενοχικά την πλαστογράφηση της ιστορίας. Ο ευτελισμός ήταν αναπόφευκτος. Και απ’ τη στιγμή που η Αριστερά είχε την αποκλειστικότητα των συμβόλων, έχει και την αποκλειστική ευθύνη του ευτελισμού.
του Χάρη Παυλίδη
Η παρακμιακή εικόνα που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη οφείλεται στην ερμηνεία που έδωσε η Αριστερά συνολικά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Εμφανίζοντας το Πολυτεχνείο ως «ανεκπλήρωτο σκοπό» το κατέστησε σύμβολο μιας επαναστατικής διαδικασίας με τελική κατάληξη την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου. Επί της ουσίας δεν υπάρχει παρεξήγηση. Υπάρχει όμως εξήγηση. Η Αριστερά μέσω του Πολυτεχνείου κατασκεύασε έναν ακόμη μύθο προκειμένου να επιβιώσει η ίδια. Κατ’ αυτό τον τρόπο πάνω στο Πολυτεχνείο πρόσθεσε τα διακυβεύματα των χρονικών περιόδων που ακολούθησαν. Πολυτεχνείο και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Πολυτεχνείο και «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Μέχρι σήμερα που συνδέουν το Πολυτεχνείο με τα Μνημόνια, μέχρι και τη δολοφονία του Ζακ.
Εν ολίγοις η Αριστερά, αφού απέκτησε την ιδιοκτησία του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα, προσέδωσε στο ξέσπασμα της γενιάς κατά της δικτατορίας και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Και απ’ τη στιγμή που έχασε μερικώς τον έλεγχο από τους αριστεριστές, κυρίως στα χρόνια της κρίσης, η επέτειος απέκτησε και αντικοινοβουλευτικό χρώμα. Ουσιαστικά η Αριστερά με τη στάση της διευκόλυνε τον εκφυλισμό του Πολυτεχνείου, δίνοντας την δυνατότητα στους αριστεριστές να κατασκευάσουν τη δική τους εκδοχή για την φοιτητική εξέγερση του 1973. Η τρομοκρατία, οι μπαχαλάκηδες, οι λούμπεν και ο υπόκοσμος, βρήκαν την ευκαιρία να κατασκευάσουν το τέλειο άλλοθι. Έτσι η επέτειος με υπαιτιότητα της Αριστεράς παρήκμασε δίνοντας επιχειρήματα στην ακροδεξιά να δυσφημίσει τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Είναι προφανές γιατί η Αριστερά, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, διαστρέβλωσε το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Πολύ απλά δεν ήθελε και δεν θέλει να μάθουμε τι συνέβη και γιατί στις 17 Νοεμβρίου του 1973. Δεν ήθελε να μάθουν αυτοί που ακολούθησαν, οι νέοι που γεννήθηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας, ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια έκρηξη ελευθερίας. Ένα παλιρροϊκό κύμα δημοκρατίας που δεν ξεκίνησε από την Αριστερά, αλλά συμπαρέσυρε την Αριστερά. Και αντί σήμερα το Πολυτεχνείο να μνημονεύεται ως το κορυφαίο γεγονός της αντίστασης κατά της δικτατορίας που ένωσε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις, η Αριστερά το χρησιμοποιεί προκειμένου να διατηρήσει το μύθο της για μια μελοντική ανάνηψη. Κατά κάποιο τρόπο θεώρησε ότι βρήκε το μαγικό φίλτρο προκειμένου να κρατήσει ζωντανές τις ιδέες της. Και τι κατάφερε τελικά; Οι ιδέες της να φαίνονται πιο γερασμένες από πριν και η επέτειος του Πολυτεχνείου να έχει υπαίτιους για τον ευτελισμό του. Βλέπετε, η κρυογενετική δεν προσφέρεται για ανάνηψη της Αριστεράς.
