Το (αρμόζον) ύψος των περιστάσεων
Το γεγονός είναι ότι κάποιος «δημιούργησε» την υπόθεση Novartis. Δηλαδή υπήρξε κάποιος ιθύνων νους που έστησε όλη αυτήν την αλληλουχία γεγονότων (αρχικά πολιτικών και ακολούθως δικονομικών), η οποία αν και ξεκίνησε ως «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής κράτους», κατέληξε σε φιάσκο με την αρχειοθέτηση των υποθέσεων των 9 από τους 10 ελεγχόμενους. Αυτό δεν αμφισβητείται, ούτε φτιασιδώνεται. Υφίσταται «as is», που λένε και οι σύντροφοι Αμερικανοί.
Αναμενόμενη συνέπεια αυτού του γελοίου φιάσκου ήταν να εκκινήσει έρευνα, αρχικά από τη Βουλή και ακολούθως από τη Δικαιοσύνη, για να διαπιστωθεί ποιος ήταν ο ιθύνων νους πίσω από όλη αυτήν τη σκευωρία.
Ερχόμαστε στα αποτελέσματα της δικαστικής έρευνας, γιατί όπως αποδεικνύεται είναι πιο ενδιαφέροντα (και πιο αστεία) από την ίδια τη σκευωρία. Υστερα από πολύμηνη έρευνα, η ανακρίτρια της υπόθεσης εισηγήθηκε την παραπομπή σε δίκη όλων των εμπλεκομένων (πολιτικών, εισαγγελέων και δημοσιογράφων) για την υπόθεση της Novartis, την οποία απέρριψε εν μέρει στην πρότασή της προς το Δικαστικό Συμβούλιο η εισαγγελέας. Η οποία εισαγγελέας εισηγήθηκε την παραπομπή Παπαγγελόπουλου – Τουλουπάκη και επίκουρων εισαγγελέων για το «στήσιμο» της υπόθεσης Novartis. Κάτι που στη συνέχεια απέρριψε εν μέρει το Δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο αποφάσισε μεν να παραπέμψει σε δίκη μόνο τους Παπαγγελόπουλο – Τουλουπάκη, όχι όμως για τους χειρισμούς τους στην υπόθεση της Νovartis, αλλά για άλλες ήσσονος σημασίας υποθέσεις.
Πρώτο συμπέρασμα: Με κάθε πρόταση – εισήγηση προς το αρμόδιο κάθε φορά όργανο παρατηρείται μία συνεχόμενη «έκπτωση» στο κατηγορητήριο, λες και χαζεύουμε βιτρίνες σε πολυκατάστημα. Ενδεικτική –μάλλον– της μεγαλοψυχίας της Δικαιοσύνης απέναντι στους κατηγορουμένους.
Δεύτερο συμπέρασμα: Αν κάποιος μπει στον κόπο να διαβάσει το 400 σελίδων βούλευμα, αφενός θα κλάψει απ’ τα γέλια για το σκεπτικό με το οποίο γίνεται δεκτό το τάδε και απορρίπτεται το δείνα, αφετέρου θα κλάψει κανονικά για την κατάντια και τον διασυρμό της νομικής επιστήμης.
Τρίτο συμπέρασμα: Με τα όσα διαβάζω, θεωρώ θα ήταν πιο τίμιο εκ μέρους των φωστήρων που συνέταξαν το βούλευμα να αφήσουν να παρέλθει ο χρόνος και να συνταξιοδοτηθούν, από το να μπουν σε ένα αλισβερίσι εκπτώσεων, κυρίως ηθικών για τους ίδιους.
Για την Ντίνα Κώνστα
Η Ντίνα Κώνστα υπήρξε σπουδαία ηθοποιός και ασυμβίβαστος άνθρωπος. Υπήρξε και βαθιά πολιτικοποιημένη, ούσα ταγμένη στην Αριστερά. Λίγοι θυμούνται ότι είχε βάλει υποψηφιότητα με τον Συνασπισμό στις ευρωεκλογές του 1999 και στις βουλευτικές εκλογές του 2000 και με τον ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2004. Σε μία σπάνια συνέντευξη το 2018 στο lifo.gr, εκλήθη να σχολιάσει την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά». Η απάντησή της είναι αφοπλιστική: «Φοβόμουν πάντα μην έρθει το κόμμα μου στην εξουσία. Πάντα αναγκάζεσαι να κάνεις συμβιβασμούς […]. Κι εκείνο το ψώνιο που έκανε όλη τη ζημιά και τώρα βγάζει και βιβλίο. Δεν ήθελα να το ζήσω αυτό. Και με όλο το ΠΑΣΟΚ μέσα, τα λεφτά που φαγώθηκαν. Τι λαός είμαστε… κλέφτες. Τόσα σκάνδαλα […]». Δυστυχώς, εγκατάλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο και δεν θα προλάβει να δει τον Αλέξη να προσκαλεί το «ψώνιο» να μας «σώσουν» για δεύτερη φορά.
