Στις 28 Ιουλίου 2015 η ελληνική Βουλή, σε μια δραματική συνεδρίαση, αποφασίζει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος με 178 ψήφους υπέρ και 120 κατά σε σύνολο 298 βουλευτών. Υπέρ του δημοψηφίσματος ετάχθησαν οι συγκυβερνήτες ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η πάντα πρόθυμη Χρυσή Αυγή. Παρά τις αστείες απόπειρες δικαιολόγησης του ολέθριου σφάλματος της διεξαγωγής δημοψηφίσματος, το διακύβευμα της κάλπης ήταν το εάν η χώρα παραμείνει εντός ή εκτός Ευρώπης. Το αλλοπρόσαλλο ερώτημα που τέθηκε δεν το κατάλαβε κανείς και ούτε μπορούσε να το καταλάβει άλλωστε, αφού δεν δόθηκαν ποτέ επαρκή δεδομένα. Οταν έγινε αντιληπτό ότι θα επικρατούσε συντριπτικά το «ΟΧΙ» στην πρόταση για νέα δανειακή σύμβαση, ακόμη και η «Αυγή» επιχείρησε να εξωραΐσει κάπως τα πράγματα δημοσιεύοντας δύο μέρες πριν από το δημοψήφισμα (03.7.2015), δημοσκόπηση της Public Issue με οριακή νίκη του «ΝΑΙ» (45,5% έναντι 45% του «ΟΧΙ»). Τελικά, το «ΟΧΙ» επικράτησε και το ίδιο βράδυ ανετράπη από τον εμπνευστή του και ακολούθως υπογράφηκε το τρίτο και πλέον επώδυνο μνημόνιο.
Ο… οχετός των τράπερ
Διαβάζω ότι προκάλεσε έκπληξη και αποτροπιασμό ότι σε μία εκδήλωση απονομής μουσικών βραβείων εμφανίστηκαν κάτι τύποι που αυτοσυστήνονται ως τράπερ μαζί με μπράβους και συμμορίες Ρομά από τα Λιόσια, οι οποίοι κατέληξαν να πλακωθούν μεταξύ τους on camera. Δεν καταλαβαίνω την έκπληξη. Η μόνη έκπληξη είναι ότι όταν αυτοί οι τύποι συστήνονται ως μουσικοί, δεν τους λούζουν με ντομάτες από την κορυφή ως τα νύχια. Είναι απορίας άξιον το ότι εκλήθησαν να βραβευτούν τύποι που γράφουν τραγούδια αντιμετωπίζοντας τις γυναίκες ως εξ ορισμού εκδιδόμενες και αντικείμενα σεξουαλικών ικανοποιήσεων, τα ναρκωτικά ως κανονικότητα, το «μαύρο χρήμα» ως τρόπο ζωής και –κατά σύμπτωση– υιοθετούν τα χυδαία συνθήματα κατά του πρωθυπουργού, τα οποία διασπείρουν λογαριασμοί του ΣΥΡΙΖΑ στα social media. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα ευχάριστα, ο αυτοαποκαλούμενος «πατριάρχης της τραπ», Υποχθόνιος, χαριεντίζεται με τον Τσίπρα σε clubs και ποζάρει στο βήμα εκδηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Ελληνική… πατέντα
Επέτειο δεν έχουμε μόνο για το δημοψήφισμα. Εχουμε και για τα capital controls. Τους περιορισμούς που επέβαλαν οι αδιανόητα τραγικοί χειρισμοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στην κεφαλαιακή κίνηση και τις αναλήψεις από τα γκισέ των τραπεζών. Επτά χρόνια μετά, και παρά την κυνική ομολογία του Νίκου Βούτση ότι «κλείσαμε τις τράπεζες ως οριακή και ακραία μορφή ισχυρής διαπραγμάτευσης», ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να υποστηρίζει ότι τις τράπεζες τις έκλεισε «ο Ντράγκι και το ευρωιερατείο με σκοπό να σύρει την ελληνική κυβέρνηση σε νέο μνημόνιο». Η πραγματικότητα βέβαια συνεχίζει και παραμένει ότι το κλείσιμο των τραπεζών ήταν αποτέλεσμα των ενεργειών του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη. Οι κεφαλαιακοί περιορισμοί που επιβλήθηκαν και οι ατελείωτες ουρές των Ελλήνων πολιτών στα ΑΤΜ για να βγάλουν 60 ευρώ ήταν ελληνικής εμπνεύσεως και εκτελέσεως.
