Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, της εθνικής ενότητας, την εθνική ενότητα, εθνική ενότητα. Πάρε και κλίνε σε όλους τους δυνατούς χρόνους όλων των ρημάτων τη φράση. Πού θα καταλήξεις; Οτι το ζητούμενο των ημερών, η εθνική ενότητα, στην πραγματικότητα είναι εδώ, παρούσα, και είναι αδιαπραγμάτευτη. Ποιος από το πολιτικό σύστημα της χώρας ή από κοινωνικό φορέα ή έστω μεμονωμένος πολίτης θα διανοηθεί να πει δημόσια ή κατ’ ιδίαν ότι «παιδιά, ξέρετε, η επιχειρηματολογία του κυρίου Ερντογάν με έχει πείσει και θεωρώ πως ήρθε η ώρα να συμβιβαστούμε μαζί του»; Υπάρχει τέτοιο άτομο ή ομάδα ατόμων στην Ελλάδα του σήμερα; Εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχει. Αρα τι νόημα έχει να μας λένε και να μας ξαναλένε αυτό το ποίημα περί της ανάγκης διαμόρφωσης «εθνικής ενότητας» όταν η εθνική ενότητα είναι εδώ, παρούσα και παγκοίνως διακηρυγμένη;
Πολύ απλά γιατί εκείνοι που τη διακηρύσσουν είναι σαν τον Χατζηχρήστο οις… Ζήκο στην κλασική σκηνή από την ταινία «Της κακομοίρας», όπου ο Ζήκος τάχα μου θέλει να δείρει τον αντίζηλο Νίκο Ρίζο, αλλά για καλή του… τύχη τον συγκρατεί η γειτόνισσα Μαρίκα Νέζερ και κάθε τόσο τη ρωτάει «κράτα με, κυρα-Δέσποινα, κρατάς καλά εσύ;». Μέχρι που στη συνεχή πίεση του Ρίζου «να τσακωθούν», απαντάει «εγώ δεν τσακώνομαι» και, γυρνώντας στους υπόλοιπους που παρακολουθούν το σκηνικό, λέει «είδατε; Του την έφερα»!
Τουτέστιν και για να μη γίνουμε (αν δεν έχουμε γίνει ήδη…) ο… Ζήκος της Ευρώπης και της υφηλίου, και επειδή την εθνική ενότητα την έχουμε, ο πολιτικός κόσμος ας κόψει αυτό το παραμύθι. Κούρασε. Και όχι τίποτε άλλο, άλλα έχω την αίσθηση ότι εξαντλήθηκαν και οι αντοχές της κάθε «κυρα-Δέσποινας» στην Ευρώπη, που βαριέται πλέον να «κρατάει» άλλο τον «Ζήκο». Η φάση στην οποία βρίσκονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις απαιτεί, θεωρώ, γενναίες αποφάσεις, και όχι λόγια…
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ή μάλλον ποιες μπορεί να είναι οι γενναίες αποφάσεις που απαιτεί η παρούσα φάση των ελληνοτουρκικών σχέσεων; Ολοι τις ξέρουν, όλοι τις ψιθυρίζουν, πολλοί τις πιθανολογούν, πλην όμως ουδείς τις παραδέχεται δημόσια. Ετυχε στον Κυριάκο Μητσοτάκη το βαρύ… βάρος να τις λάβει, και είναι εδώ που απαιτείται η εθνική ενότητα για να μπορέσει να το κάνει. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, εξαιτίας της επιθετικής πολιτικής που ακολουθεί συνειδητά εδώ και χρόνια η Τουρκία, έχει δύο μόνο εκδοχές διαχείρισης, τρίτη δεν υφίσταται: η μία είναι η αντιμετώπιση με στρατιωτικά μέσα, δηλαδή έναν πόλεμο έστω και μικρής διάρκειας, της κατηγορίας «όσες φάω και όσες ρίξω». Η δεύτερη είναι η διπλωματική διαχείριση. Η πρώτη εκδοχή ενέχει τον κίνδυνο σου κάνουν ρεσάλτο σε κανένα νησάκι, τύπου Καστελόριζο και «να παγώσει ο χρόνος» – όρα κυπριακή εισβολή και διαπραγματεύσεις 50 και 60 ετών για να πάρεις πίσω αυτό που μέχρι χθες σού ανήκε.