Τακτικές του 3%
Το κόμμα από το οποίο προήλθε ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε επί μακρό διάστημα πέριξ του 3%. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το διαφημιστικό σποτ για τις εκλογές του 1996 που, σχολιάζοντας τη μη είσοδο του Συνασπισμού στη Βουλή, έλεγε με στεντόρεια φωνή ότι «το 1993 για 2.761 ψήφους η Βουλή στερήθηκε τη φωνή της σύγχρονης Αριστεράς, η Βουλή στερήθηκε τους ανθρώπους του Συνασπισμού». Οταν κινείσαι στο λεπτό εκείνο όριο του να μπεις ή να μην μπεις στη Βουλή, είναι λογικό να καταφεύγεις σε ακραίες τακτικές πόλωσης του ακροατηρίου που στοχεύεις. Οταν όμως γίνεσαι κόμμα εξουσίας, το να συνεχίζεις να πολιτεύεσαι με τακτικές 3% μόνο γέλιο παράγει. Η συνεχής διοχέτευση fake news στα social media παράγει μία πρωτοφανή τοξικότητα που δεν πρόκειται να φέρει ψήφους. Τελευταίο «κρούσμα»; Η δήθεν κατάργηση της συνταγογράφησης φαρμάκων σε ανασφάλιστους πολίτες από 01.7.2022.
Η προθέρμανση
Για τους αθλητές, η προθέρμανση είναι καθοριστικής σημασίας. Το ίδιο και για τους κινητήρες diesel. Στην πολιτική τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα. Παρακολουθώ με ιδιαίτερη περιέργεια την εκούσια και αυτόκλητη είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στον προεκλογικό στίβο. Εναν στίβο που αποφάσισε να στήσει μόνος του, χωρίς να έχουν προκηρυχθεί πρόωρες εκλογές, έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη λήξη της θητείας της κυβέρνησης. Ομολογώ πως είναι πρωτότυπη κίνηση. Ισως οι εμπνευστές της ιδέας να διαβάζουν Κοέλιο και να πιστεύουν ότι αν θες κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν και γίνεται. Ισως πάλι να είναι της άποψης «μια ψυχή που ’ναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα» να ξεμπερδεύουμε. Το πρόβλημα πάντως με την προθέρμανση είναι ότι ενέχει τον κίνδυνο να «καείς» προτού καν ξεκινήσει ο αγώνας.
«Εκάμαμε επανάσταση»
Σήμερα λοιπόν έχουμε επέτειο καθώς συμπληρώνονται επτά έτη από την ημέρα που οι Ελληνες κλήθηκαν να πουν «ναι» ή «όχι» σε ένα δημοψήφισμα που είχε ερώτημα δύο τεχνικά κείμενα δανειοδότησης που είχαν ήδη αποσυρθεί από τη δημόσια συζήτηση και είχαν αντικατασταθεί με άλλες προτάσεις. Εκτός αυτού, όλος ο ελληνικός λαός εξέλαβε το δημοψήφισμα ως «ναι» ή «όχι» στο ευρώ, διότι αυτό έλεγαν ανοιχτά οι εμπνευστές του. Τελικά, ο λαός είπε «όχι», αλλά η κυβέρνηση άκουσε «ναι» και υπέγραψε νέο μνημόνιο 80 δισ. Εντάξει, αυτά συμβαίνουν, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω, αλλά να το πει κάποιος με τρόπο και στον Δραγασάκη γιατί σε πρόσφατο άρθρο του («Η αλήθεια για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015», «ΕφΣυν», 2.7.2022) νομίζει ότι τελικώς «εκάμαμε επανάσταση» που έλεγε και ο συνταγματάρχης στη «Λούφα και παραλλαγή».
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
