Είναι σύνηθες πλέον για τους πολιτικούς αρχηγούς που καταγράφουν ήττες εκλογικές να επιρρίπτουν την ευθύνη στους ψηφοφόρους. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε πως «παρασύρονται» φτάνοντας στο σημείο να εικάζει ότι «αν είχα να μοιράσω 50 δισ. αντί να μαζέψω 37, θα έβγαινα πρωθυπουργός μέχρι να βαρεθώ».
Σειρά έχει ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος δεν έλαβε κανένα από τα μηνύματα που εστάλησαν στις διαδοχικές κάλπες και, δύο ημέρες πριν από τις εσωκομματικές εκλογές, εμφανίσθηκε να υποστηρίζει για τις εκλογικές νίκες του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ ότι «αυτό που την κράτησε όρθια είναι η ανοχή του λαού στον φόβο μην επιστρέψει ο Τσίπρας με τον Καμμένο».
Ναι, αυτό είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και εκ νέου υποψήφιος για να πείσει ότι η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκονται στην πρώτη θέση και ο πρωθυπουργός είναι κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού λόγω… φόβου. Φόβου μη γυρίσουν ο Τσίπρας και ο Καμμένος. Βαθυστόχαστη ανάλυση. Ίσως εξηγεί όμως την κατάσταση στη Χαριλάου Τρικούπη και το γεγονός πως οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το κόμμα αυτό ούτε και ως εναλλακτική μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας αναρωτηθούμε το εξής: Το 2019 ποιος φόβος για επιστροφή Τσίπρα - Καμμένου επικρατούσε; Οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου είχαν πάρει ένα 0,8% στις ευρωεκλογές και δεν κατέβηκαν καν στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου του ίδιου έτους. Με απλά λόγια, Καμμένος και ΑΝΕΛ δεν υπήρχαν. Οπότε ίσως υπήρχε ο φόβος επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα.
Πώς όμως θα μπορούσε να γίνει αυτό όταν οι ψηφοφόροι δεν του έδωσαν αυτοδυναμία στα… καλυτερά του. Το 2015 υπενθυμίζουμε, ο Αλέξης Τσίπρας ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε αυτοδυναμία σε δυο εκλογικές διαδικασίες την ώρα που ήταν ανεβασμένος στο κύμα τρέφοντας την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου.
Τώρα, κατά πόσο το 2023 οι πολίτες είχαν τον φόβο αυτό είναι άγνωστο. Αν κάποιοι ψήφισαν από φόβο ίσως να οφειλόταν στα «ούτε ούτε» του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και στην τακτική που ακολούθησε προεκλογικά. Τακτική που παρέπεμπε σε λογικές ΣΥΡΙΖΑ…
