Νέα δικαίωση Μητσοτάκη
Εδώ και έναν χρόνο σε όλα τα διεθνή fora, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλαβε σειρά πρωτοβουλιών και κατέθεσε κοστολογημένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του ενεργειακού προβλήματος που αίφνης ανέκυψε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις εκβιαστικές κινήσεις του Πούτιν ενάντια στην Ευρώπη. Απέναντι στον κίνδυνο να διακοπεί η παροχή φυσικού αερίου και να βυθιστεί η Ευρώπη στο ψύχος, ο Ελληνας πρωθυπουργός, πρώτος από τους ομολόγους του, εξήρε (και εφάρμοσε στη χώρα του) τη συμβολή του κράτους στη στήριξη των νοικοκυριών για την αντιμετώπιση της ραγδαίας αύξησης των τιμών του ρεύματος και του φυσικού αερίου και πρότεινε έναν νέο μηχανισμό στήριξης στα πρότυπα του Ταμείου Ανάκαμψης. Επιπλέον, πρότεινε εγγράφως στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα την αποσύνδεση της τιμής του ρεύματος από το φυσικό αέριο. Είναι λοιπόν μια δικαίωση της επιμονής του Ελληνα πρωθυπουργού, να διαβάζουμε πως η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε τη Δευτέρα ότι από τις αρχές του 2023 θα αποσυνδεθεί η τιμή του ρεύματος από το φυσικό αέριο με έναν νέο μηχανισμό υπολογισμού.
Η… μπαλάντα του Κλέωνος
Με την «Μπαλάντα για τους ασφαλίτες» των Βολφ Μπίρμαν – Θάνου Μικρούτσικου ξεκίνησε την ομιλία του στη Βουλή ο Κλέων Γρηγοριάδης, ο οποίος προβαίνοντας σε μία ιστορική αναδρομή σε καθεστώτα παρακολουθήσεων των δεκαετιών 1960-90 και τον θρυλικό Τόμπρα του ΠΑΣΟΚ (αγνοώντας, ωστόσο, αν ζει ή πέθανε), κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Κύριε Μητσοτάκη, μακάρι να παρακολουθείτε κι εμένα! Μακάρι, γιατί όταν βγουν αυτές οι παρακολουθήσεις θα μάθει ο ελληνικός λαός ότι κάποιοι μέσα στο Κοινοβούλιο παλεύανε νυχθημερόν για να καταρρίψουν αυτό το σάπιο σύστημα που κλέβει τους ανθρώπους αυτής της χώρας»! Εκεί έγκειται και όλη η ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης για τις παρακολουθήσεις. Ολοι ανεξαιρέτως «κλαίνε και οδύρονται» που δεν τους παρακολουθούσε το «καθεστώς Μητσοτάκη». Σκέφτονται πώς είναι δυνατόν να παρακολουθείται ένας δημοσιογράφος που ουδείς τον ήξερε και ένας ευρωβουλευτής και όχι η αφεντιά τους. Ιδίως οι αρχηγοί των τριών κομμάτων της Αριστεράς πρέπει να φέρουν βαρέως ότι το «καθεστώς» τούς αγνόησε. Περισσότερο εκνευρισμό τούς προκαλεί η μη παρακολούθησή τους, παρά η «διολίσθηση των θεσμών» που τάχα προασπίζονται.
Κόντρες στο Facebook
Ο Νίκος Μπίστης ήταν ανέκαθεν υπέρ της συγκλίσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και δεν το έκρυψε ποτέ. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν είναι ιδιαιτέρως συμπαθής στον ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στην πτέρυγα που κρατά το… αριστερόμετρο. Μετά τη συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, ο Μπίστης, αφού όπως είπε είδε τις δύο τοποθετήσεις Κατρίνη και διάβασε την ομιλία Ανδρουλάκη στην Κ.Ο., έγραψε ένα άρθρο στο οποίο «βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο», ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία. Στη θέση αυτήν συμφώνησε και ο Θόδωρος Μαργαρίτης από το ΠΑΣΟΚ με σχόλιό του στο Facebook, υπενθυμίζοντας ότι αν δεν σκάσει μύτη ο μόνιμος χορηγός του Κυριάκου Μητσοτάκη, Παύλος Πολάκης, να πετάξει καμιά χοντράδα, τα πράγματα θα πάνε καλά. Κάπου εκεί έσκασε μύτη ο Πολάκης, ο οποίος τους είπε να μη λιγουρεύονται συγκυβέρνηση διότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτοδύναμος.
