Το ακούσαμε κι αυτό: Ο λόγος που πολλοί συμπολίτες μας δεν εμβολιάζονται, λέει, είναι πως τους απαξιώνουν οι εμβολιασμένοι! Έτσι τουλάχιστον γράφει άρθρο του iefimerida.gr, που αναλύει τα ευρήματα της έρευνας της Metron Analysis περί του τι πιστεύουν οι Έλληνες για τους εμβολιασμούς («Ποιοι είναι τελικά οι ανεμβολίαστοι;», 09/11/2021).
του Μιχάλη Δεμερτζή
Συγκεκριμένα, καθώς στην προαναφερόμενη έρευνα φαίνεται πως πολλοί ανεμβολίαστοι δεν είναι συνωμοσιολόγοι ούτε πιστεύουν τρελά πράγματα (όπως ότι το εμβόλιο αλλοιώνει το DNA μας ή μας εμφυτεύει τσιπάκια παρακολούθησης) αλλά έχουν λογικοφανείς ενστάσεις (όπως είναι ο φόβος των παρενεργειών ή η αμφιβολία για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου), το εν λόγω άρθρο ρίχνει την ευθύνη για τον μη εμβολιασμό όλων αυτών των αρνητών στους εμβολιασμένους που τους απαξιώνουν!
Καταλάβατε; Επειδή πολλοί εμβολιασμένοι κοροϊδεύουν τους ανεμβολίαστους, αποκαλώντας τους μεταξύ άλλων «ψεκασμένους», οι ανεμβολίαστοι αισθάνονται αμυντικά απέναντι στους εμβολιασμένους, με αποτέλεσμα να συντάσσονται με το αντιεμβολιαστικό κίνημα. Αυτό ισχυρίζεται το συγκεκριμένο άρθρο. Σαν να λέμε πως αν όλοι οι εμβολιασμένοι κάναμε στους ανεμβολίαστους μία τρυφερή αγκαλιά και τους λέγαμε «Σε καταλαβαίνω. Μην εμβολιάζεσαι», οι ανεμβολίαστοι θα έτρεχαν ομαδόν να εμβολιαστούν. Το πρόβλημα με αυτό το σκεπτικό βέβαια είναι πως οι εμβολιασμένοι είναι συνήθως και υπεύθυνοι άνθρωποι και συνεπώς αποφεύγουν τις αγκαλιές και τα πολλά πάρε-δώσε με ανεμβολίαστους εν καιρώ πανδημίας, οπότε μάλλον δεν υπάρχει σωτηρία: Οι εμβολιασμένοι δεν κάνουμε παρέα τους ανεμβολίαστους, οι ανεμβολίαστοι αισθάνονται παραμελημένοι και έτσι πέφτουν πάλι στα χέρια του αντιεμβολιαστικού κινήματος. Αδιέξοδο!
Για να σοβαρευτούμε, αν υπάρχει άνθρωπος που αισθάνεται περισσότερο αμυντικά έναντι των απαξιωτικών εμβολιασμένων, από ό,τι έναντι μίας ασθένειας που γεμίζει τις ΜΕΘ του πλανήτη, τότε αυτός ο άνθρωπος έχει θέματα που πρέπει να λύσει με τον εαυτό του. Όχι με τους εμβολιασμένους και σίγουρα όχι με την κυβέρνηση που υποτίθεται ότι δεν τον ενημέρωσε σωστά. Γιατί, σύμφωνα με το επίμαχο άρθρο, αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που υπάρχουν τόσοι πολλοί ανεμβολίαστοι… Συγκεκριμένα, το κείμενο αναφέρει ότι οι ανεμβολίαστοι χρειάζονται από το οργανωμένο κράτος «εξαντλητική απόπειρα πειθούς, ενημέρωσης και απάντησης στους φόβους τους.» Μάλιστα…
Κατ’ αρχάς, για την ενημέρωση των πολιτών, το έχουμε γράψει αμέτρητες φορές, δεν υπάρχει δικαιολογία. Εδώ και δύο χρόνια ενημερωνόμαστε από παντού για το οτιδήποτε σχετίζεται με τον κορωνοϊό, από τα πιο επίσημα χείλη και τους πιο καταξιωμένους επιστήμονες παγκοσμίως, και όποιος θέλει ακούει.
Όσο, δε, για τους φόβους των ανεμβολίαστων και μία πολιτική «απάντησής τους» από το κράτος… Χαίρω πολύ. Όλοι έχουμε φόβους για ένα σωρό πράγματα και το ξέρουμε ήδη πως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού αποτελείται από ενήλικα παιδάκια που θέλουν ιδιαίτερη και εξατομικευμένη φροντίδα, αλλά τι να κάνουμε που το κόστος της δημοκρατίας είναι πως οι πολίτες έχουν τις ευθύνες τους… Αν είχε την ικανότητα το κράτος να στείλει από έναν ειδικό ψυχοθεραπευτή στον καθένα μας για να κατευνάσει τους φόβους μας και να ρίξει τις άμυνές μας για το εμβόλιο, να είστε σίγουροι πως, αντί για αυτό, θα μας έστελνε κατευθείαν από έναν αστυνομικό για να βεβαιωθεί πως δεν θα πλησιάσουμε άνθρωπο μέχρι να εξαφανιστεί ο ιός από μόνος του. Δικτατορικό μέτρο μεν, πολύ πιο απλό και αποτελεσματικό δε.
Τέλος, ο τρίτος και τελευταίος λόγος που υπάρχουν τόσοι ανεμβολίαστοι, σύμφωνα πάντα με το άρθρο του iefimerida.gr, είναι το χάσμα εμπιστοσύνης πολιτών και θεσμών. Εδώ συμφωνούμε απόλυτα. Η σχέση μεταξύ θεσμών και πολιτών είναι ο ένας από τους τρεις πραγματικούς παράγοντες που επηρεάζουν ουσιαστικά το ποσοστό της εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού μας. Οι άλλοι δύο είναι ο βαθμός της υποχρεωτικότητας (ευθείας ή «πλάγιας») στον εμβολιασμό και η ατομική ευθύνη των πολιτών, αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας…
Για το συγκεκριμένο ζήτημα του χάσματος πολίτες-θεσμοί, λοιπόν, είναι πολύ αργά για δάκρυα. Όπως έχουμε ήδη αναλύσει πρόσφατα, αυτό το χάσμα είναι αποτέλεσμα μίας παθογένειας δεκαετιών στη χώρα μας, η οποία δεν μπορεί να θεραπευτεί με κάποιο μαγικό τρόπο μες σε λίγους μήνες, από κανέναν. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει σχετικά, είναι να φροντίσουν τουλάχιστον οι πιο επίσημοι θεσμικοί φορείς της χώρας ώστε, αυτή την κρίσιμη περίοδο, το εν λόγω χάσμα να μη μεγαλώσει περισσότερο. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση, όμως, είναι πολύ αργά ακόμα και για αυτό…
