Drei Professoren, Vaterland verloren
Η ρήση του τίτλου αποδίδεται στον Γερμανό καγκελάριο Οτο φον Μπίσμαρκ και μεταφράζεται ως «καθηγητές τρεις και εχάθη η πατρίς». Η συγκεκριμένη έκφραση αποδίδει την αντίληψη ότι οι πανεπιστημιακοί ζουν απομονωμένοι σε στεγανά περιβάλλοντα, αποκλεισμένοι από την κοινωνική πραγματικότητα, αδυνατώντας να αντιληφθούν τις κοινωνικές ανάγκες. Κάπως έτσι εκλαμβάνεται ο «συντονισμός» μιας μικρής μειοψηφίας καθηγητών συνταγματικού δικαίου, οι οποίοι –ούτε λίγο-ούτε πολύ– πρότειναν «ως συνταγματικά ορθότερη λύση την παραίτηση του πρωθυπουργού» για την υπόθεση των νόμιμων παρακολουθήσεων της ΕΥΠ. Εκτιμώ ότι η εν λόγω «συνταγματική γνωμοδότηση» έγινε καλόπιστα. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ και εγώ καλόπιστα: αυτοί οι άνθρωποι πού στην ευχή ζούνε; Σε άλλη χώρα; Εχουμε μία υπόθεση της οποίας ο έλεγχος δεν έχει καν εκκινήσει και καθηγητές νομικής προδικάζουν και καταδικάζουν τον πρωθυπουργό και αξιώνουν την παραίτησή του ως «συνταγματικά ορθότερη λύση». Δεν γνωρίζω τι σόι ερμηνεία του συντάγματος είναι αυτή, αλλά την περίοδο 1967-1974 θα την έλεγαν «πραξικοπηματική».
Η εγκυρότητα ενός μέσου
Είναι έγκυρη εφημερίδα οι «New York Times»; Μία εφημερίδα που κυκλοφορεί αδιάλειπτα από το 1851 και έχει κερδίσει 132 βραβεία Πούλιτζερ (περισσότερα από κάθε άλλο μέσο παγκοσμίως) σαφώς μπορεί να διεκδικεί και να δρέπει δάφνες εγκυρότητας (ίσως και να μπορεί να «θρέψει τους καρπούς» αυτής της υπερεκατονταετούς προσπάθειας, κατά τη ρήση γνωστού και μη εξαιρετέου ευρυμαθούς τέως ΠΘ της Ελλάδος). Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι όσα γράφει γίνονται αποδεκτά χωρίς έλεγχο. Πάρτε για παράδειγμα το «ρεπορτάζ-βόμβα» της ίδιας εφημερίδας για το «μυστικό κέντρο κράτησης στον Εβρο» πρόπερσι τον χειμώνα. Ο πληροφοριοδότης των δύο δημοσιογράφων από «Σύριος κρατούμενος στη μυστική δομή» αποδείχθηκε Τούρκος πολίτης σε διατεταγμένη υπηρεσία διάδοσης fake news που σκοπό είχαν να εκθέσουν τη χώρα μας διεθνώς για δήθεν παραβάσεις του διεθνούς δικαίου. Ο Τούρκος τούς υπέδειξε ένα τυχαίο κτήριο, οι δημοσιογράφοι πίστεψαν ότι βρήκαν λαβράκι, αλλά τελικώς η εφημερίδα αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί, βάζοντας τον έναν εκ των συντακτών να απολογηθεί. Και στην περίπτωση αυτήν το ρεπορτάζ είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και είχε εκμεταλλευτεί μικροκομματικά.
Καταγγελίες Μηταράκη
Οπως έγραψε ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής στο Twitter, στη σημερινή συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής θα προβεί σε μία άκρως σοβαρή καταγγελία: Δόθηκε άδεια σε ΜΚΟ να εισέλθει στο ΚΥΤ Φυλακίου για λόγους νομικής εκπροσώπησης ασυνόδευτων ανηλίκων και μαζί με τους διαπιστευμένους εισερχόμενους δηλώθηκε και ένας «μεταφραστής» που τελικά αποδείχθηκε ο δημοσιογράφος του «Der Spiegel», Γιώργος Χρηστίδης, ο οποίος εισήλθε με σκοπό να μιλήσει στους 38 συλληφθέντες της νησίδας. Επειδή η καταγγελία είναι σοβαρή και γενικώς η υπόθεση είναι εξαιρετικά ύποπτη, οι αρχές οφείλουν να ενεργήσουν τάχιστα. Ιδίως όταν η «ΕφΣυν» έγραψε την Κυριακή το απόγευμα ότι οι γονείς της μικρής Μαρίας δεν θέλουν να έρθει η σορός του παιδιού τους στην Ελλάδα και επιθυμούν να παραμείνει θαμμένη στη νησίδα.
