Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εργαλειοποιεί με χυδαίο φανατισμό και τοξικό παροξυσμό στον πολιτικό διάλογο της χώρας την «έννοια» της συλλογικής ευθύνης ακόμη και για ειδεχθή εγκλήματα.
Γράφει ο Λεωνίδας Δεληγιώργης
Τη δόξα των επικοινωνιακών πρακτικών της Χρυσής Αυγής φαίνεται πως έχει ζηλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να διασύρει μια ολόκληρη παράταξη με την ελπίδα πως θα προσποριστεί εκλογικά οφέλη. Για πρώτη φορά στα χρονικά της Μεταπολίτευσης, ένα κόμμα της Αριστεράς, που, υποτίθεται, μάχεται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σέβεται τη διάκριση των εξουσιών, αλλά και το τεκμήριο της αθωότητας, μετέρχεται μεθόδους «ολοκληρωτισμού» και «ασύμμετρης» αντιπολίτευσης, προάγοντας με χυδαίο φανατισμό και τοξικό παροξυσμό στον πολιτικό διάλογο της χώρας την «έννοια» της συλλογικής ευθύνης ακόμη και για ειδεχθή εγκλήματα.
Πότε χρεώνουν στη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη το φαινόμενο των «γυναικτονιών», πότε υποθέσεις «παιδεραστίας», πότε το «ξεκαθάρισμα» των νονών της νύχτας, πότε περιστατικά εμπορίας «ναρκωτικών» και πάει λέγοντας.
Το κωμικά οξύμωρο σε αυτή τη χυδαία αντιπολιτευτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ, που θυμίζει Χρυσή Αυγή στα καλύτερά της, είναι πως ως κυβέρνηση είχε ως αρχή την επιεική αντιμετώπιση κάθε παραβατικής συμπεριφοράς, δίνοντας αγώνες για την ελάφρυνση των ποινών σε κάθε είδους εγκληματική δραστηριότητα, κάτι που το δρομολόγησε με τον περίφημο νόμο Παρασκευόπουλου και το τερμάτισε με τις αλλαγές στους Ποινικούς Κώδικες παραμονές των εθνικών εκλογών του 2019.
Εχουν φτάσει δε στο σημείο, με αφορμή τη φρικαλέα υπόθεση του Κολωνού, να προπαγανδίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και όχι μόνο, ακόμη και την ιδέα της επαναφοράς της θανατικής ποινής ή του χημικού ευνουχισμού των βιαστών μόνο και μόνο για να πλειοδοτήσουν σε «ηθική αγανάκτηση» και να δημιουργήσουν την εντύπωση πως εφόσον η Ν.Δ. δεν το κάνει ή δεν «βγάζει» στη φόρα όσους εμπλέκονται είναι «συνένοχη» για απόπειρα συγκάλυψης.
Εν τω μεταξύ, αυτή η χυδαία αντιπολιτευτική πρακτική δεν στέκει στην κοινή λογική, αφού όλες αυτές οι υποθέσεις, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να βγει και από πάνω με το να πουλά «ηθικοπλαστικό σανό», αποκαλύφθηκαν επί Ν.Δ. και οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη με συνοπτικές διαδικασίες. Ακόμη και η περίπτωση της Χ.Α. με ενέργειες της Ν.Δ. «δέθηκε» ως εγκληματική οργάνωση και επί Ν.Δ. προχώρησε η δίκη των φυσικών και ηθικών αυτουργών για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όταν επί ΣΥΡΙΖΑ δεν έβρισκαν τάχα μου αίθουσα για να διεξαχθεί η δίκη.
Η θεσμική Ν.Δ .κι ο βούρκος της αντιπολίτευσης
Σε αντίθεση με τη Ν.Δ., που συμπεριφέρεται με θεσμικό τρόπο, με αστική ευγένεια και με ρεαλιστική κατανόηση όταν συγγενικά πρόσωπα στελεχών ή βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν περιπέτειες με τον νόμο, η αξιωματική αντιπολίτευση επιλέγει την αναίσχυντη πρακτική της συλλογικής διαπόμπευσης της κυβερνώσας παράταξης. Η Ν.Δ. ουδέποτε ασχολήθηκε για να συκοφαντήσει τον ΣΥΡΙΖΑ όταν τα πρώτα εξαδέλφια τομεάρχη του ΣΥΡΙΖΑ, που παριστάνει και τον τιμητή στα τηλεοπτικά παράθυρα, συνελήφθησαν για εμπορία ναρκωτικών. Ουδέποτε καταλόγισε «οικογενειακή» ευθύνη σε κορυφαίους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ που τα παιδιά τους συνελήφθησαν και κάποια οδηγήθησαν και στη φυλακή. Ουδέποτε χρέωσαν στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πως γιος κομματικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στη δολοφονική επίθεση νεαρού φιλάθλου από τη Θεσσαλονίκη. Που ο γιος πρώην κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ είχε κατηγορηθεί για ληστείες ή έδιναν μάχες υπέρ του αρχιδολοφόνου της «17Ν» Δ. Κουφοντίνα. Μάλιστα η Ν.Δ. ήταν αυτή που στη Βουλή είχε αποδοκιμάσει τη Χρυσή Αυγή, η οποία επιχειρούσε να διασύρει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με το να ταυτίζει μαζί τους την παραβατική συμπεριφορά των συγγενικών τους προσώπων από το βήμα της Βουλής.
