Οι Αριστερές και ο Τσίπρας
Αντιγράφω αυτολεξεί από tweet του Αλέξη Τσίπρα: «Η ήττα Μακρόν είναι ήττα της ν/φ πολιτικής του. Ελπίδα η ισχυρή ενίσχυση της Αριστεράς. Κίνδυνος η Ακροδεξιά και η αποχή. Το μήνυμα ισχυρό και σαφές: Επείγουσα η αλλαγή πολιτικής & στήριξη της κοινωνίας πριν βυθιστεί στη βαρβαρότητα. Και στη Γαλλία και στην Ελλάδα και παντού». Μία παρατήρηση θα κάνω. Η «ισχυρή ενίσχυση της Αριστεράς» που πανηγυρίζει ο πρόεδρος ήλθε ως αποτέλεσμα του ανοιχτού καλέσματος του Μελανσόν για πανστρατιά των αριστερών δυνάμεων της Γαλλίας στον συνδυασμό NUPES. Εναν συνδυασμό όπου ο καθένας διατηρεί την κομματική υπόσταση και αυτοτέλειά του. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που δήλωσε ότι θα κάνει ο Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ με την κατάργηση όλων των τάσεων και εσωκομματικών σχηματισμών. Σε κάθε περίπτωση, επειδή παρατηρώ ότι η γαλλική Αριστερά αποτελεί πεδίο μελέτης για τους ημεδαπούς συντρόφους, προτείνω το πάντοτε επίκαιρο ανάγνωσμα του Ζακ Ζιλιάρ «Οι Αριστερές της Γαλλίας». Θα βοηθήσει…
Τι πήγε τόσο λάθος τελικά;
Ο Μακρόν δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση και, παρά την επανεκλογή του, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αυξημένη δύναμη τόσο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και της Ακροδεξιάς, αναζητώντας πλέον συνεργασίες. Ειδικότερα, η κεντρώα-φιλελεύθερη παράταξη Ensemble του προέδρου της Γαλλίας εξασφάλισε 245 από τις 577 έδρες της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ανάδειξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς του Μελανσόν σε αξιωματική αντιπολίτευση, ο πενταπλασιασμός των δυνάμεων της Λεπέν, αλλά και η αποστέωση της γκολικής Δεξιάς, προμηνύουν δύσκολη την επίτευξη συνεργασιών. Στην αποκωδικοποίηση του τι πήγε (τόσο) λάθος, αθροίζεται το διεθνές κύμα ακρίβειας, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, ο άκρατος λαϊκισμός από την Αριστερά και την Ακροδεξιά, αλλά και η επιτυχημένη, όπως αποδείχθηκε, προσπάθεια «δαιμονοποίησης» του Μακρόν από τους πολιτικούς αντιπάλους του, ως ελιτιστή, κοινωνικά ανάλγητου και αλαζόνα. Αν σας θυμίζει κάτι αυτό το τελευταίο, μην κουράζεστε, τα ίδια τραβάμε κι εδώ.
Μεγάλη υποκρισία
Εχω γράψει κατά καιρούς ότι αν έγινε πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, αυτό οφείλεται στον Πάνο Καμμένο και τους βουλευτές του. Επειδή όλα αυτά τα αποδέχτηκαν νωρίς νωρίς στον ΣΥΡΙΖΑ, ανέχτηκαν τις κατά καιρούς ομοφοβικές δηλώσεις βουλευτών και πολιτευτών των ΑΝΕΛ, αλλά και τους χαρακτηρισμούς «νυφούλα» και «στα τέσσερα» του Π. Καμμένου από βήματος Βουλής. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ακόμα και το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης καταψηφίστηκε από τους ΑΝΕΛ και πέρασε με τις ψήφους της ΝΔ. Αυτό που είναι περίεργο είναι η εξόφθαλμη εργαλειοποίηση της LGBTQ κοινότητας με το που μυρίστηκαν εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάθεση της πρόχειρης και κακογραμμένης πρότασης νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών συνιστά απροκάλυπτη μικροκομματική και ψηφοθηρική τακτική. Ιδίως όταν ένα μήνα πριν, το ίδιο κόμμα καταψήφισε τη διάταξη για την απαγόρευση πρακτικών μεταστροφής.
