Ο Μακεδόνας Χο Τσι Μινχ!
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ενύπνιο» ένα μικρό σε σελίδες (80 τον αριθμό) πεζογράφημα του Αντώνη Γιαννακού υπό τον τίτλο «Ο Χο Τσι Μινχ στο τρενάκι της Καρατζόβας».
Το βιβλίο πραγματεύεται τη συμμετοχή του «θείου Χο», όπως συνηθίζει να αναφέρεται ο ηγέτης του Βιετνάμ, στο μακεδονικό μέτωπο με τη Γαλλική Αποικιακή Στρατιά την περίοδο 1916-17. Δεν γνωρίζω εάν ο Νίκος Δένδιας διάβασε το βιβλίο προσφάτως και εξ αυτού ορμώμενος ανακοίνωσε από το Βιετνάμ, όπου πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη προχθές, ότι θα στηθεί στην Εδεσσα προτομή του πατέρα του βιετναμέζικου έθνους.
Επίσης, διατελώ εν πλήρει αγνοία για το μέγεθος της συμμετοχής του ανδρός στον Μακεδονικό Αγώνα – φαντάζομαι βέβαια ότι αν π.χ. ήταν μέλος του Μακεδονικού Κομιτάτου κάπου θα τον είχε πάρει το αυτί μου. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι οι τιμές αποδίδονται προσηκόντως, αλλιώς ουδεμία αξία φέρουν.
Ανεπίδεκτοι μαθήσεως
Με tweet της η υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Νίκη Κεραμέως, ανακοίνωσε ότι ολοκληρώθηκαν 8.487 πρόσθετοι διορισμοί στην εκπαίδευση, με τον συνολικό αριθμό τους από το 2020 να φτάνει σχεδόν τους 25.000, ύστερα από 12 χρόνια μηδενικών προσλήψεων. Μία αδιαμφησβήτητα έμπρακτη στήριξη και ενδυνάμωση του δημοσίου συστήματος εκπαίδευσης. Εάν δε συνυπολογίσει κανείς ότι η συγκεκριμένη υπουργός έχει φάει λάσπη με το φτυάρι ως «ντίλερ κολεγίων», μάλλον κάποιοι θα έπρεπε να διαβάσουν το tweet και να παραμείνουν σιωπηλοί. Σε αυτούς τους κάποιους δεν συμπεριλαμβάνεται ο Νίκος Φίλης, πάντως, που έβγαλε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωση στην οποία ούτε λίγο-ούτε πολύ δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε τη χώρα απ’ τα μνημόνια (πότε;) και ενέγραψε στον προϋπολογισμό (ποίου έτους;) τα απαραίτητα κονδύλια για να κάνει σήμερα η Κεραμέως τις προσλήψεις. Και για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται δικαιωμένος (sic). Πέραν από το εύθυμον της ανακοινώσεως, το εύληπτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται και επικροτεί την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και για αυτό διεκδικεί την πατρότητα των προσλήψεων.
Απύθμενο θράσος
Είναι πάντοτε άχαρο να γράφεις δυο λόγια για κάποιον που φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ωστόσο, πρέπει. Αποδίδεις με τον τρόπο αυτόν την ύστατη τιμή στον νεκρό. Διαβάζοντας τα συλλυπητήρια μηνύματα του πολιτικού κόσμου για τον θάνατο του Σταύρου Ψυχάρη, δημοσιογράφου και τέως εκδότη του «Βήματος» και των «Νέων», δεν μπορώ να μη σταθώ στην ανάρτηση που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στο Facebook. Κατ’ αρχάς, το μήνυμά του ανέβηκε μόνο στο Facebook διότι μάλλον οι σύμβουλοί του τον απέτρεψαν να το ανεβάσει και στο Twitter για να μη σπάσει το ρεκόρ κραξίματος όλων των εποχών. Κατά τα λοιπά, αναρωτιέμαι πόσο θράσος απαιτείται να εκφράζεις τη «θλίψη» σου για τον θάνατο ενός ανθρώπου που επιχείρησες με χίλιους δύο τρόπους να εξοντώσεις ηθικά και οικονομικά. Απύθμενο, απ’ ό,τι φαίνεται.
