Οι απεργίες πείνας και τα διλήμματα
Η απεργία πείνας είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κρατουμένου. Ουδείς μπορεί να επιβάλλει σε κάποιον να τραφεί για να ζήσει διότι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης πρέπει να γίνεται σεβαστό. Αλλωστε, η προβλεπόμενη στον νόμο διαδικασία της αναγκαστικής σιτίσεως είναι μια διαδικασία εξόχως προβληματική, η οποία συχνά εκλαμβάνεται και ως προσβολή στην αξιοπρέπεια του κρατουμένου.
Η δε προβαλλόμενη συνταγματική υποχρέωση του κράτους να προστατεύσει την υγεία των πολιτών δεν είναι πάντοτε εις θέση να δικαιολογήσει μια τόσο ιδιαίτερα επεμβατική πρακτική στον κρατούμενο.
Πέραν αυτών, η απεργία πείνας δεν μπορεί να δρα εκβιαστικά για την ικανοποίηση παράνομων, παράτυπων ή μη δικαιούμενων αιτημάτων. Εάν ο κατάδικος επιλέξει τον θάνατο, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Εάν η πολιτεία υποκύψει για να μην πεθάνει ο κατάδικος, διαρρηγνύεται η εμπιστοσύνη του κοινωνικού συνόλου στον θεσμικό ρόλο της πολιτείας και επιβραβεύεται ο φασίζων εκβιασμός.
Νεκρανάσταση για γέλια και για κλάματα…
Το ελαφρύ ανάγνωσμα του Σαββατοκύριακου ήταν η συνέντευξη του Χρήστου Μαυρίκη στο «Documento».
Η εφημερίδα, τόσο εξ αφορμής της επικαιρότητας για τα θέματα των υποκλοπών, όσο και λόγω της λατρείας που έχει στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργό της χώρας Κυριάκο Μητσοτάκη, έκρινε ότι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμίσει στο αναγνωστικό κοινό της τις υποκλοπές του Χρήστου Μαυρίκη.
Ο συνεντευξιαζόμενος επανέλαβε για άλλη μία φορά τα όσα έχει πει πλειστάκις από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα.
Μία απορία μού γεννήθηκε: Αραγε εάν ζούσε ο Θεοφάνης Τόμπρας θα είχε θέση στην ίδια εφημερίδα για να μας εξηγήσει πώς έκανε υποκλοπές για λογαριασμό του Ανδρέα Παπανδρέου ή οι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα θα αναγκάζονταν να καταγράψουν μία ακόμη φίμωση της «δημοσιογραφίας 108» στην Ελλάδα;
Εμπρησμών απορίες
Από τις έως τώρα ανακοινώσεις των αρμοδίων αρχών, οι συλλήψεις για εμπρησμούς δίνουν και παίρνουν. Ημεδαποί και αλλοδαποί εμπρηστές προσάγονται σωρηδόν ενώπιον των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών και ακολουθείται εις βάρος τους η διαδικασία που προβλέπει ο ποινικός κώδικας. Ωστόσο, οι απορίες όσων παρακολουθούμε τη διαδικασία είναι οι εξής: Ελέγχεται αν όλοι αυτοί συνδέονται με κάποιον τρόπο μεταξύ τους; Εάν υπάρχει κάποιος ιθύνων συντονιστής νους που εξυφαίνει κάποιο σχέδιο; Ή όλα ανάγονται στον νόμο της τυχαιότητας; Ελέγχεται το κίνητρο που τους ώθησε στον εμπρησμό και τη διακινδύνευση ανθρωπίνων ζωών και περιουσιών; Ενδεχομένως και να ελέγχονται όλα αυτά. Καλό θα ήταν όμως να ανακοινώνονται περιοδικά και τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών για να ενημερώνεται η κοινή γνώμη.