Επεσε το προπύργιο
Οι Σοσιαλιστές του Ισπανού πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ υπέστησαν σήμερα άλλη μία εκλογική ήττα στο πρώην προπύργιό τους, την Ανδαλουσία, στις περιφερειακές εκλογές τις οποίες κέρδισε με διαφορά η δεξιά αντιπολίτευση, ενάμιση χρόνο πριν από τις βουλευτικές εκλογές. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, το Λαϊκό Κόμμα (PP) εξασφαλίζει την απόλυτη πλειοψηφία στο τοπικό Κοινοβούλιο, με 55 έδρες σε σύνολο 109, οι δε Σοσιαλιστές (PSOE) εκλέγουν 33 βουλευτές. Σαφέστατα χαμένο το αριστερό μπλοκ, το οποίο έχασε το 2018 μία περιφέρεια που κυβερνούσε επί 37 (!) χρόνια. Και αντί να αναλογιστεί τα αίτια της ήττας της, η Αριστερά επέδειξε υπεροπτική στάση απέναντι στην κοινωνία, λέγοντας ότι για όλα φταίει «η νεοφιλελεύθερη Δεξιά». Και πάλι αν όλα αυτά σας ακούγονται οικεία, είναι επειδή τα ακούτε ολημερίς και από τη δική μας αντιπολίτευση.
Η έκθεση του Reuters Institute (vol. 2)
Εγραφα χθες για την Εκθεση Digital News Report 2022 του Reuters Institute και τα «διαμαντάκια» που περιείχε για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Σήμερα, θα σταθώ σε κάτι που ομολογώ, όσες φορές και να το δω, δεν θα σταματήσει να με εκπλήσσει. Την αφελέστατη –σε σημείο ευήθειας– εργαλειοποίηση κάθε έκθεσης που έρχεται στη δημοσιότητα.
Διαβάζω λοιπόν στον ιστότοπο tvxs.gr ότι ο Στέλιος Κούλογλου απέστειλε επιστολή του προς την Ομάδα Εργασίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα ΜΜΕ για να ενημερώσει τους συναδέλφους του για «τη νέα έκθεση-κόλαφος του Ινστιτούτου Reuters για την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα».
Κατά τα γραφόμενα του ευρωβουλευτή «η χώρα μας φιγουράρει στην τελευταία θέση στην Ευρώπη αναφορικά με την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πολίτες προς τα ΜΜΕ καθώς τα θεωρούν εξαρτημένα από πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα». Ως εδώ όλα καλά. Κάθε ευρωβουλευτής έχει το απεριόριστο δικαίωμα να εκφέρει απεριόριστα το δικαίωμα της γνώμης του για τα όσα έρχονται στη δημοσιότητα και απασχολούν τον δημόσιο βίο.
Το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού. Στο γεγονός ότι οι ευρωβουλευτές δεν προέρχονται από παρθενογένεση, ούτε είναι αποκομμένοι από τα κόμματα που τους προτείνουν (αν και μερικοί θα ήθελαν…). Δεν μπορώ να εξηγήσω λοιπόν για ποιον λόγο ο Στ. Κούλογλου επιλέγει να σχολιάσει τη φετινή έκθεση του Reuters Institute, όταν ο ίδιος γνωρίζει ότι η ίδια η έκθεση έχει έτος σύγκρισης το 2017, όπου οι δείκτες που αναφέρει (πολιτική εξάρτηση – επιχειρηματικά συμφέροντα) ήταν χειρότεροι όταν κυβερνούσε το κόμμα που τον έστειλε στην Ευρωβουλή.
Για ποιον λόγο ο ευρωβουλευτής κάνει θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο τη συγκεκριμένη έκθεση, η οποία καταδεικνύει βελτίωση της εμπιστοσύνης στα ΜΜΕ κατά την τελευταία τριετία, η οποία ήταν στα τάρταρα όταν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Αφέλεια ή κάτι άλλο;
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