Η γάτα και τα deals
Με τούτα και με κείνα, θυμήθηκα το πρωτοσέλιδο του «Βήματος της Κυριακής» της 28ης Φεβρουαρίου 2016 και την εξιστορούμενη συνάντηση λίγο πριν από τις εκλογές του 2015 του –τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης– Αλέξη Τσίπρα με τον Σταύρο Ψυχάρη. Σε εκείνη τη συνάντηση ο Ψυχάρης ισχυρίστηκε ότι ο Τσίπρας, σε μία προσπάθεια αποκλειστικής στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ από τον ΔΟΛ, του υποσχέθηκε ότι θα του χάριζε τα δάνεια και θα τον έκανε αποκλειστικό ιδιοκτήτη του Mega Channel. Το Μαξίμου είχε δηλώσει ότι αυτά είχαν ειπωθεί ως αιτήματα από τον εκλιπόντα εκδότη και όχι εκ μέρους του Τσίπρα. Ωστόσο, αυτό που έχει τη σημασία του και καταγράφεται είναι η διαπλοκή εκδοτών και εξουσίας και τα deals που επιχειρήθηκαν να κλειστούν παραμονές των εκλογών. Το εάν τα deals αυτά δεν προχώρησαν, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο…
«Ας πεθάνει κι ένας άντρας»
«Μεγαλώσαμε μέσα στα σπίτια, δίπλα στα σπίτια, πάνω από τους τάφους των γυναικών που “πέσαν απ’ τη σκάλα”, που “κατά λάθος τις χτύπησε διερχόμενο αμάξι”, που “σκόνταψαν στο πεζοδρόμιο”, που “έπεσαν στο δρόμο”. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι απλά τίτλοι ειδησεογραφικοί. Είναι οι γυναίκες που ζήσαμε μαζί τους. Ζούμε μαζί τους. Κάθε γυναικοκτονία μιλάει για όλες μας. Μιλάει για τις μητέρες μας, τις γιαγιάδες μας, τις γειτόνισσές μας, τις φίλες μας, τις αδερφές μας».
Το εντός εισαγωγικών κείμενο της εισαγωγής ανήκει στη Βάλια Τσιριγώτη, κοινωνιολόγο με ειδίκευση στην ψυχική υγεία, και αναπαράγεται όπως το διάβασα σε ρεπορτάζ του ertnews.gr πέρυσι τα Χριστούγεννα. Ποιος μπορεί να έχει διαφορετική άποψη; Ουδείς. Η δολοφονία μιας γυναίκας από τον σύζυγο, τον σύντροφο ή τον συμβίο της συνιστά ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας, μιας και διαπράττεται με κίνητρο την άσκηση ενός ιδιότυπου ελέγχου στα σώματα αλλά και στις επιλογές των γυναικών.
Στην ουσία οι γυναικοκτονίες είναι εγκλήματα που στηρίζονται σε βαθιά ριζωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και ως εκ τούτου ο άνδρας μπορεί να τις σωφρονίσει διά της βίας.
Εκ του επαναλαμβανόμενου μοτίβου των τελούμενων εγκλημάτων, τίθεται επί τάπητος το ζήτημα της νομικής αναγνώρισης του όρου «γυναικοκτονία». Ανεξάρτητα από τη διαφοροποίηση που μπορεί να επιφέρει κατά την επιμέτρηση της ποινής του δράστη, υπάρχει μία αδιαμφισβήτητη αυταξία στη σύμπνοια του δικαίου με την πραγματικότητα, η οποία επιτάσσει την ακριβή τυποποίηση του εγκλήματος, κατά το οποίο μία γυναίκα δολοφονείται από πρόθεση επειδή είναι γυναίκα.
Ως εδώ, όλα καλά. Ουδείς μπορεί να διαφωνήσει. Οι εικόνες από τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα με μέλη γυναικείων φεμινιστικών οργανώσεων που σηκώνουν πλακάτ «ας πεθάνει κι ένας άντρας» σε τι ακριβώς εξυπηρετούν; Αυτά τα κορίτσια έχουν αντιληφθεί άραγε ότι διαδηλώνουν για την αξία της ανθρώπινης ζωής ή απλώς τα φόρτωσαν σε ένα πούλμαν τα κατέβασαν στο Σύνταγμα και τους είπαν «ουρλιάξτε μέχρι να έρθουν οι κάμερες»;
