Ήταν το 2008, όταν η μικρότερη κόρη του τον προέτρεψε να ζωγραφίσει την τάξη του λυκείου όπου φοιτούσε. Έκτοτε, ο Γιάννης Κανίογλου δεν σταμάτησε ούτε μια μέρα να κάνει αυτό που ξέρει και αγαπά από μικρός: να εκφράζεται με πινέλα και χρώματα! Μπορεί να σπούδασε ηλεκτρονικός και επί σειρά ετών να εργάστηκε στον ΟΤΕ, ωστόσο η μεγάλη του αγάπη, η τέχνη μέσα από την οποία εκφράζεται και με την οποία μπορεί να ασχοληθεί για ώρες ολόκληρες, είναι η ζωγραφική.
Τα τελευταία δεκατρία χρόνια, ο Γιάννης Κανίογλου έγινε συνώνυμο της δημιουργικής διάθεσης, της αγάπης του για τα παιδιά, της επικοινωνίας που αναπτύσσει μαζί τους μεταλαμπαδεύοντάς τους τα οφέλη που προσφέρει η ζωγραφική.
Την ίδια στιγμή, χάρη στην υπομονή που τον διακρίνει, την αγάπη του για το περιβάλλον αλλά και την ανάγκη του να εξωτερικεύσει συναισθήματα και σκέψεις που αποτελούν εφαλτήριο για την αναβάθμιση των δημόσιων χώρων, ξεκίνησε να ζωγραφίζει εξωτερικές επιφάνειες ομορφαίνοντας τις γειτονιές και προσδίδοντας σ’ αυτές ταυτότητα και χαρακτήρα.
Σήμερα, σχολεία όλων των βαθμίδων στην Περιφερειακή Ενότητα Καβάλας, αλλά και στη Σαντορίνη, παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, ΚΑΠΗ, κοινωφελή ιδρύματα αλλά και δημόσιοι ανοιχτοί χώροι κοσμούνται από ζωγραφικά έργα του. Είναι ένας ευγενής και ιδιαίτερα δραστήριος άνθρωπος που ζει στις Ελευθερές Καβάλας του δήμου Παγγαίου. Μετά την εθελούσια αποχώρησή του από την υπηρεσία αφιέρωσε όλο τον χρόνο του στη ζωγραφική. Είναι πραγματικά εντυπωσιακές οι ζωγραφικές εικόνες που συναντάει κάποιος σε σχολεία και οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν αφιλοκερδώς με την καθοδήγηση του ίδιου αλλά πάντα με την ενεργό συμμετοχή των παιδιών ή και των εκπαιδευτικών.
«Ποτέ δεν ζωγραφίζω μόνος», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Κανίογλου και εξηγεί: «η συμμετοχή των ανθρώπων του φορέα που με καλεί είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μένα ώστε το τελικό αποτέλεσμα να αποτελεί συλλογική προσπάθεια, που θα έχει και παιδευτικό χαρακτήρα. Όταν με καλούν σε ένα σχολείο, για παράδειγμα, αρχικά θα μιλήσω στα παιδιά για το τι θέλουν να ζωγραφίσουν, για τις ιδέες που έχουν. Θα συζητήσουμε για την τέχνη και μαζί θα καταλήξουμε στην τελική ιδέα. Στη συνέχεια όλοι μαζί, δηλαδή οι μαθητές, οι γονείς ή και οι εκπαιδευτικοί, θα μεταφέρουμε στους τοίχους της τάξης ή τους τοίχους του σχολείου, αυτό που εμπνευστήκαμε. Μόνο έτσι τα παιδιά γίνονται κοινωνοί του έργου τους και το προστατεύουν».
«Είναι σημαντικό», επισημαίνει ο κ. Κανίογλου, «μέσα από τη ζωγραφική να στέλνεις μηνύματα και να δίνεις τη δυνατότητα στους άλλους να εκφράζονται. Από τις πιο ξεχωριστές δουλειές ήταν αυτή που είχε γίνει στο Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων στην Ελευθερούπολη, όπου εκεί συνεργάστηκα εξαιρετικά με τους τροφίμους όλων των ηλικιών, αλλά και τα στελέχη. Το αποτέλεσμα αυτής της συλλογικής δουλειάς ήταν μαγικό. Είναι ξεχωριστό συναίσθημα μέσα από τη ζωγραφική να δίνεις στον άλλον την αίσθηση της ελευθερίας, ζωγραφίζοντας για παράδειγμα πατερίτσες πεταμένες στο γρασίδι, όταν στην πραγματικότητα ο δημιουργός της ζωγραφιάς είναι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο».
Από τις πιο όμορφες ζωγραφικές δουλειές που θυμάται είναι στη Σαντορίνη, όταν τον κάλεσαν τρεις φορείς για να ζωγραφίσει το λύκειο της Θήρας, το γυμνάσιο του Εμπορίου και το δημοτικό σχολείο του Ακρωτηρίου, ενώ έχει δεχθεί μια ακόμα πρόσκληση από τον δήμο Σαντορίνης για να φιλοτεχνήσει εξωτερικούς δημόσιους χώρους στο νησί.
Οι δημιουργικές ανησυχίες του Γιάννη Κανίογλου δεν περιορίζονται μόνο στη ζωγραφική σε μεγάλες επιφάνειες. Όντας ο ίδιος λάτρης της φύσης, αλλά και της υγιεινής ζωής, τα τελευταία χρόνια ζωγραφίζει και σε επιφάνειες που παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες μεταμορφώνοντας κυριολεκτικά υλικά που θα οδηγούνταν στην καταστροφή. Έτσι, χάρη στη διάθεση, τη φαντασία και την αγάπη του για το περιβάλλον ζωγραφίζει πάνω σε παλιά σκεύη και έπιπλα, σε κουπιά, σκάφες, θαλασσόξυλα, κορμούς δέντρων κ.α.
«Είμαι υπέρμαχος της επανάχρησης των υλικών. Θεωρώ ότι τίποτα δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο. Μέσα από τέτοιες δράσεις και τεχνικές δίνεις πάλι ζωή σε αντικείμενα που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν πεταχτεί. Η επαναχρησιμοποίηση των ανακυκλώσιμων υλικών είναι μια πράξη σεβασμού στο περιβάλλΟν και τη ζωή», αναφέρει χαρακτηριστικά.
