Πάμε σε διάλογο με την Τουρκία, αλλά τι συζητάμε μαζί τους; Εδώ τα πράγματα φαίνεται να είναι πιο ξεκάθαρα – αργότερα να δούμε: συζητάμε μόνο την υφαλοκρηπίδα και τη χάραξη των ΑΟΖ.
Εκείνοι που γνωρίζουν τα πράγματα εκ των ένδον, υποστηρίζουν ότι οι Τούρκοι θα πιέσουν και σωστά από την πλευρά τους, να συναινέσουν σε μια προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το θέμα του Καστελλόριζου, ελπίζοντας ότι θα δικαιωθούν. Εμείς πάλι, αυτό δεν το θέλουμε. Δεν επιθυμούμε και δεν θα δεχτούμε μεμονωμένη προσφυγή για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του Καστελλόριζου, αλλά δεν θα ήμασταν και ιδιαίτερα αρνητικοί για μια συνολική προσφυγή η οποία θα περιελάμβανε και την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Αν θέλουν τη Χάγη, δεν μπορεί να την επιζητούν για ό,τι ενδεχομένως τους συμφέρει πρόσκαιρα. Χάγη για όλα (που αφορούν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, εννοείται…). Τι θα γίνει τελικά; Θα δείξει.
Οι συνομιλίες, όπως είναι φυσικό αυτού του είδους, δεν είναι κουβέντα καφενείου, που λες εσύ κάτι, λέει και ο απέναντι σου κάτι άλλο, και είναι η φάση «να ‘χαμέ να λέγαμε, και να ‘χουμε να πούμε». Εδώ, όπως προανέφερα, οι συζητήσεις θα είναι μακροχρόνιες, και όρεξη και αντοχές να έχουμε να τις παρακολουθούμε να εξελίσσονται…
Του Γιώργου Παπαχρήστου από τη στήλη Στίγμα στα Νέα