Περί εκλογικού νόμου
Ο Παύλος Πολάκης, ωστόσο, θεωρεί όντως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτοδύναμος. Είναι δε τέτοια η σιγουριά του που στη συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής για τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ, την περασμένη Δευτέρα, δήλωσε μετά παρρησίας ότι η κυβέρνηση διανύει το τελευταίο μίλι και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλοδέχεται μια αλλαγή του εκλογικού νόμου και την επιστροφή του «μπόνους Παυλόπουλου» διότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτος και αυτοδύναμος». Να παρατηρήσω απλώς το πόσο γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε την αστεία αλλαγή που έκανε στον εκλογικό νόμο με την εισαγωγή του μοντέλου της απλής αναλογικής. Ενός ανεφάρμοστου συστήματος που ουδεμία δημοκρατική λειτουργία εξυπηρετεί και στρώνει το έδαφος για μια κατάσταση παρατεταμένης ακυβερνησίας και ευκαιριακών συγκλίσεων. Θεωρώ δε ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να μην ικανοποιήσει το αίτημα του Πολάκη.
Οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του Βλαντιμίρ Πούτιν
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δεν έκρυψε ποτέ ότι θέλει να γίνει αυτοκράτορας. Ωστόσο, για να γίνεις αυτοκράτορας το πρώτο που χρειάζεσαι είναι μια αυτοκρατορία. Αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, είναι την πλήρη εξέλιξη του αναθεωρητικού σχεδίου του για την ανάσταση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και την ανάδυση ενός νέου κόσμου. Η εφαρμογή του σχεδίου αυτού βέβαια δεν είναι ούτε εύκολη ούτε απλή. Και ούτε βασίζεται μόνο στη στρατιωτική ισχύ της «ρωσικής αρκούδας». Αλλωστε, η εισβολή στην Ουκρανία και η αποτυχία της Ρωσίας να καταλάβει το τμήμα της Ουκρανίας που είχε σχεδιάσει αρχικά γκρέμισε και αυτόν το μύθο.
Η εφαρμογή του αυτοκρατορικού σχεδίου του Πούτιν σκοντάφτει και στους «ενοχλητικούς» Ευρωπαίους ηγέτες. Στο σχέδιο Πούτιν για τον έλεγχο της Ευρώπης μέσω της ενεργειακής ένδειας που απειλεί να επιβάλλει, συντριπτικό πλήγμα σε βασικές βιοτικές ανάγκες και αδιανόητο για τη συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών τα προηγούμενα χρόνια, συμπεριλαμβάνεται και η απόπειρα αποσταθεροποίησης με τη μορφή ντόμινο εκλεγμένων κυβερνήσεων, αλλά και προσώπων με ισχυρή λαϊκή νομιμοποίηση, βυθίζοντας ακόμη και τις πλέον σταθερές ευρωπαϊκές δημοκρατίες στη δίνη της αστάθειας.
Με κύρια στόχευση σε Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία, ο Πούτιν –εξαπολύοντας μια πρωτόγνωρη υβριδική επίθεση με όπλο τη στρόφιγγα του φυσικού αερίου και την τιμή της μεγαβατώρας– έχει επιτύχει αφενός σοβαρά δημοσκοπικά πλήγματα σε Ολαφ Σολτς και Εμανουέλ Μακρόν, αφετέρου την παραίτηση του Μάριο Ντράγκι. Η περίπτωση της Ιταλίας είναι χαρακτηριστική διότι ο φαβορί ακροδεξιός σχηματισμός είναι σε ανοιχτή γραμμή με το Κρεμλίνο.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η δημοσίευση σειράς βίντεο προσωπικών στιγμών της 36χρονης Φινλανδής πρωθυπουργού, Σάνα Μαρίν, τα οποία αναπαράγονται συνεχώς στα ρωσικά ΜΜΕ και σε φίλια ευρωπαϊκά Μέσα ρωσικών συμφερόντων και εξαρτήσεων, ως αντίποινα στο ιστορικών διαστάσεων πολιτικό βήμα για την ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να εκλαμβάνεται «ελαφρά τη καρδία» η απειλή που δέχονται τα σύνορά μας στον Εβρο από συντονισμένες προσπάθειες τουρκικών αρχών, δουλεμπόρων με ένδυμα ΜΚΟ και λοιπών έμμισθων οργάνων διότι εντάσσεται στο ίδιο πλέγμα αποσταθεροποίησης ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
