Η ανάπτυξη ως απάντηση
Ανάπτυξη 8,4% καταγράφηκε πέρυσι στην ελληνική οικονομία, με την ΕΛ.ΣΤΑΤ. να βελτιώνει έστω και οριακά την πρώτη εκτίμησή της του Μαρτίου για αύξηση του ΑΕΠ κατά 8,3%. Σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία, το ΑΕΠ ανήλθε πέρυσι σε 181,343 δισ. ευρώ. Στην άνοδο του ΑΕΠ συνετέλεσαν τα εξής: Η τελική καταναλωτική δαπάνη παρουσίασε αύξηση κατά 4,9% σε σχέση με το 2020. Η κατανάλωση των νοικοκυριών αυξήθηκε 5,9% και εκείνη της Γενικής Κυβέρνησης 2,2%. Οι ιδιωτικές επενδύσεις (ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου) κινήθηκε ανοδικά κατά 21,4%. Οι εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών παρουσίασαν αύξηση 17,7%, έναντι αύξησης 16,1% που είχε ανακοινωθεί στην πρώτη εκτίμηση. Οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών παρουσίασαν αύξηση 24,1%, έναντι αύξησης 21,9% που είχε ανακοινωθεί στην πρώτη εκτίμηση. Τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. αποτελούν άλλη μία επιβεβαίωση της εύκολης και λαϊκιστικής αντιπολιτευτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επί διετία προέβλεπε «ακινησία» ή «πολύ ισχνή» ανάπτυξη, μεμφόμενος το 7,5% που προέβλεπε ο Προϋπολογισμός του 2021.
Η χρησιμότητα του άχρηστου
Εν μέσω του πρώτου εξαμήνου της εθνοσωτήριας διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο που επιγράφεται «Η χρησιμότητα του άχρηστου», του Νούτσιο Ορντινε (L’ Utilité de l’ inutile – Manifeste. Suivi d’un essai d’Abraham Flexner, Nuccio Ordine, εκδ. Les Belles Lettres, 2013). Το βιβλίο πραγματεύεται κατά βάση τον κίνδυνο από την υποβάθμιση των ανθρωπιστικών σπουδών στη διδασκαλία των πανεπιστημίων, ωστόσο καταλήγει να θέτει ερωτήματα για τη χρησιμότητα των γνώσεων που λαμβάνει κανείς στη ζωή του και των φαινομενικά άχρηστων επιλογών ή δραστηριοτήτων που κάποιος κάνει. Ολα αυτά που φαινομενικά δεν χρησιμεύουν σε κάτι σε προσωπικό επίπεδο, μπορούν να βοηθήσουν στην προαγωγή του γενικότερου καλού. Παράδειγμα: οι συνεχόμενες εκκλήσεις βοηθείας του ΣΥΡΙΖΑ για «προοδευτική διακυβέρνηση» σε ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ, ενώ είναι ένα εντελώς άχρηστο και ανεδαφικό σενάριο (καθώς δεν βγαίνει μαθηματικώς), εντούτοις βοηθά το εκλογικό σώμα να κατανοήσει τη σοβαρότητα που πρέπει να επιδείξει κατά την εκλογική διαδικασία.
Νοηματοδοτήσεις
Η νοηματοδότηση, δηλαδή το να ερμηνεύεις μια ενέργεια και να κρίνεις το νόημά της ή τη σκοπιμότητά της είναι απαραίτητη διαδικασία προκειμένου να αντιληφθείς το αποτέλεσμα ή τις συνέπειες που παράγονται από την ενέργεια αυτή. Προσπαθώ το τελευταίο χρονικό διάστημα να αποδώσω ένα νόημα στη συνεχιζόμενη εισβολή των στρατευμάτων του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία ενώ χάνει κατά κράτος, στις επαναλαμβανόμενες απειλές του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά της χώρας μας ενώ απομονώνεται συνεχώς, ή, στα καθ΄ ημάς, στην επιμονή της αξιωματικής αντιπολίτευσης να στηρίζει το μίσθαρνο αφήγημα διάφορων υπόδικων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για δήθεν push-backs ενώ το εκλογικό σώμα επικροτεί συντριπτικά την πολιτική των φυλασσόμενων συνόρων. Ομολογώ ότι διά της λογικής, απάντηση δεν βρίσκω.
