Φτάνει πια με την τοξικότητα
«Είναι πολύ σημαντικό, καθώς έχουμε μπροστά μας ουσιαστικά δώδεκα μήνες, να μην εγκλωβιστούμε σε μια αφόρητη πολιτική τοξικότητα και σε έναν πολιτικό διάλογο, που θα γίνεται με κραυγές και κατηγορίες και τελικά το μόνο που θα κάνει είναι να αποξενώσει ακόμα περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική». Η δήλωση ανήκει στον πρωθυπουργό, ο οποίος φωτογράφησε το είδος της αντιπολίτευσης που επιμένει να ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η οποία εγκυμονεί κινδύνους στην απρόβλεπτη συγκυρία που διάγει η χώρα. Η τοξικότητα ως (μόνη) αντιπολιτευτική γραμμή δεν είναι κάτι νέο. Ωστόσο, επί του εδάφους της οικονομικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, η τοξικότητα ήταν το ελατήριο που μεταμόρφωσε τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα του 3% σε κόμμα εξουσίας. Βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η κοινωνία δεν πείθεται από τη λάσπη και τα fake news. Η χώρα χρειάζεται αξιόπιστο πρόγραμμα διακυβέρνησης. Οχι «προγράμματα Θεσσαλονίκης», όχι «παράλληλα προγράμματα», όχι άλλες «ψευδαισθήσεις», που έλεγε και ο Αλέξης.
Κοινή γραμμή με την Αγκυρα
Διαβάζω τις συνεχείς προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν, των υπουργών και των στρατηγών του. Ξεχωρίζω, ωστόσο, την κυριακάτικη δήλωση του υπουργού Εσωτερικών της γείτονος, Σουλεϊμάν Σοϊλού, ο οποίος δήλωσε ότι η «FRONTEX διαπράττει δολοφονίες και βασανιστήρια» και «αυτά τα κάνει μαζί με την Ελλάδα». Το ζητούμενο δεν είναι βεβαίως ο σχολιασμός του βαθμού φαιδρότητας της δήλωσης του Τούρκου υπουργού, αλλά η αξιοθαύμαστη ταύτισή της με τα προ ολίγων ημερών λεγόμενα του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου και ενός τύπου που δηλώνει κατ’ επάγγελμα διασώστης. Αμφότερους τους κάλυψε και ο ΣΥΡΙΖΑ διά της σιωπής του. Δεν γνωρίζω σε τι αποσκοπεί στην παρούσα συγκυρία η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ – Ερντογάν, αλλά αυτό που γνωρίζω σίγουρα είναι ότι πρέπει να είσαι είτε εξαιρετικά αφελής είτε πανηγυρικά ηλίθιος για να πιστεύεις ότι το να στρέφεσαι κατά της χώρας σου (θα) έχει ένα κάποιο πολιτικό όφελος.
Το βιολί τους…
Διαβάζω την Εκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία είναι κόλαφος κατά της Ρωσίας για τα εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία. Η Εκθεση επισημαίνει ότι η Ρωσία δείχνει απόλυτη περιφρόνηση για τις ζωές των αμάχων και δηλώνει ότι η Οργάνωση διαθέτει αποδείξεις για επτά επιθέσεις εναντίον συνοικιών της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ουκρανίας, στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, όπου οι ρωσικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν πυρομαχικά διασποράς 9N210 και 9N235, δύο τύπους απαγορευμένους δυνάμει διεθνών συνθηκών. Ψάχνω την Εκθεση στο ελληνικό παράρτημα της Οργάνωσης (amnesty.gr), αλλά βρίσκω μόνο καταδίκες για «αστυνομική βία στο ΑΠΘ», «στοχοποιήσεις δημοσιογράφων από την κυβέρνηση», «δικαιοσύνη για τον Ζακ» και άλλα παρόμοια. Φαίνεται ότι οι προτεραιότητες του ελληνικού τμήματος είναι ελαφρώς διαφορετικές.
