Eν πλήρει νομιμότητι έπειτα από την οκτάωρη συνέλευση είκοσι δύο άνθρωποι, ακούραστοι αγωνιστές, πήραν μια ηρωική απόφαση εκπροσωπώντας μερικές εκατοντάδες συναδέλφων.
Γράφει ο Γρηγόρης Ψαριανός
Κάποτε, πριν από περίπου τριάντα χρόνια, μαζευτήκαμε είκοσι άνθρωποι, συνάδελφοι εργαζόμενοι σε κάποιον τομέα, δεν έχει σημασία πού, και συγκροτήσαμε έναν σύλλογο εργαζομένων για να μπορούμε να υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά μας δικαιώματα, για να ασκούμε πίεση στον εκάστοτε εργοδότη, για να προβάλλουμε και να διεκδικούμε τα δίκαια αιτήματά μας, για να ακούγεται πιο δυνατά η φωνή μας, βρε αδερφέ.
Συγκεντρώσαμε περίπου εκατόν είκοσι υπογραφές σε ένα σύνολο πεντακοσίων και πλέον συναδέλφων. Μια μέρα που αποφασίσαμε να δείξουμε τα δόντια μας στην ανάλγητη εργοδοσία, στη δεύτερη ή τρίτη συνέλευση, και σε πλήρη αγωνιστική έξαρση, αποφασίσαμε μια πρώτη προειδοποιητική στάση εργασίας για να απαιτήσουμε να επιλυθεί κάποια εργασιακή εκκρεμότητα.
Η εργοδοσία αποδέχτηκε μερικώς κάποια αιτήματά μας και ο ενθουσιασμός του «κινήματος» ήταν τόσο μεγάλος που αναφωνήσαμε «ο αγώνας δικαιώθηκε!» Και κάθε αγώνας που δικαιώνεται συνεχίζεται βέβαια, έτσι σε μια επόμενη κινητοποίηση αποφασίσαμε προειδοποιητική απεργία (με κακεντρέχεια, κάποιος εκπρόσωπος της «μαύρης αντίδρασης», θα μπορούσε να πει «καλόμαθε η γριά στα σύκα»).
Σ’ αυτήν τη συνέλευση συμμετείχαν περίπου ογδόντα συνάδελφοι από τους εκατόν σαράντα που είχαν ήδη εγγραφεί στον σύλλογο και σε σύνολο εξακοσίων τώρα πλέον εργαζομένων στον χώρο. Με βαρυσήμαντες, φλογερές και μακροσκελείς ομιλίες η συνέλευση κράτησε οκτώ ώρες και στην τελική ψηφοφορία που διεξήχθη αργά τη νύχτα είχαν μείνει όσοι άντεχαν, περίπου τριάντα πέντε «συναγωνιστές», και ψήφισαν υπέρ της απεργίας είκοσι δύο, αν θυμάμαι καλά.
Ηταν η αποθέωση βέβαια των δημοκρατικών διαδικασιών, διότι εν πλήρει νομιμότητι είκοσι δύο άνθρωποι, ακούραστοι αγωνιστές, πήραν μια ηρωική απόφαση εκπροσωπώντας μερικές εκατοντάδες συναδέλφων. Ημασταν μπροστά στην πλέρια δημοκρατία, ούτως ειπείν.
Θυμάμαι πως κάποιος σκατόψυχος είχε πει τότε ότι εδώ είναι που λέμε ότι άρχουν οι ολίγοι. Και υπάρχει μια λέξη, ιδιαίτερα φορτισμένη, που αναφέρεται στην αρχή των ολίγων. Ολιγαρχία δεν είναι η λέξη;