Παράδοξα στη Λέσβο
Διαβάζω σε ρεπορτάζ του slpress.gr ότι βουλγαρική εταιρεία έχει αναλάβει τη συντήρηση των κεραιών κινητής τηλεφωνίας στη Λέσβο. Ολα καλά ως εδώ. Οι συμβάσεις μπορούν ευχερώς να ανατίθενται σε εταιρείες εγκατεστημένες στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το πρόβλημα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, είναι ότι –όπως διαπίστωσαν οι κάτοικοι του νησιού– οι τεχνικοί της αναδόχου εταιρείας δεν είναι ούτε Βούλγαροι, ούτε Ελληνες. Είναι Τούρκοι. Δηλαδή, σε ένα στρατηγικής σημασίας σημείο με υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρα στο κέντρο του νησιού, όπου έχουν εγκατασταθεί όλες οι κεραίες που είναι απαραίτητες για τις επικοινωνίες, το ραδιόφωνο και την τηλεοπτική κάλυψη του νησιού, η συντήρηση γίνεται από Τούρκους. Είναι προφανές ότι εγείρονται πολλαπλά ζητήματα από την παρουσία των Τούρκων τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ζητήματα που χρήζουν έλεγχο.
Ο «νέος άνθρωπος» και ο κοινωνικός διχασμός
Η λεγόμενη «Οκτωβριανή Επανάσταση» που επικράτησε στη Ρωσία το 1917 ήταν μία βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους. Η κομμουνιστική εξουσία διήρκεσε έως το 1991, οπότε και κατέρρευσε με κρότο με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Το καθεστώς των Μπολσεβίκων υποσχέθηκε μια σειρά από αλλαγές με πιασάρικους τίτλους, όπως την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον μετασχηματισμό των παραγωγικών σχέσεων, τη μεταβίβαση της εξουσίας στην εργατική τάξη και το πλέον γνωστό απ’ όλα: τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Η πλέον φέρελπις υπόσχεση όμως ήταν η δημιουργία του «νέου ανθρώπου», ο οποίος θα προέκυπτε ως αποτέλεσμα όλων αυτών των δομικών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα. Στα «Καθήκοντα των Ενώσεων της Νεολαίας», ο Λένιν περιγράφει με αφοπλιστική ακρίβεια την ηθικότητα του νέου ανθρώπου: «Ηθικό είναι ό,τι εξυπηρετεί την καταστροφή της παλιάς εκμεταλλευτικής κοινωνίας». Και ακόμα πιο γλαφυρά, ο Τρότσκι διακηρύσσει ότι «ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει δίκαιο ενάντια στο κόμμα. Μπορεί να έχει δίκιο μόνο με το κόμμα και μέσω του κόμματος».
Πρόκειται ίσως για την πιο αυτόκλητη παραδοχή της ισοπέδωσης του ατόμου. Ο νέος άνθρωπος προτάσσει το συλλογικό και απορρίπτει το ατομικό. Οπως έλεγε ο Στάλιν «εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι με ιδιαίτερη σύσταση, φτιαγμένοι από ξεχωριστό υλικό». Ολα αυτά βέβαια δεν ήταν παρά η εφαρμογή των όσων υποστήριζε ο Μαρξ όταν έλεγε ότι «το άτομο είναι απλώς ένα κλάσμα, ο απλός κομιστής μια κλασματικής κοινωνικής λειτουργίας».
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των με στόμφο εκφραζόμενων θεωριών δεν ήταν κανένας «νέος άνθρωπος». Ηταν να επικρατήσει αυτό που περιέγραφε το 1940 στο «Μηδέν και το Απειρο» ο Αρθουρ Κέσλερ: «Εχουμε δημιουργήσει τον πλέον γιγαντιαίο αστυνομικό μηχανισμό, με τους καταδότες να έχουν εξελιχθεί σε εθνικό θεσμό, και το πιο τελειοποιημένο επιστημονικό σύστημα σωματικών και πνευματικών βασανιστηρίων».
Οσοι λιγουρεύονται τέτοια καθεστώτα, δεν μπορούν να μην πιστεύουν ότι ένας «νέος άνθρωπος» είναι εφικτός. Εξ ου και προσπαθούν να διχάσουν την κοινωνία και να εμποτίσουν τα πάντα με τοξικότητα. Αλλωστε, η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά.