Σιγά τα κάστανα
Τσίπρας από Ρόδο (08.06.2022): «Είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά». Τσίπρας από το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών (08.04.2022): «Είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά». Τσίπρας από Μεσσηνία (11.03.2022): «Είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά». Μεγάλη η αγάπη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για τα κάστανα και τη φωτιά. Τα ανέφερε συχνά πυκνά και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του (βλ. Συζήτηση για τον Προϋπολογισμό 2016, 06.12.2015, Βουλή). Σε αυτά αναφερόταν και στις προεκλογικές ομιλίες του τον Ιούλιο του 2019. Τελικά, το μόνο σχετικό με κάστανα που έκανε είναι να πάρει τα Χριστούγεννα του 2015 τηλέφωνο τον Τόσκα να αφήσει ελεύθερο έναν πλανόδιο καστανά που είχε συλληφθεί «να πουλάει κάστανα άνευ σχετικής αδείας».
Η μικροπολιτική εργαλειοποίηση της ΛΑΡΚΟ
Η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία για τη λύση των συμβάσεων εργασίας της επί σειρά δεκαετιών ζημιογόνας ΛΑΡΚΟ. Θα περίμενε κανείς ότι η επιβεβλημένη αυτή κίνηση θα γινόταν δεκτή –έστω σιωπηρά– από σύμπασα την αντιπολίτευση, αφού έτσι διακόπτεται η οικονομική αιμορραγία προς μία μαύρη τρύπα παραγωγής ελλειμμάτων και εξυπηρετείται και το δημόσιο συμφέρον, αλλά και το συμφέρον των εργαζομένων, αφού προβλέπονται αποζημιώσεις. Οχι βέβαια! Η αντιπολίτευση θεωρεί την τροπολογία «εκβιασμό», «εξαπάτηση», «εκδικητική», «νεοφιλελεύθερη» κ.λπ.
Η ΛΑΡΚΟ είναι το σημείο όπου εδώ και δεκαετίες τέμνονται η κακοδιαχείριση, το ρουσφέτι, τα κατεστημένα συμφέροντα, ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, αλλά και η εύλογη αγωνία των υπαλλήλων που έχουν ταυτιστεί σχεδόν αποκλειστικά με τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Και όπως συμβαίνει συχνά, αυτή η εύλογη ανησυχία εργαλειοποιείται πολιτικά και αποπειράται να γίνει μοχλός πολιτικής πίεσης για να συντηρηθούν όλα τα υπόλοιπα.
Η παραγωγή της ΛΑΡΚΟ είναι παθητική. Η εταιρεία μπαίνει μέσα εδώ και δεκαετίες, διότι το κόστος παραγωγής του νικελίου είναι σχεδόν διπλάσιο από τη διεθνή τιμή πώλησης του παραγόμενου προϊόντος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ΛΑΡΚΟ είχε τη δυνατότητα να προσλαμβάνει και να ρυθμίζει μόνη της τις αποδοχές των εργαζομένων και των διευθυντικών στελεχών της. Παχυλές αμοιβές, ευφάνταστα επιδόματα (όπως πχ. επίδομα ετοιμότητας για υπερωρία, το οποίο λαμβανόταν ανεξάρτητα και επιπλέον της πρόσθετης αμοιβής για υπερωρία), μισθοί υπαλλήλων πάνω από τους μισθούς του διευθύνοντος συμβούλου (παγκόσμια ελληνική πατέντα), παροχές σε υπαλλήλους πέρα από κάθε λογική κ.ά.
Λόγω της παθητικής κατάστασης, η ΛΑΡΚΟ εξυπηρετούσε αυτό το φαραωνικό οικοδόμημα απολαβών με ενισχύσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλ. από τους φόρους των πολιτών. Αντί, λοιπόν, να συμφωνούμε όλοι ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διαιωνίζεται, τα κόμματα της Αριστεράς χαιρετίζουν τη σημερινή απεργία των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, η οποία ως αίτημα έχει την απόσυρση της τροπολογίας και τη διατήρηση του φαύλου καθεστώτος.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
