Ανεβαίνουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο βασικών στρατοπέδων στον ΣΥΡΙΖΑ. Από την μία οι προεδρικοί, οι οποίοι θέλουν ένα προσωποπαγές κόμμα το οποίο να εκφράζει ο Αλέξης Τσίπρας και από την άλλη οι παραδοσιακοί ΣΥΡΙΖΑίοι που φαίνεται να εκφράζονται από τους 53+ και επιμένουν σε ένα κόμμα των συλλογικοτήτων και των οργάνων.
Η μάχη αναμένεται να κορυφωθεί στο σσυνέδριο του φθινοπώρου με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα να θέλει να λύσει την εκκρεμότητα αυτή αφήνοντας πίσω του το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ του 3% και να προχωρήσει με όσους είναι διατεθειμένοι να συμβιβαστούν με τη νέα πραγματικότητα που θα δώσει μεγαλύτερη ευελιξία και θα αλλάξει τους χρόνους αντίδρασης.
Χαρακτηριστικό των όσων σήμερα εξελίσσονται στην πλατεία Κουμουνδούρου είναι άρθρο του πασοκογενούς και προεδρικού Χρήστου Σπίρτζη στα Νέα. «Κυβερνώσα Αριστερά χωρίς Αλέξη δεν υπάρχει» είναι το μήνυμα που στέλνει ο πρώην υπουργός και σίγουρα ο πρόεδρος του κόμματος δεν μπορεί να δηλώσει άγνοια για την πρωτοβουλία του βουλευτή του.
Ο Χρήστος Σπίρτζης τολμά την υπέρβαση και συγκρίνει τον Αλέξη Τσίπρα με τον Άρη Βελουχιώτη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου για να αναδείξει τον ισχυρισμό του πως όλα είναι θέμα προσώπου και ηγέτη.
Γράφει συγκεκριμένα:
Σε μια κρίσιμη εποχή για τη χώρα και τον ελληνικό λαό, η πλειοψηφική έκφραση του δημοκρατικού κόσμου, από την Αριστερά ως την αριστερή σοσιαλοδημοκρατία και τις δυνάμεις της οικολογίας, δεν αποτελεί πολιτική αναγκαιότητα του προοδευτικού κόσμου αλλά προαπαιτούμενο για τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας και για την πατριωτική αντιμετώπιση των μεγάλων εθνικών ζητημάτων.
Δυστυχώς για τη χώρα η συγκυρία αντιμετώπισης της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, της διεθνούς ρευστότητας και κρίσιμων εθνικών ζητημάτων συμπίπτει με τη διακυβέρνησή της από το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη. Δηλαδή με την επανασύσταση ενός σκληρού δεξιού κράτους, με απόλυτη κυριαρχία στην Ενημέρωση, με συνεχείς καταστρατηγήσεις στις δημοκρατικές διαδικασίες, με σκληρή κρατική καταστολή και αυθαιρεσία, με δογματική προσήλωση σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, χωρίς κανένα αναπτυξιακό και παραγωγικό σχέδιο, με μεγάλες ελλείψεις και ανεπάρκειες στην εξωτερική πολιτική.
Σε όλες τις ιστορικές στιγμές του λαού μας, όταν δεν υπήρξε ο ηγέτης για να εκφράσει την πλειοψηφική έκφραση της προοδευτικής παράταξης, οδηγηθήκαμε είτε σε εθνικές τραγωδίες, είτε στις πιο μαύρες σελίδες της πολιτικής ιστορίας του τόπου μας.
Ολες οι ιστορικές στιγμές της Αριστερός και του προοδευτικού κόσμου ήταν πάντα συνδεδεμένες με τον ηγέτη της. Δεν θα μπορέσει κανένας να θυμηθεί την εθνική αντίσταση χωρίς τον Αρη, τους αγώνες για τη δημοκρατία και την ειρήνη χωρίς τον Λαμπράκη, την πολιτική αλλαγή χωρίς τον Ανδρέα.
Δεν θα μπορέσει κανείς να μη θυμηθεί τις στιγμές που οι φυσικοί ηγέτες της προοδευτικής παράταξης και των εκδοχών της εξέλειψαν.
Είναι προφανές ότι στην εποχή μας οι σύγχρονες ανάγκες και οι πολιτικές συνθήκες απαιτούν ένα κόμμα άλλης μορφής από του παρελθόντος.
Ενα κόμμα που δεν θα είναι ένας εκλογικός μηχανισμός, ούτε δομές εξυπηρέτησης, ούτε μια άνευρη οργανωτική δομή, ούτε μια λέσχη προβληματισμού και ανερμάτιστου διαλόγου.
Σήμερα η χώρα χρειάζεται ένα κόμμα νέου τύπου, ευρείας συμμετοχής των μελών του, στη συνδιαμόρφωση των θέσεων και των μεγάλων κρίσιμων αποφάσεων.
Αυτό το κόμμα οφείλει να εκφράζει την κοινωνία, να θέλει και να μπορεί να την ακούει, στην καθημερινότητα, στο επάγγελμα, στο Πανεπιστήμιο, στις κοινωνικές δομές, στα κινήματα. Να αναλύει τα προβλήματα, να συνθέτει και να αποφασίζει με δημοκρατικές διαδικασίες.
