Παραδοχές της ήττας
Τέσσερα μικρά συμβάντα. Πρώτον, οι διακηρύξεις του Αλέξη Τσίπρα περί της «απονομιμοποίησης της κυβέρνησης να νομοθετεί» και η αποχή του ΣΥΡΙΖΑ από το Κοινοβούλιο. Δεύτερον, οι δηλώσεις των Παύλου Πολάκη και Χρήστου Σπίρτζη για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας είτε με το καλό είτε με το άγριο». Τρίτο, η εύθυμη απόπειρα της Πόπης Τσαπανίδου να δικαιολογήσει «το άγριο» ως «μια κοινότοπη έκφραση που χρησιμοποιεί ο λαός μας». Τέταρτον, οι δηλώσεις Ξανθού σε κομματική εκδήλωση της Επιτροπής Ιδεολογικού ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ της 5ης ΔΚ Αθήνας (όπως ακριβώς το διαβάσατε και ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), ο οποίος είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει επικοινωνιακά και είναι ένα γερασμένο κόμμα χωρίς νέους στις τάξεις του. Ολα αυτά τα επιμέρους μικρά συμβάντα συνθέτουν την ίδια μεγάλη εικόνα: η επερχόμενη εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βαριά και πολυεπίπεδη. Το κόμμα δύσκολα θα επιβιώσει ως έχει χωρίς εσωστρέφεια, απολογισμό πεπραγμένων και βαθιές τομές.
Η συνωμοσία και η πτώση
Διαβάζω στην «Καθημερινή» την προδημοσίευση του νέου βιβλίου του Παντελή Καψή «Η Πτώση – 2011, Το έτος μηδέν της Κεντροαριστεράς», που θα κυκλοφορήσει την Πέμπτη από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο». Ούτε λίγο-ούτε πολύ, ο πολύπειρος δημοσιογράφος και τω καιρώ εκείνω διευθυντής της εφημερίδας «Τα Νέα» διηγείται μια «συνωμοσία», «ένα καλά οργανωμένο πραξικόπημα για να αναλάβει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο Ευάγγελος Βενιζέλος» το 2007. Μάλιστα, οι ενορχηστρωτές του «πραξικοπήματος» προεξοφλούσαν και την επιτυχία του εγχειρήματος: «Σημίτης, Βενιζέλος, Λαμπράκης, Μπόμπολας, η συνύπαρξή τους στην ίδια πλευρά της εσωκομματικής αντιπαράθεσης θέλει προφανώς μια εξήγηση». Ο Καψής επισημαίνει ότι αυτή η ετερόκλητη συμμαχία «ήταν από μόνη της ένα σοβαρό πρόβλημα» στην υποψηφιότητα του Βενιζέλου. Τελικώς, ο συγγραφέας έχει δίκιο. Τόσο η αμετροεπής στήριξη του «Βήματος» όσο και οι αψυχολόγητες δηλώσεις του Βενιζέλου κατά τη διάρκεια του εσωκομματικού αγώνα, δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο Βενιζέλος ηττήθηκε κατά κράτος.
Για τα λεφτά και μόνο
Μία ακόμη αδιάσειστη απόδειξη ήρθε να προστεθεί στην ήδη ξεκάθαρη σχέση μεταξύ του τουρκικού κράτους και διάφορων «ύποπτων» Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ). Ο Τούρκος στρατιωτικός, ο οποίος συνελήφθη την περασμένη Πέμπτη στην Κω μαζί με άλλους λαθροδιακινητές ανθρώπινων ψυχών, κατέθεσε με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι ουδόλως τον απασχολεί το «να σώσει πρόσφυγες, δίνοντάς τους μια διέξοδο» όπως συνήθως ανοητολογούν οι ΜΚΟ. Είπε το απολύτως προφανές: «Το έκανα για τα λεφτά». Δηλαδή ακριβώς για τον ίδιο λόγο που το κάνουν και οι ΜΚΟ. Προ περίπου 10-12 ετών είχα διαβάσει (στη «Real News» αν θυμάμαι καλά) ότι ΜΚΟ σημαίνει «Μπίζνες Καλά Οργανωμένες». Με την εξέλιξη που έχουν πάρει τα πράγματα, αποδεικνύεται ότι η απόδοση του ακρωνυμίου έπεσε διάνα.