Τα τρία μηνύματα
Τρία ήταν τα μηνύματα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στα στελέχη των ΔΕΕΠ και ΔΗΜΤΟ του κόμματος, με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες. Μήνυμα πρώτο: Φραγμός στην αλαζονεία και στην αίσθηση του αναντικατάστατου διότι δημιουργεί μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας και αποκόπτει τα στελέχη του κόμματος από την κοινωνία και την πραγματικότητα που βιώνει. Μήνυμα δεύτερο: Κομματικός μηχανισμός σε θέση μάχης για την πρώτη εκλογική αναμέτρηση και αποφυγή σεναρίων «χαλαρής ψήφου», ώστε να μην πάει καμία ψήφος χαμένη στις πρώτες εκλογές. Μήνυμα τρίτο: Το κόμμα πρέπει να είναι ο μπροστάρης στη μάχη και στη στήριξη του κυβερνητικού έργου σε όλα τα επίπεδα τόσο με κινητοποιήσεις στελεχών σε τοπικό επίπεδο όσο και με στήριξη των τοπικών κοινωνιών.
Η Δίκη των Εξι και ο Πρωτοπαπαδάκης
Τον περασμένο Αύγουστο επισκέφτηκα για πολλοστή φορά τη Νάξο. Στην κεντρική πλατεία της παραλίας της Χώρας δεσπόζει ο ανδριάντας του πρωθυπουργού της Ελλάδος Πέτρου Εμμ. Πρωτοπαπαδάκη (1859-1922), ο οποίος είχε καταγωγή από την Απείρανθο. Μου προκαλεί πάντοτε εντύπωση ότι στη βάση του ανδριάντα αναγράφεται μόνο το ονοματεπώνυμο, άνευ ιδιοτήτων. Ο Πρωτοπαπαδάκης, ως υπουργός Οικονομικών κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας και λόγω της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης, προχώρησε σε εσωτερικό δανεισμό, κόβοντας με ψαλίδι στα δύο τα ελληνικά χαρτονομίσματα. Εν συνεχεία, ο Πρωτοπαπαδάκης έγινε πρωθυπουργός (9 Μαΐου 1922-28 Αυγούστου 1922) και εκτελέστηκε στη διαβόητη «Δίκη των Εξ» (στο έκτακτο Στρατοδικείο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή) στις 15 Νοεμβρίου 1922.
Η Δίκη των Εξι είναι ένα από τα πολυσυζητημένα γεγονότα που σημάδεψαν το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας και επηρέασαν σε πολλά επίπεδα την πολιτική ζωή της Ελλάδας τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Μετά την υποχώρηση του ελληνικού στρατού και την Καταστροφή της Σμύρνης, εκδηλώθηκε το Κίνημα του Στρατού και του Στόλου (11 Σεπτεμβρίου 1922), που οδήγησε στον σχηματισμό Επαναστατικής Επιτροπής (Πλαστήρας, Γονατάς, Φωκάς), στην παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, στην είσοδο των επαναστατικών δυνάμεων στην Αθήνα και στον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Σ. Κροκιδά (στις 16 Σεπτεμβρίου). Μία από τις πρώτες ενέργειες των στρατιωτικών ήταν η σύσταση Εκτάκτου Στρατοδικείου και η σύλληψη οκτώ στελεχών της αντιβενιζελικής παράταξης και αξιωματικών που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι της ήττας, σε μια Αθήνα που έβραζε από οργή και αγανάκτηση για τη μεγάλη καταστροφή.
Παρά τις όποιες νομικές ή πολιτικές απόψεις, το 2010, το Ζ’ Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκανε δεκτή την αίτηση αναψηλάφησης της Δίκης των Εξι, που ασκήθηκε από τον Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη, εγγονό του πρώην πρωθυπουργού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη. Κατόπιν αυτής της απόφασης, ο Αρειος Πάγος έπαυσε οριστικά την ποινική δίωξη σε βάρος των έξι που κρίθηκαν υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή, λόγω παραγραφής. Η απόφαση ελήφθη με πλειοψηφία τρία υπέρ έναντι δύο κατά και βασίστηκε σε ένα τηλεγράφημα και μία ομιλία στο Κοινοβούλιο του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Μετά και την απόφαση του Αρείου Πάγου, ίσως θα έπρεπε η Ελληνική Πολιτεία να απολέσει τα ενοχικά σύνδρομα και να εγγράψει κάτω από όνομα του Πρωτοπαπαδάκη τις ιδιότητες του ανδρός, ώστε ο επισκέπτης να μη ρωτά περαστικούς για το ποιος είναι αυτός που στέκεται αγέρωχα στην κεντρική πλατεία και αγναντεύει προς την Απείρανθο.
