Οι διαφορετικοί λαοί και οι διαφορετικές γλώσσες μπορεί να καθιστούν μεγάλη δύναμη τη συνασπισμένη οικονομικά Ευρώπη, αλλά η πανσπερμία αυτά των εθνικών κρατών αποτελεί ταυτόχρονα και τη μεγάλη αδυναμία της ευρωπαϊκός συνομοσπονδίας για την εξέλιξη και το μέλλον της.
Αυτό είναι σήμερα το σημαντικότερο πρόβλημα επιβίωσης της Ευρώπης, σε συνθήκες ευημερίας και πλήρους απασχόλησης. Αυτό κατέδειξαν τα τελευταία χρόνια, τόσο η τρομακτική ανάπτυξη της τεχνολογίας στην παραγωγή ή ο σκληρός ανταγωνισμός της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών για την κυριαρχία στην παγκόσμια σκακιέρα, όσο ασφαλώς και οι δύο σοβαρότατες κρίσεις, η κρίση του ευρώ και η κρίση της πανδημίας. Κατακερματισμένη η Ευρώπη δεν μπορεί να διεκδικήσει το μέλλον που θα επιθυμούσε, αυτό είναι το συμπέρασμα.
Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κάτι πολύ ουσιαστικό στη βάση των πραγμάτων, στην πολιτική καρδιά της Ευρώπης. Κάτι σαν μία υπερεθνική βελούδινη επανάσταση, ξεκινώντας από τη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών, που αποτελεί κορυφαίο ζήτημα, συνεκτική και θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας. Οι ευρωπαίοι πολίτες είναι σήμερα εντελώς έξω από τη διαδικασία των κρίσιμων εκείνων αποφάσεων που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή το Παρίσι και οι οποίες, όμως, καθορίζουν τόσο αποφασιστικά την εργασία τους, τον τρόπο ζωής τους, την προοπτική των παιδιών τους και τις προσδοκίες τους. Αυτό το πολιτικό σκηνικό θα πρέπει να αλλάξει. Είναι σαθρό και δεν μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του την Ευρώπη της νέας εποχής. Αποτελεί τεράστια πολιτική ανεπάρκεια και παρέκκλιση των δημοκρατικών διαδικασιών νομιμοποίησης της οποιοσδήποτε υπερεθνικής εξουσίας ο σημερινός τρόπος λειτουργίας. Οι ευρωπαίοι πολίτες περισσότερο αποξενώνονται με τη σημερινή δομή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρά δείχνουν να αντιλαμβάνονται τι και γιατί συμβαίνει. Να συναινούν έτσι στις αποφάσεις και να ενεργοποιούνται σε μία ενιαία ευρωπαϊκή προοπτική, για το καλύτερο. Δεν εκλέγουν εξάλλου αυτοί τους ηγέτες που τους κυβερνούν, ούτε οι συγκεκριμένοι ηγέτες λογοδοτούν με τη σειρά τους σε ένα πανευρωπαϊκό ακροατήριο ενεργών ψηφοφόρων. Μία διαρκής «ψύχρα» επικρατεί στη σχέση αυτή. Τι μπορεί να περιμένει έτσι κανείς;
Οι πολίτες της Γηραιός Ηπείρου θα πρέπει όχι απλώς να συναισθανθούν ότι συμμετέχουν και αποτελούν προτεραιότητα στην προώθηση της ενοποίησης για την αναβάθμιση της Ευρώπης, αλλά να αποκτήσουν και γερό κίνητρο. Να συνειδητοποιήσουν το κοινό όφελος προς αυτή την κατεύθυνση. Να κατανοήσουν ότι αυτό είναι το δικό τους συμφέρον, τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και ατομικό, για την προσωπική τους οικονομική προοπτική και ασφάλεια. Προς μία τέτοια κατεύθυνση είναι αναγκαία προϋπόθεση να διαμορφωθεί ένα κοινός ευρωπαϊκός δημόσιος χώρος. Αυτή είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση. Η δημιουργία και η προσφορά πολύ σημαντικών δημοσίων αγαθών για όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Η Ευρώπη χρειάζεται μία μίνιμουμ κοινής συνείδησης και αναφοράς εκ μέρους των πολιτών της, διαφορετικά δεν μπορεί να προχωρήσει. Να διαμορφώσει κοινούς φόρους, για παράδειγμα για την προστασία του περιβάλλοντος ή για τα υπερκέρδη των πολυεθνικών κολοσσών και τις νέες επενδύσεις στην τεχνολογία. Ή επίσης να ενισχύσει γενναία τα δημόσια συστήματα υγείας στην ΕΕ, με κοινή μέριμνα, άκρως καθοριστικό κοινωνικό ζήτημα ή να λειτουργήσει επιτέλους το Ταμείο εγγύησης των καταθέσεων κ.ο.κ.
Το άρθρο δημοσιεύεται στα Νέα Σαββατοκύριακο
