Ο μέσος νοήμων Ελληνας πολίτης δεν αισθάνεται τη σιγουριά της εύρυθμης λειτουργίας μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας, δηλαδή; Ούτε ως Ελληνας ούτε ως Ευρωπαίος;
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Υπάρχει ανησυχία και κάποια αγωνία, μας έλεγε προχθές ένας τυπάκος. Το άκουσα καθαρά, το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι. Αγωνία άραγε μόνο για το σήμερα, το «εδώ και τώρα» ή και για το αύριο που έρχεται; Και ανησυχία, τι είδους ανησυχία; Ανησυχούμε για το πώς θα είναι αυτό το αύριο, δηλαδή;
Μπορεί κάποιος, σήμερα, να αγωνιά και γιατί; Ο μέσος νοήμων Ελληνας πολίτης δεν αισθάνεται τη σιγουριά της εύρυθμης λειτουργίας μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας, δηλαδή; Ούτε ως Ελληνας ούτε ως Ευρωπαίος;
Να ένα ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε τώρα, αφού οι περισσότεροι πιστεύουμε –και το εκφράζουμε με κάθε τρόπο συνήθως– πως υπάρχει στ’ αλήθεια κρίση: οικονομική, πολιτιστική, ενεργειακή και όχι μόνο.
Κρίση θεσμών, σε πολλά επίπεδα, στην παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στην ασφάλεια του πολίτη, στη γεωπολιτική ισορροπία, στις σχέσεις με τους απειλητικούς γείτονες, σε κάποια περιγραφόμενη αλλοίωση του πληθυσμού και του χαρακτήρα μας.
Εκφράζεται συνεχώς αγωνία για το πώς θα βγει η χώρα από αυτήν την πολυεπίπεδη κρίση, αφού διαπιστώνονται πολλά αδιέξοδα, ένας εγκλωβισμός ανάμεσα σε πλέγμα αναρίθμητων προβλημάτων, όπως του λαϊκισμού κάθε μορφής, της έλλειψης ικανοτήτων, της καταφανούς ανεπάρκειας και της καταγεγραμμένης αναποτελεσματικότητας, της πλημμελούς εφαρμογής των νόμων, της διαφθοράς και πολλών άλλων διαχρονικών αδυναμιών.
Ετσι, σχεδόν πάντα διαπιστώνεται ανάγκη για πολιτική λύση μέσα σε ένα πολιτικό τοπίο το οποίο σχεδόν όλοι και με κάθε ευκαιρία επικρίνουν αμείλικτα.
Συχνά αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι ακρωτηριασμένος, ανήμπορος και ναυαγός, κάπου μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.
