Τσάμπα είναι οι αρλούμπες
Το πρόβλημα είναι διαχρονικό στα κόμματα που γίνονται κυβέρνηση. Μέχρι να κυβερνήσεις, μπορείς να λες οποιαδήποτε αρλούμπα σου κατέβει στο κεφάλι. Η γη είναι επίπεδη, ο σοσιαλισμός είναι ο επί γης παράδεισος, η Αριστερά παλεύει για τον άνθρωπο, τα μνημόνια σκίζονται με έναν νόμο και ένα άρθρο. Ολες αυτές οι ουρανομήκεις ανοησίες παραμένουν στη σφαίρα του ιδεατού όσο εσύ παραμένεις στα φιλόξενα έδρανα της αντιπολίτευσης. Το πρόβλημα αρχίζει όταν γίνεις κυβέρνηση. Εκεί φαίνεται η γύμνια της ανοησίας. Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα την Παρασκευή στη Βουλή να λέει με στόμφο ότι «η μεγαλύτερη δειλία είναι να μην αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη» σκέφτηκα ποιο troll του ΣΥΡΙΖΑ γράφει τις ομιλίες και τον εκθέτει έτσι. Διότι ο άνθρωπος που έστησε σόου τη νύχτα που είχαν καεί πάνω από 100 άτομα στο Μάτι, αποκρύπτοντας την πραγματική κατάσταση και βάζοντας τον αρμόδιο υπουργό την επομένη (!) να δηλώσει ότι «ψάχνω, αλλά δεν μπορώ να βρω λάθη», δεν μπορεί να μιλάει για δειλία στην ανάληψη πολιτικής ευθύνης.
Η άβολη θέση του ΠΑΣΟΚ
Είναι οφθαλμοφανές ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην παρούσα συγκυρία το έχει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μπήκε σε ένα τούνελ όπου το φως που βλέπει στο βάθος δεν είναι η έξοδος, αλλά το τρένο που έρχεται κατά πάνω του. Με το που δημοσιεύτηκαν το Σάββατο οι πρώτες δημοσκοπήσεις και φάνηκε ότι ουδείς κέρδισε κάτι αξιοσημείωτο από την υπόθεση των παρακολουθήσεων της ΕΥΠ, το σύστημα των ΜΜΕ που ελέγχεται από τον Αλέξη Τσίπρα ξεκίνησε τη διάρρηξη των ιματίων του ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρουλάκης «δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική συγκυρία», ο Κατρίνης «δεν τραβάει και πρέπει να αντικατασταθεί» και η Καϊλή «έχει εμπάθεια με τον Ανδρουλάκη» και «μιλάει» με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα για να «σαμποτάρει» τη διερεύνηση της υπόθεσης παρακολούθησης στα ευρωπαϊκά όργανα. Ολα αυτά καταδεικνύουν ότι ο Τσίπρας έχει διδαχθεί πολλά από τη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ. Σε καμία περίπτωση δεν αναζητεί ισότιμους εταίρους, αλλά «χρήσιμους ηλίθιους» που θα τον κάνουν ξανά πρωθυπουργό. Η κατά μέτωπο επίθεση στον Ανδρουλάκη, πριν «αλέκτορα φωνήσαι», το αποδεικνύει περίτρανα.
Περί δημοσκοπήσεων
Το Σαββατοκύριακο δημοσιεύτηκαν οι πρώτες δημοσκοπήσεις, οι οποίες ουδεμία αξιοσημείωτη μεταβολή είχαν, αποδεικνύοντας ότι την κοινωνία την απασχολούν πιο πεζά θέματα από την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη και τις ονειρώξεις των συντρόφων για κατάληψη της εξουσίας. Η πρόθεση ψήφου είχε ελάχιστες διαφοροποιήσεις στα τρία πρώτα κόμματα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει με συντριπτικό ποσοστό καταλληλότερος για πρωθυπουργός έναντι του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δεν μπόρεσε να ξεκολλήσει από την τρίτη θέση της δημοφιλίας των πολιτικών αρχηγών. Η δε υπόθεση Ανδρουλάκη εμφανίζεται στις τελευταίες θέσεις του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης, με το ενεργειακό και την ακρίβεια να βρίσκονται στην κορυφή. Με έκπληξη παρατηρώ ότι η κοινωνία δεν συμμερίζεται τους αλαλαγμούς για «συντριβή του καθεστώτος Μητσοτάκη» και «προοδευτική διακυβέρνηση τώρα».
