Ο Τούρκος Πρόεδρος επεδίωξε με κάθε μέσο αλλά και με όλες του τις δυνάμεις, και κατάφερε την εκλογή Τατάρ, στέλνοντας -με ακόμη πιο βαρύγδουπο τρόπο- το μήνυμα ότι δεν χρειάζεται, ούτε καν «φύλλο συκής» για την προώθηση και υλοποίηση των στρατηγικών του.
του Κυριάκου Κενεβέζου*
Αν η ανάγνωση γινόταν πιο διευρυμένα, η παρουσία Ακιντζί στην ηγεσία των Τ/Κυπρίων θα ήταν ενδεχομένως μια πιο βολική εξέλιξη για τον Σουλτάνο, αφού έτσι θα εξακολουθούσε να προτάσσει τα δύο πρόσωπα κατορθώνοντας την έξωθεν καλή μαρτυρία στους αφελείς ακροατές και συνομιλητές του. Φαίνεται όμως ότι η αλαζονεία, η αμετροέπεια και ο παροξυσμός της επιθετικής, έναντι όλων, στάσης του, δεν χρειάζεται πλέον να επιστρατεύσει ούτε καν αυτό.
Η εκλογή Τατάρ λοιπόν, αφενός περιέπλεξε ακόμη περισσότερο την πιθανότητα προσέγγισης των δύο πλευρών, η οποία θα επεδίωκε τη γεφύρωση του χάσματος και τη διαμόρφωση ενός κλίματος ανοικτού διαλόγου, αφετέρου διασαφήνισε εντόνως (με εξαίρεση εκείνους που ό,τι κι αν συμβεί θα διαβάζουν τις εξελίξεις αλλιώς) ότι ο Έρντογάν δεν έχει τη διάθεση να πεισθεί από τον οιονδήποτε, αλλά και ούτε αισθάνεται την ανάγκη, να πείσει οποιονδήποτε για τις προθέσεις του.
Επισκέφθηκε τα Βαρώσια. Προκάλεσε και υπενθύμισε ακόμα μία φορά ότι είναι ο Κατακτητής. Επανέλαβε τις στοχεύσεις του για λύση δύο κρατών και ακριβώς την ίδια στιγμή, σε παράλληλη πορεία, κορύφωνε και εντατικοποιούσε τις «εκστρατείες ειρήνης του» σε υπόλοιπα τμήματα της ευρύτερης, και όχι μόνο, περιοχής μας.
Αναμφίβολα, τα ως άνω, καθιστούν την πιθανότητα εξεύρεσης μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης ομοσπονδίας, εξαιρετικά δύσκολη. Όμως ας μην είμαστε τόσο παρορμητικοί με τις εξελίξεις και ιδιαιτέρως με την μεταβολή του σκηνικού που επέφερε η εκλογή Τατάρ.
Ήδη, αυτά τα 46 ολόκληρα χρόνια γνωρίζουμε οι πάντες ότι τον πρώτο, αλλά και πολύ περισσότερο, τελευταίο Λόγο για την, όποια, εξέλιξη στο Κυπριακό από τουρκικής πλευράς, Τον φέρει η Τουρκία. Ο ρόλος της οιασδήποτε τ/κυπριακής ηγεσίας υπήρξε ανέκαθεν επικουρικός. Αυτό ίσχυε πάντα και, προς λύπη μας, επιβεβαιώθηκε στην πράξη στους ύστατους γύρους συνομιλιών, που στόχο είχαν την εξεύρεση λύσης. Είναι γεγονός, ότι η παρουσία Ακιντζί δημιουργούσε καλύτερες προσδοκίες για κατάληξη σε μια συμφωνία. Όμως αυτό δεν στάθηκε αρκετό και φάνηκε στην εξέλιξη των πραγμάτων. Η εξίσωση λοιπόν ακόμα παραμένει η ίδια. Τον κύριο και τελευταίο λόγο από τουρκικής, αλλά και τ/κυπριακής πλευράς τον φέρει η ίδια η Τουρκία.
Ως εκ τούτου, ποιος είναι ο δικός μας ρόλος λοιπόν; Πως μπορούμε ύστερα από 46 χρόνια να ξεκλειδώσουμε τον μηχανισμό της τουρκικής προκλητικότητας; Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθούν απλές πόσω μάλλον, εύκολες απαντήσεις. Ακόμα και όσοι εισηγούνται σήμερα την αποδοχή τετελεσμένων, συνεπώς συγκλίνουν σε «συμφωνία» -με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια κάποιας πιθανής ευφορίας-, θα δουν στην εξέλιξη ότι θα υποθηκευθεί ολοσχερώς το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και ευρύτερα του Κυπριακού λαού. Άρα και αυτών, των ίδιων των Τ/Κυπρίων.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξελίξεων που προκαλεί η Άγκυρα, το ολιγότερο που έχουμε να πράξουμε είναι να επιδιώξουμε και να επιτύχουμε αρραγές εσωτερικό, ως Κύπρος, μέτωπο. Εθνική Ενότητα και, κατά το μέγιστο δυνατό βαθμό, ταύτιση στόχων και επιδιώξεων. Διεύρυνση και εμβάθυνση των σχέσεων που χτίσαμε με γείτονες χώρες, συνεχή και εντατικό διάλογο με εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο, αλλά και ανάδειξη των συνεπειών της τουρκικής προκλητικότητας που εν τέλει αφορούν όλους. Ο στόχος δεν είναι να πείσουμε ότι η Τουρκία ως ο «κακός μαθητής της τάξης πρέπει να μπει στη γωνιά». Δεν επιτρέπεται όμως να αφήνεται ασύδοτα να κουνάει και το δάχτυλο, επιβάλλοντας χωρίς κυρώσεις τα παράλογα και προκλητικά «θέλω» της. Όταν διατεινόμασταν ότι οι παράνομες ενέργειες της Τουρκίας δεν θα σταματούσαν στην Κύπρο και στην ΑΟΖ της, αλλά θα λάβουν ευρύτερο χαρακτήρα, υπήρξαν στιγμές που επικριθήκαμε ή/και κριθήκαμε ως κινδυνολόγοι, καταστροφολόγοι κ.λπ. Δυστυχώς η εξέλιξη δεν δικαίωσε τους επικριτές μας.
Διανύουμε μια πολύ ιδιαίτερη περίοδο σε όλα τα επίπεδα. Κανείς δεν περισσεύει. Το δίπολο Ελλάδα και Κύπρος μπορεί ενίοτε να φαντάζει η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης σε σχέση με την Τουρκία, την ίδια όμως ώρα δύναται να μεταφραστεί ως η αχίλλειος πτέρνα της Τουρκίας στη σχέση της με την Ευρώπη. Και αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό και αξιόπιστο εργαλείο μας. Και ας υπάρχουν φορές που οι αποφάσεις είναι τέτοιες που δεν μας ικανοποιούν ως θα έπρεπε.
-
Ο Κυριάκος Κενεβέζος είναι Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα
- από Τα Νέα