Η δεύτερη εκδοχή, αυτή της διπλωματικής διαχείρισης, εμπεριέχει και αυτή τον κίνδυνο μιας βαριάς ήττας, άλλα πολιτικής: οδηγούμαι σε μια διαπραγμάτευση όπου ο ένας(η Τουρκία) θα ζητάει και εγω (η Ελλάδα) θα είμαι υποχρεωμένος να δίνω για να συντηρήσω αυτό τον διάλογο που όσο διαρκεί δεν θα έχω ένταση και
προκλήσεις στο Αιγαίο. Αυτή είναι η κατάσταση, και όποιος δεν το βλέπει ή έχει τσίμπλες στα μάτια ή είναι μακριά νυχτωμένος…
ΑΝ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ του έλαχε, όπως προαναφέρω, το δυσανάλογα βαρύ φορτίο να κληθεί να πάρει αποφάσεις οι οποίες και επώδυνες θα είναι και πολιτικά επικίνδυνες, στους υπόλοιπους εναπόκειται να τον στηρίξουν γιατί το πράγμα δεν χωράει μικροκομματικές υστεροβουλίες. Χωράει μόνο παραδοχές και καλά οργανωμένη αντιμετώπιση στη βάση της περίφημης εθνικής ενότητας. Πώς θα γίνει αυτό; Καταρχήν να πουν στον ελληνικό λαό την αλήθεια για το τι πραγματικά συμβαίνει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Γιατί ασφαλώς δεν είναι ούτε ρεαλιστικό ούτε αληθές ότι όλο το θέμα εξαντλείται στο ότι υπάρχει ένας τρελός στην από κει πλευρά που συνεχώς προκαλεί και επιτίθεται. Κάτι λέει αυτός ο «τρελός», κάτι φωνάζει, και φευ, πρέπει να τον ακούσουμε. Δεν είναι λύση, κάθε φορά που εκείνος φωνάζει, απειλεί, προκαλεί, δημιουργεί εντάσεις, εμείς να τρέχουμε στην Ευρώπη και να ζητάμε να τον τιμωρήσει, όπως τα πιτσιρίκια τρέχουν να κρυφτούν στα φουστάνια της μάνας τους όταν πλακώνονται με κάποιον πιο γερό πιτσιρικά. Γιατί και η Ευρώπη πόσο να αντέξει αυτό το πηγαινέλα;. Ποιος από τον πολιτικό κόσμο μπορεί να πιστεύει πλέον ότι η Ευρώπη, το ΝΑΤΟ ή αλλά διεθνή φόρα μπορούν να ανέχονται έναν κλαψιάρη εταίρο να τους ζαλίζει τον έρωτα κάθε λίγο και λιγάκι;
ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΒΑΡΕΘΕΙ και είναι προφανές αυτό. Μας βαριούνται θανάσιμα. Περισσότερο και από τις πιο βαριές αμαρτίες τους. Και δεν μας καταλαβαίνουν – κυρίως αυτό. Για το πώς είναι δυνατόν, ας πούμε, τα μεν θαλάσσια σύνορα μεταξύ δύο χωρών να είναι είτε έξι μίλια είτε η μέση γραμμή, αλλά ο εθνικός εναέριος χώρος της μιας χώρας να εκτείνεται στα δέκα μίλια; Και διάφορα άλλα. Γιατί ακριβώς – αυτή είναι και η γνώμη μου – για να σε υποστηρίξει κάποιος πρέπει να τον πείσεις ότι έχεις το δίκιο με το μέρος σου. Οτι είσαι ο αδικημένος σε αυτή την υπόθεση, το θύμα, και ο άλλος ο θύτης.
Εμείς εδώ το λέμε μεταξύ μας ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας και η Τουρκία είναι απλώς ο κακός γείτονας που αμφισβητεί αυτό το δίκιο. Και αφού έχουμε πειστεί, μεταξύ μας επαναλαμβάνω, ότι έχουμε δίκιο, μετά πάμε στην Ευρώπη και ζητάμε υποστήριξη, αλλά και κυρώσεις εις βάρος εκείνου ο οποίος αμφισβητεί το δίκιο για το οποίο έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας ότι έχουμε!
Ξέρω ότι όλα αυτά δεν θα ακουστούν εύηχα στα αφτιά πολλών και διαφόρων της κατηγορίας ελληνάρες τουρκοφάγοι. Αλλά η δική μου άποψη είναι ότι αν δεν ειπωθούν αλήθειες και αν πραγματικά η εξωτερική πολιτική της χώρας δεν γίνει ρεαλιστική, θα βρεθούμε κάποια στιγμή με την πλάτη στο κανναβάτσο, και η Ευρώπη απλώς, ως δικαστής, θα μετράει αντίστροφα μέχρι το δέκα για να κηρύξει το τέλος του αγώνα…
Από το Στίγμα στα Νέα