Εκλογές τον Οκτώβριο
Βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πραγματικά πεισθεί ότι θα γίνουν εκλογές τον προσεχή Οκτώβριο. Αυτό διαλαλούν σε ομιλίες τους στην επαρχία με αδιαμφησβήτητο βαθμό σιγουριάς. Βέβαια οι ίδιοι άνθρωποι ήταν απόλυτα βέβαιοι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει εκλογές τον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης της Νέας Δημορατίας, μετά εν μέσω covid, μετά «πριν ή αμέσως μετά το Πάσχα» του τρέχοντος έτους, μετά τον Δεκαπενταύγουστο και τώρα «αμέσως μετά τη ΔΕΘ, τον Οκτώβριο». Αν συνεχίσουν τις προβλέψεις τους, κάποια στιγμή η ιστορία θα τους δικαιώσει. Εως τότε, θα αντιγράφουν τον Βαγγέλη Αντώναρο ο οποίος, απολαμβάνοντας την αέναη σιέστα του, δίνει συνεχώς νέες ημερομηνίες εκλογών ανάλογα με τα κέφια των πρεσβειών και των μυστικών δημοσκοπήσεων.
Στη μνήμη του καθηγητή Σταύρου Τσακυράκη
Σήμερα και αύριο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρίσταται στο ετήσιο Συμπόσιο που λαμβάνει χώρα στη Λέσβο στη μνήμη του καθηγητή Νομικής Σταύρου Τσακυράκη. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είχε βαθιά και ειλικρινή φιλία με τον εκλιπόντα.
Θα θυμίσω τον πρόλογό της στο τελευταίο βιβλίο για τον Στ. Τσακυράκη «Δικαιοσύνη – Η ουσία της πολιτικής» (Μεταίχμιο, 2019), ο οποίος ξεκινούσε με τρεις φράσεις που σημάδεψαν τη ζωή και την πορεία του καθηγητή: «δεν το θεώρησα συναφές», «τη θεωρώ αναπόφευκτη συνέπεια των αγώνων που έχω δώσει στη ζωή μου», «δεν γινόταν να μην έρθω».
Η πρώτη φράση όταν ρωτήθηκε από τον Αριστόβουλο Μάνεση για ποιον λόγο δεν περιέλαβε στο βιογραφικό του αναφορά στην αντιδικτατορική δράση του όταν διεκδικούσε θέση επιστημονικού συνεργάτη. Η δεύτερη για τη μήνυση που υπέβαλε εις βάρος του η τότε πρόεδρος του Αρείου Πάγου (μετέπειτα υπηρεσιακή πρωθυπουργός και ακολούθως μετακλητή νομική σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα), Βασιλική Θάνου, για την κριτική που της είχε ασκήσει αναφορικά με επιστολή της «για τη στάση των Ελλήνων στο δημοψήφισμα». Η τρίτη για την παρουσία του στη δίκη για την απόφαση έκδοσης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, όταν η υγεία του είχε επιβαρυνθεί σημαντικά από τη νόσο που τον ταλαιπωρούσε.
Ως προς τη μήνυση Θάνου, παρά τη γενικευμένη κατακραυγή από όλον τον πολιτικό –πλην ΣΥΡΙΖΑ– και νομικό κόσμο, η ίδια δεν απέσυρε την υποβληθείσα έγκληση και προσπάθησε να επιβληθεί μέσω του αξιώματός της επιδιδόμενη σε αμετροεπείς βερμπαλισμούς με συνεχείς ανακοινώσεις και αντεγκλήσεις με όσους διαφωνούσαν με την άποψή της. Κάπου στο μεσοδιάστημα όλων αυτών εξεδόθη και μία πανηγυρικώς ανόητη ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων (με οριακή πλειοψηφία 6-5), η οποία προδίκαζε την καταδίκη του καθηγητή.
Επαναφέρω όλα αυτά στη μνήμη του αναγνώστη για δύο λόγους: πρώτον, για να θαυμάσουμε άλλη μία φορά το σθένος του Τσακυράκη να διάγει χωρίς εκπτώσεις «ζωή άξια βίου» και, δεύτερον, για να αναλογιστούμε την «ολίγον δι’ ολίγον» διολίσθηση των θεσμών τα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ας ανάψουμε καμιά λαμπάδα.