Οι ζημιές της Attica
Και μιας και λέμε για τράπεζες, θα θυμίσω ένα σχετικό απόσπασμα: «Είναι όμως απορίας άξιον πώς είσθε έτοιμοι να σπαταλήσετε υπέρογκα ποσά δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ σε άλλες άσχετες επιχειρήσεις ΜΜΕ και δεν τοποθετείτε τα κεφάλαια αυτά στον όμιλο των τεχνικών σας επιχειρήσεων για να τις καταστήσετε ενήμερες και αξιόχρεες». Το απόσπασμα προέρχεται από προειδοποίηση της Attica Bank στην εταιρεία Τοξότης του Χρ. Καλογρίτσα. Η αφειδής και άνευ διασφαλίσεων δανειοδότηση σε ημετέρους είναι ενδεικτική του πώς αντιμετωπίστηκε η τράπεζα στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι οι ζημιές που ακούγεται ότι θα καταδείξει η επερχόμενη αξιολόγηση των τιτλοποιήσεων της τράπεζας από την DBRS θα φτάνουν έως και στο διπλάσιο από τα 365 εκατ. ευρώ που είναι το ποσό της επόμενης αύξησης μετοχικού κεφαλαίου.
Το αφήγημα των εκλογών «βίας και νοθείας»
Το πρόβλημα ξεκινάει από αλλού. Από το χρονικό σημείο που αντιλαμβάνεσαι και αποδέχεσαι ότι η ήττα είναι αναπόφευκτη και η απόδοση ευθυνών είναι αναπόδραστη. Το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε σε ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές με 8 μονάδες διαφορά και συνετρίβη σε περιφερειακές και δημοτικές εκλογές με το εκλογικό σύστημα που ο ίδιος εμπνεύστηκε και εφάρμοσε.
Ωστόσο, αντί να επικρατήσει εσωστρέφεια, καταγραφή λαθών, απόδοση ευθυνών και διόρθωση πορείας, έκαναν λόγο για «γλυκιά ήττα» και μια «τεράστια κοινωνική δύναμη του 32% που στάθηκε απέναντι στο σύστημα». Βέβαια, αυτά πιάνουν άπαξ. Το 2022 δεν είναι ούτε 2019, ούτε 2015.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αντιληφθεί ότι την επερχόμενη ήττα δεν θα μπορέσουν να τη σερβίρουν ούτε με «γλυκές ήττες», ούτε με πάστες φούρνου και λικέρ. Πρέπει να ληφθούν πιο δραστικά μέτρα. Οπως πχ. το διαχρονικό αφήγημα της «βίας και νοθείας». Ηδη στα social media, λογαριασμοί του ΣΥΡΙΖΑ γράφουν συστηματικά για νοθεία στις ερχόμενες εκλογές «διότι δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει».
Το αφήγημα αυτό ενίσχυσε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε να οριστεί «υπουργός Εσωτερικών κοινής αποδοχής» από τώρα, ασχέτως του χρόνου διενέργειας των εκλογών «ώστε να διασφαλιστεί το αδιάβλητο της διαδικασίας». Δεν ξέρω αν τα συζητάει όλα αυτά με τους έγκριτους συνταγματολόγους που έχει στο κόμμα του. Μάλλον όχι. Πιθανολογώ ότι και αυτοί τα διαβάζουν από τις εφημερίδες και τραβάνε τα μαλλιά τους, διότι το σύνταγμα και οι νόμοι δεν προβλέπουν υπηρεσιακούς υπουργούς. Η τοποθέτηση «υπηρεσιακού υπουργού Εσωτερικών» γίνεται εθιμικώ δικαίω.
Δυστυχώς, η καταφυγή σε αφηγήματα νοθείας και λοιπές παρεμφερείς μεθόδους φανερώνουν το μέγεθος της απελπισίας και το ότι έχει ήδη μπει γκολ από τα αποδυτήρια. Τα ίδια έκανε και ο Τραμπ, αρνούμενος να παραδεχτεί την ήττα του. Τα ίδια θα ζήσουμε και εδώ.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
