Εάν οι ιθύνοντες των Βρυξελλών είχαν διδαχθεί από τα λάθη που διέπραξαν στην Ελλάδα το 2015, η Μελόνι στην Ιταλία θα ήταν μια ακραία συνιστώσα της κεντροδεξιάς παράταξης.
Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Στην Ιταλία δεν συνέβη κάτι απροσδόκητο ώστε οι ιθύνοντες στις Βρυξέλλες θορυβημένοι να αναζητούν τις αιτίες που ένα κόμμα του 4% εκτοξεύθηκε μέσα σε λίγα χρόνια στο 26%. Εάν είχαν διδαχθεί από τα λάθη που διέπραξαν στην Ελλάδα το 2015, με τα οποία έστρωσαν το χαλί σε μια αντίστοιχη συμμαχία εθνολαϊκιστών, η Μελόνι στην Ιταλία θα ήταν μια ακραία συνιστώσα της κεντροδεξιάς παράταξης.
Σε μερικές εβδομάδες όμως θα είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας –όπως πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Αλέξης Τσίπρας– κάτι που ενδεχομένως οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις στο εσωτερικό της Ενωσης εν μέσω ενεργειακής κρίσης και ενός πολέμου.
Στην προκειμένη περίπτωση είναι λάθος η συζήτηση για τον εκλογικό θρίαμβο της Μελόνι να εξαντλείται στα περί ακροδεξιάς ανόδου, όχι γιατί αυτό δεν ισχύει σε μεγάλο βαθμό, αλλά γιατί ο λαϊκισμός έχει υπερκεράσει τα άκρα στα οποία έχει δώσει νέο πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά.
Ο λαϊκισμός είναι πλέον ένα διεθνές κίνημα με αρκετά στοιχεία από τον περονισμό και αντίστοιχα κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Προφανώς η διαφορετικότητα των Ευρωπαίων λαϊκιστών δεν αλλάζει το ισοπεδωτικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι εκπρόσωποί του.
Εν τέλει έχει σημασία η προέλευση, αν δηλαδή η μία νοσταλγεί τον Μουσολίνι και ο άλλος τον Στάλιν ή οι πρακτικές εργαλειοποίησης του θυμού στη διαμόρφωση μιας ατζέντας που καλλιεργεί το μίσος για τους δημοκρατικούς θεσμούς;
