Χωρίς αιδώ και περίσκεψη
Δεν διαφωνεί κανείς ότι τα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολα και θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα μετά τις εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής, που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάστηκε και νομοθέτησε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, καθαρά για λόγους πολιτικής αξιοπρέπειας θα πρέπει να τηρείται ένα –υποτυπώδες έστω– επίπεδο διαλόγου.
Με έκπληξη διάβασα το πρωτοσέλιδο θέμα της «Αυγής» του Σαββάτου, το οποίο επιγράφεται «Business με τον παιδικό καρκίνο». Στο κείμενο αναφέρεται ότι το ογκολογικό τμήμα του παιδιατρικού νοσοκομείου «Αγία Σοφία» παραχωρείται «σε ιδιώτες για να διαχειρίζονται εκατομμύρια από κλινικές μελέτες του ΕΚΠΑ». Πέραν της αστειότητας των κατηγοριών, το μείζον ζήτημα είναι ότι αυτού του είδους η «αντιπολίτευση» δεν ορρωδεί προ ουδενός. Εκμεταλλεύεται «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ», όπως έγραφε ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ακόμα και τον πόνο των οικογενειών που τα παιδιά τους παλεύουν με τον καρκίνο.
Δικαιολογίες άνευ λόγου
Στο «Βήμα της Κυριακής» έδωσε συνέντευξη ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ, Χρήστος Ράμμος, με θέμα τις υποκλοπές. Στη μάλλον αμήχανη συνέντευξη, ο πρόεδρος της ανεξάρτητης Αρχής υπεραμύνθηκε της νομιμότητας των έως τώρα ενεργειών του, δήλωσε ότι δεν είναι delivery boy του ΣΥΡΙΖΑ και ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις ερχόμενες εκλογές και εξέφρασε μετά παρρησίας την άποψη ότι «κανένα όργανο δεν έχει την εξουσία να υπαγορεύσει προληπτικά σε μια ανεξάρτητη Αρχή που είναι κατοχυρωμένη από το σύνταγμα το πώς θα κινηθεί».
Δήλωσε δε ότι θα παραιτηθεί όποτε κρίνει ο ίδιος και δεν φοβάται μήπως συλληφθεί για τα όσα πράττει. Δεν θέλω να ταράξω τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, αλλά οι ανεξάρτητες Αρχές (συνταγματικά κατοχυρωμένες και μη) δεν απολαμβάνουν κανενός είδους ασυλία για τα όσα πράττουν, παρά μόνον «λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία» (παρ. 1 άρθρου 101Α Σ). Αυτό, τουλάχιστον, ως διαπρεπής δικαστικός (θα έπρεπε να) το γνωρίζει.
Ουαί τοις ηττημένοις…
Με ένα νήμα αναρτήσεων στο Twitter, ο Γιώργος Παπανδρέου (γνωστός στο ευρύ κοινό και ως ΓΑΠ) επί της ουσίας επιβεβαιώνει τις υπόγειες συζητήσεις που έχει με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε μετά την κάλπη της απλής αναλογικής να επιχειρηθεί να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση των πανηγυρικώς ηττημένων.
Οσο κι αν αυτό είναι μαθηματικώς αδύνατον, έχει σημασία ο καιροσκοπισμός: το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαγράφει μονοκοντυλιά τα μύρια όσα καταλόγιζε στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό για τη χρεοκοπία της χώρας, την είσοδο στα μνημόνια και την έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ότι τον χαρακτήριζε «Πινοσέτ» και «Ολανδρέου» και τώρα συνομιλεί μαζί του προκειμένου να οριστεί πρωθυπουργός σε μία κοινωνικά ανυπόληπτη και (αυτο)καταστροφική κυβέρνηση.
Ουτοπικός Ανδρουλάκης!
Και μέσα σε όλα αυτά με τα «παιχνίδια» του Γιώργου Παπανδρέου, ο Νίκος Ανδρουλάκης παραχώρησε συνέντευξη στην «Καθημερινή της Κυριακής» όπου, μεταξύ άλλων, απάντησε και στην ερώτηση γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήγειρε θέμα εκβιασμού του. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απάντησε ότι «η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον “πολακισμό”, αποδεικνύοντας ότι η συμμαχία με τον Καμμένο δεν ήταν συγκυριακή. Οι πρακτικές αυτές δεν νομίζω ότι απηχούν τον προοδευτικό κόσμο».
Τόνισε δε ότι το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη θα μπει σε συζητήσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης μόνο εάν έχει ισχυρό ποσοστό μετά τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ώστε να μπορεί να επιβάλλει τις «προγραμματικές προτεραιότητες ως πεδίο συγκλίσεων». Ουτοπικά σενάρια, άνευ ουσίας…
Η αλήθεια των εκλογών και ο Μαξ Βέμπερ
Και επειδή η στήλη σήμερα ασχολείται κατά κύριο λόγο με το ΠΑΣΟΚ, θα κλείσω με ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα με ένα απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Ευάγγελου Βενιζέλου «Εκδοχές πολέμου 2009-2022», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Διαλέγω το κεφάλαιο «Η μεταστροφή του αντιμνημονιακού λαϊκισμού», το οποίο εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ (σελ. 326 – 329).
«Ο κάθε λαός θέλει την αλήθεια, απαιτεί την αλήθεια, αλλά όταν ακούει την αλήθεια […], προτιμά να ψηφίσει ένα ευχάριστο ψέμα. Η αλήθεια είναι δύσχρηστη. […] Μπορούμε να διαφωνούμε στην αξιολόγηση, αλλά δεν μπορεί ο καθένας να έχει τη δική του προσωπική μετα-αλήθεια ως προς τους αριθμούς. Συγκρούονται όμως πάντα δύο διαφορετικές αντιλήψεις, τις οποίες έχει περιγράψει με ανεπανάληπτο τρόπο ο Μαξ Βέμπερ: στην πολιτική συγκρούεται η “ηθική της ευθύνης” με την “ηθική της πεποίθησης”. Η “ηθική της ευθύνης” σημαίνει ότι δεσμεύεσαι από την αίσθηση της πραγματικότητας και από την αίσθηση ότι είσαι υπόλογος απέναντι στη δημοκρατία και την Ιστορία εν τέλει. Η “ηθική της πεποίθησης” δεν είναι αναγκαστικά ευτελής. Λέει κάποιος “έχω μια πεποίθηση, πιστεύω λοιπόν ότι μπορώ να διαπραγματευθώ με άλλον τρόπο σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, πιστεύω ότι θα τρομάξουν αν τους απειλήσω ότι θα φύγω” […] Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν κορμός της πλειοψηφίας, χωρίς κανέναν ενδοιασμό αξιολογικό συνέπραττε ήδη με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και είχε ανοικτή την πόρτα συνεργασίας με τη μορφή της ανοχής ή της αποχής από κρίσιμες ψηφοφορίες ακόμη και με τη Χρυσή Αυγή. Θυμάστε ότι μία μεγάλη κοινοβουλευτική μάχη του πρώτου εξαμήνου ήταν εάν η Βουλή μπορεί να συνεδριάσει χωρίς να έχουν προσέλθει οι προφυλακισμένοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, επειδή ο αρμόδιος εισαγγελέας δεν τους έδωσε άδεια. Και η τότε Πρόεδρος της Βουλής δεν κήρυττε την έναρξη της συνεδρίασης, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει απαρτία του Σώματος επειδή παρεμποδίζεται η προσέλευση των υποδίκων και τελούντων σε προσωρινή κράτηση βουλευτών της Χρυσής Αυγής […]».
