Ομολογία περί νταβατζήδων
Δεν γνωρίζω ποιος έπεισε τον Κώστα Καραμανλή να υιοθετήσει τον Οκτώβριο του 2004 ως κεντρικό αφήγημα το «δεν θα κάνουν κουμάντο στη χώρα πέντε νταβατζήδες». Ομολογουμένως, είχε πέραση τόσο στη βάση της ΝΔ όσο και στην κοινωνία. Και βεβαίως άρεσε πολύ και στον τότε Συνασπισμό. Αρεσε δε τόσο πολύ που, δέκα χρόνια αργότερα (10/2014), ο Παναγιώτης Κουρουμπλής το επανέφερε στον πολιτικό λόγο δηλώνοντας ότι «ο Καραμανλής ξεκίνησε το θέμα με τους νταβατζήδες, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα το πάει παραπέρα». Το αφήγημα αυτό δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο και τον στυλοβάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Πάνο Καμμένο, ο οποίος το χρησιμοποιούσε συχνά πυκνά στον πολιτικό λόγο του όλα αυτά τα χρόνια. Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη η επαναφορά των «νταβατζήδων» στον δημόσιο λόγο το προηγούμενο Σάββατο από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πρωτοτυπώντας ανέβασε τον αριθμό των νταβατζήδων από 5 σε 10, ομολογώντας ότι στα χρόνια της διακυβέρνησής του πολλαπλασιάστηκαν. Βέβαια, το 2022 δεν είναι 2004, αλλά ένας γέρικος σκύλος δεν μπορεί να μάθει νέα κόλπα.
Δούρειοι ίπποι του Κρεμλίνου
Στις 14.3.2022 έγραφα στο twitter ότι, σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής «Daily Mail», ο Πούτιν χρηματοδοτεί για πάνω από μία δεκαετία ακτιβιστές και ΜΚΟ για να εναντιώνονται στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ώστε να διατηρείται η εξάρτηση των χωρών στο φυσικό αέριο που διαχειρίζεται ο ίδιος μέσω της Gazprom.
Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που την προηγούμενη εβδομάδα στο στόχαστρο μπήκε και η χρηματοδότηση της γνωστής ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ με μυστικά κονδύλια του ρωσικού ΥΠΕΞ κατά την χρονική περίοδο 2019-2021.
Αυτό που είναι περίεργο, όμως, είναι η σε ανύποπτο χρόνο (10/2019) απόπειρα του Αλέξη Τσίπρα να «υπερασπιστεί» τη νεαρή ακτιβίστρια από «επιθέσεις ακροδεξιών τρολ που πολεμούν και την ίδια και τον ΣΥΡΙΖΑ».
Και το σχολιάζω διότι κάποιος κακοήθης θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι εις αμφοτέρους δεν καίγεται καρφί για την κλιματική αλλαγή και απλώς υπερασπίζονται τα ίδια (ρωσικά) συμφέροντα.
Πολιτική παιδεία
Διαβάζω ότι σε προαγωγικές εξετάσεις σχολείου στο Βέλγιο μπήκε θέμα για τους θεσμούς, τα όργανα και τα πρόσωπα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Συγκεκριμένα, δόθηκαν τα ονόματα των κ. Σάντσεθ, Ντόναχιου και Ανδρουλάκη και ζητήθηκε από τους μαθητές να περιγράψουν τα όργανα της ΕΕ στα οποία οι πολιτικοί αυτοί συμμετέχουν και τους ρόλους του καθενός εντός των οργάνων αυτών. Προκαλεί μια κάποια έκπληξη το άκουσμα της είδησης εδώ στον βαλκανικό Νότο που έχουμε συνηθίσει οι νεολαίες να δηλητηριάζονται από τη φαύλη κομματική τοξικότητα, τις αφισοκολλήσεις και τα αναμασημένα αναχρονιστικά συνθήματα, αλλά οι υπεύθυνες κοινωνίες και οι υπεύθυνοι πολίτες διαμορφώνονται με τον τρόπο του Βελγίου, όχι με ντουντούκες και παπαγαλία συνθημάτων.