Περί των pushbacks…
Πρώτον: τα σύνορα μιας χώρας υφίστανται για να φυλάσσονται. Προς τούτο υπάρχουν ειδικές κρατικές υπηρεσίες επιφορτισμένες με τη φύλαξή τους. Δεύτερον: η παραβίαση των συνόρων αποτελεί αδίκημα. Ωστόσο, οι δυνάμεις που φρουρούν τα σύνορα δεν επεμβαίνουν μόνο σε περίπτωση παραβίασης (κατασταλτικώς). Προβαίνουν και σε κάθε δυνατή ενέργεια προκειμένου να αποτραπούν παραβιάσεις (προληπτικώς). Υπό αυτά τα δεδομένα, τα pushbacks είναι ένας αλυσιτελής ορισμός μιας ενέργειας που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί μόνο τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τους λαθροδιακινητές μεταναστών και προσφύγων. Οσοι έχουν απορίες από τα παραπάνω αρκεί να δουν την καμπάνια της κυβέρνησης της μακρινής Αυστραλίας για την παράνομη μετανάστευση και θα τους λυθούν όλες μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό.
«Από το τάξιμο δεν έχασε κανείς»
Κατά τη λαϊκή σοφία, το να τάζεις είναι το ευκολότερο και το πιο ανέξοδο πράγμα στον κόσμο. Αναλύοντας τις τελευταίες ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα, ακόμα και ο ανυποψίαστος αναγνώστης παρατηρεί εύκολα μια βουτιά στον λαϊκισμό των συνθημάτων και των αχαλίνωτων ψεμάτων, αντί του ορθολογισμού των επιχειρημάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται πλήρως στις πρακτικές του 2014 και τις υποσχέσεις εξαπάτησης που είτε δεν μπορούν να υλοποιηθούν δημοσιονομικώς, είτε εάν εφαρμόζονταν θα τίναζαν την πορεία της χώρας στον αέρα, ανατρέποντας τη δημοσιονομική σταθερότητα και προκαλώντας χειροτέρευση του πρωτογενούς ελλείμματος της χώρας κατά 5,5%. Επί της ουσίας, θα έθεταν τη χώρα εκτός μεσοπρόθεσμων στόχων και σε νέες περιπέτειες με τους δανειστές και μοιραία θα έφερναν νέα αριστερά μνημόνια.
Με τις τελευταίες προεκλογικές υποσχέσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται εμμονικά στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, το οποίο μάλιστα καταγράφηκε στο συλλογικό ασυνείδητο ως η μεγαλύτερη προεκλογική φενάκη όλων των εποχών. Και ενώ πληρώσαμε ακριβά τα ψέματα, τις αυταπάτες και τους λαϊκισμούς του 2014, ο κ. Τσίπρας επανέρχεται στις ίδιες πρακτικές και στα ίδια ψέματα. Τάζει αφειδώς στους πάντες τα πάντα, με την ασφάλεια κάποιου που ξέρει ότι δεν θα κληθεί να εφαρμόσει αυτά που λέει. Οταν κάποιος ισχυρίζεται ότι μιλά «προγραμματισμένα και υπολογισμένα», υποχρεούται στη συνέχεια να πει πόσα είναι τα «προγραμματισμένα» και πού είναι «υπολογισμένα». Στην κρίσιμη αυτήν παράμετρο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σιωπαίνει βολικά, διότι υπόσχεται χωρίς σχέδιο, απλώς και μόνο για να χαϊδέψει αυτιά.
Σύμφωνα με αναλυτική κοστολόγηση των εξαγγελιών Τσίπρα από το υπουργείο Οικονομικών, το κόστος υπολογίζεται σε 10,601 δισ. ευρώ το 2023, σε 11,539 δισ. ευρώ το 2024, σε 12,043 δισ. ευρώ το 2025 και σε 11,721 δισ. ευρώ το 2026. Δηλαδή σε 11,5 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο ετησίως και 46 δισ. ευρώ για την επόμενη τετραετία. Τελικώς, οι προεκλογικές ομιλίες του κ. Τσίπρα απλώς επιβεβαιώνουν τη ρήση που θέλει τα μεγαλύτερα ψέματα να λέγονται πριν από τις εκλογές, κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά το κυνήγι.