Η ΕΥΠ και ο Τσίπρας
Τα όσα είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για τις επισυνδέσεις της ΕΥΠ σε πολιτικούς επί ΣΥΡΙΖΑ μεταφράστηκαν από τους συντρόφους ως εξής: «Δεν παρακολουθούσαμε βουλευτές και υπουργούς, παρακολουθούσαμε άλλους που μιλούσαν με βουλευτές και υπουργούς». Τι σημαίνει άραγε το ότι «η ΕΥΠ επί διακυβέρνησης Τσίπρα δεν παρακολουθούσε βουλευτές και υπουργούς αλλά τρίτους που μιλούσαν με βουλευτές και υπουργούς»; Δηλαδή το πρόβλημα είναι αν ο βουλευτής πήρε ή τον πήραν τηλέφωνο ή η εν τοις πράγμασι καταγραφή των λεγόμενων του; Επειδή δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη λογική, είμαι βέβαιος ότι μια γνωμοδότηση του Ευάγγελου Βενιζέλου που να καταλήγει ότι η παρακολούθηση βουλευτή διά της πλαγίας (δηλαδή με εισερχόμενη κλήση από τρίτο) είναι επιτρεπτή κατά το σύνταγμα, θα έλυνε το πρόβλημα που αίφνης ανέκυψε στο προοδευτικό στρατόπεδο.
Η καιροσκοπική «αποθέωση» Βενιζέλου
Για τον ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά ως κόμμα, αλλά και για τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν ένας διαχρονικός εχθρός. Παροιμιώδεις μάχες στη Βουλή και άπειρο μελάνι στα κομματικά έντυπα σηματοδότησαν όλα τα χρόνια των μνημονίων μία ακατάπαυστη μάχη μεταξύ των δύο πλευρών. Ξεχωρίζω τρεις μεγάλες στιγμές.
Η πρώτη έχει να κάνει με το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων (PSI). Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάθετα κατά της εφαρμογής του PSI διότι το θεωρούσε «εθνικά επιζήμιο». Μάλιστα, τον Μάρτιο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε την απόφαση να καταθέσει πρόταση σύστασης εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το PSI. Τελικώς, όχι μόνο η εξεταστική δεν έγινε, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έστειλε στα διεθνή δικαστήρια τον Κώστα Χρυσόγονο να υποστηρίξει (επιτυχώς) το PSI, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να δηλώνει δικαιωμένος.
Η δεύτερη έχει να κάνει με την προ κυβερνήσεως εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση έβαλλε συνεχώς κατά του «κατάπτυστου νόμου Βενιζέλου», ο οποίος «έδινε ασυλία και ασυδοσία» στους υπουργούς. Ως κυβέρνηση βέβαια δεν τόλμησε να αγγίξει ούτε κόμμα από τον εν λόγω νόμο, αλλά φάνηκε και άτολμος στη συνταγματική αναθεώρηση της εν λόγω διάταξης. Μάλιστα, σε μία επικών διαστάσεων ανακοίνωση την Πρωταπριλιά του 2018, το Μέγαρο Μαξίμου ψέγει τον Ευάγγελο Βενιζέλο για τον νόμο αυτόν, λες και αρμόδιος για την αλλαγή του είναι ο περιπτεράς της γωνίας.
Η τρίτη περίπτωση αφορά τη θρυλική υπόθεση της Novartis και την απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να διασύρει και να οδηγήσει στη φυλακή δέκα πολιτικά πρόσωπα της χώρας. Ενας εκ των οποίων ήταν και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Η κακοσχεδιασμένη και χοντροκομμένη αυτή απόπειρα κατέληξε στο αρχείο για όλους τους εμπλεκομένους. Ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος περιγράφει το σχέδιο αυτό και στο τελευταίο του βιβλίο.
Μετά ταύτα, είναι τουλάχιστον γελοίο να βλέπεις τον Αλέξη Τσίπρα, τους βουλευτές του, ιδιόκτητα μέσα και λοιπούς παρατρεχάμενους στα social media να αποθεώνουν τις νομικές τοποθετήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου.