Αλαλα τα χείλη
Επανέρχομαι στο θέμα της δίκης για τις φονικές πλημμύρες της Μάνδρας. Διαβάζω ότι καταδικάστηκαν σε ποινές άνω των έξι ετών έκαστος οι δύο αντιπεριφερειάρχες που είχε ορίσει η Ρένα Δούρου ως αρμοδίους για την περιοχή της Δυτικής Αττικής και τα τεχνικά έργα που έπρεπε να γίνουν (και ουδέποτε έγιναν). Και οι δύο καταδικασθέντες είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο προκαλεί εντύπωση η αφωνία του κόμματος και της ίδιας της Ρένας Δούρου, ιδίως όταν η καταδίκη έρχεται μετά την πανηγυρική δήλωση της ιδίας και του κόμματός της ότι κακώς «διεσύρθη» τόσα χρόνια αφού τελικώς κηρύχθηκε αθώα. Η ερώτηση είναι η απλή: έχει ή δεν έχει πολιτική ευθύνη ο επικεφαλής; Διότι η α λα καρτ απόδοση πολιτικών ευθυνών όπου μας βολεύει, δεν πείθει πλέον ούτε τούβλα σε μάντρα οικοδομικών υλικών.
Η σοσιαλιστική επανάσταση αναβάλλεται…
Εχω γράψει πολλές φορές ότι δεν έχω πληροφορίες για την ακριβή ημερομηνία των εκλογών. Στέκομαι όμως στις πληροφορίες που έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι «είμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο για εκλογές τον Σεπτέμβρη». Μια προεκλογική περίοδο στο τέλος της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ «θα αναδειχτεί πρώτο κόμμα» και θα σχηματίσει προοδευτική διακυβέρνηση «για να τελειώσει ο εφιάλτης που ζούμε». Αλλιώς, λυπούμαι, αλλά θα μας φάει η (νεοφιλελεύθερη) μαρμάγκα.
Δηλαδή, τέλη Σεπτεμβρίου τελειώνουν οι εφιάλτες, τελειώνουν τα βάσανά μας και ο Αλέξης με τον Γιάνη θα αναλάβουν τα ηνία της χώρας για να εφαρμόσουν –επιτέλους– σοσιαλιστική πολιτική, να μας απαλλάξουν από τους νταβατζήδες και να κοινωνικοποιήσουν (sic) τα πάντα (βλ. σχετικά 7+1 Τομές του ΜέΡΑ25 για τη ρήξη με την ολιγαρχία). Και επειδή, κατά τους Μαρξ – Ενγκελς, ο σοσιαλισμός αποτελεί τον «προθάλαμο του κομμουνισμού», ίσως πειστεί και ο Κουτσούμπας να συμμετάσχει σε αυτό το μνημειώδες εγχείρημα της κομμουνιστικής μεταβάσεως.
Εκτός των τριών, πρωταγωνιστικούς ρόλους στον δρόμο προς τη σοσιαλιστική ολοκλήρωση θα διαδραματίσουν όλοι εκείνοι που το διάστημα 2015 – 2019 είχαν οφίτσια σε μια παρόμοια επανάσταση που δεν πέτυχε όχι από λάθη δικά τους, αλλά από εξωγενείς παράγοντες, διότι δεν ήταν λάθος το σχέδιο, ήταν λάθος η εφαρμογή.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω πόσους πείθει μια τέτοια προοπτική και εάν, λόγου χάρη, οι τελικώς πεισθέντες γεμίζουν υπεραστικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Αλλά είναι αδιάφορο στην παρούσα φάση. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι με το θεόπνευστο σύστημα της απλής αναλογικής που μας κληροδότησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, για να σχηματιστεί κυβέρνηση χρειάζεται ένα ποσοστό 45%-46% (για 151 έδρες).
Επειδή τα μαθηματικά είναι λίγο πιο πεισματάρικα από τις πολιτικές φανφάρες, το άθροισμα αυτό δεν βγαίνει αριθμητικώς και κατόπιν αυτού η σοσιαλιστική επανάσταση αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