Να δώσει αυτό που σήμερα χρειάζεται ο προοδευτικός πολίτης, ο νέος άνθρωπος με αβέβαιο μέλλον, ο επαγγελματίας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, ο άνεργος που βυθίζεται στα αδιέξοδά του, ο εργαζόμενος που επέστρεψε στον φόβο της ανεργίας, ο συνταξιούχος που ξαναζεί με τον εφιάλτη νέων περικοπών: Προοδευτικό όραμα για την ελληνική κοινωνία και την Ευρώπη των λαών. Εθνικό σχέδιο δίκαιης ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Συγκεκριμένο και αδιαπραγμάτευτο εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τα εθνικά ζητήματα.
Ενα κόμμα που θα προτάσσει τις κοινωνικές συμμαχίες του από τις κομματικές ισορροπίες του, έχοντας αναπτυγμένη τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Που θα επιτρέπει με σύγχρονες διαδικασίες τη συμμετοχή στον κάθε προοδευτικό πολίτη με μηδενικό ελεύθερο χρόνο, που δεν έχει την «πολυτέλεια» να συμμετέχει.
Σήμερα η άποψη που υποστηρίζει ότι το κόμμα μας οφείλει να εκφράζει την παράταξη δεν υποκρύπτει ούτε ηγεμονική στάση ούτε κίνδυνο αλλοίωσης του χαρακτήρα του.
Ο ηγεμονισμός έχει χαρακτηριστικό του την περιορισμένη δομή κέντρων αποφάσεων, συνήθως μικρού αριθμού και εύρους απόψεων, για να διευκολύνονται οι ενέργειες της ηγεμονίας του. Κάτι σαν το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη.
Η αλλοίωση του χαρακτήρα ενός κόμματος συντελείται ευκολότερα σε κλειστές μικρές δομές και όχι σε πολυπληθείς δημοκρατικά λειτουργούντες οργανισμούς. Η πολιτική ή ηθική αλλοίωση κάποιων στελεχών ενός κόμματος από κέντρα συμφερόντων επίσης συντελείται ευκολότερα σε μικρές δομές, σε αντίθεση με μαζικούς δημοκρατικούς οργανισμούς, μεγάλου εύρους απόψεων.
Ο λόγος της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ από ένα αριστερό προοδευτικό κίνημα σε ένα κόμμα που αποκόπηκε η ηγεσία του από τις κοινωνικές δυνάμεις που το στήριζαν δεν ήταν η μαζικοποίησή του, ούτε το μεγάλο εύρος πολιτικών απόψεων που εμπεριείχε, από την Αριστερά ως το Κέντρο, αλλά η μετατροπή των πολιτικών διαδικασιών σε μια οργανωτίστι- κη αντίληψη ομάδων, που ισορροπούσαν για τη διανομή κυβερνητικής εξουσίας.
Είναι ευκολότερο να διολισθήσουμε στο ίδιο λάθος, αν μείνουμε στις υπάρχουσες δομές, διαδικασίες και πρακτικές. Και είναι δυστυχώς ευκολότερο γιατί δεν υπάρχουν τα επαρκή κοινωνικά αντίβαρα πίεσης μέσα στην οργάνωση, από τον συνδικαλισμό, την τοπική αυτοδιοίκηση και τις κοινωνικές εκφράσεις.
Το κόμμα μας πρέπει να εκκινήσει τις διαδικασίες πραγματικής ένταξης, έκφρασης και εκπροσώπησης των προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων, αποκτώντας δίκτυα σε κάθε κοινωνική έκφραση και δομή, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δράση.
Πρέπει να αντεπεξέλθει στην εντολή του 32% του ελληνικού λαού και να εκπροσωπήσει την παράταξη. Χρειάζεται σκληρή συλλογική δουλειά, στόχους, χρεώσεις και μετρήσιμα αποτελέσματα σε κάθε τομέα. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει από έναν άνθρωπο όσο ικανός και αν είναι. ΓΓ αυτό ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής πρέπει να μετεξελιχθεί σε Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής.
Και με τον Πρόεδρο; Τι θα γίνει; Θα γίνουμε ένα προσωποπαγές κόμμα;
Δεν θα τοποθετηθώ επικαλούμενος την ευλαβική προσήλωση στη δημοκρατική λειτουργία του Αλέξη Τσίπρα, ως Προέδρου, ούτε στην τεράστια αντοχή και ανοχή του σε διαφορετικές απόψεις, εντός του κόμματος.
Γενικά, αν υπάρχει η αντίληψη ότι ο Πρόεδρος ενός κόμματος δεν έχει την ευθύνη αλλά και τον διακριτό θεσμικό ρόλο της πορείας και της λειτουργίας ενός κόμματος, τότε έχουμε μπερδέψει την Αριστερά με τον αριστερισμό και τη δημοκρατική διαδικασία με την ισοπέδωση και την απαξία.
Ειδικά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αμφισβητείται από κανέναν. Παραταύτα, αν υπάρχει η αντίληψη ότι τα στελέχη, οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συσπειρωθεί εντός και εκτός του κόμματος, οφείλονται στη δράση του κόμματος και όχι στον Αλέξη Τσίπρα και στο αίσθημα πατριωτικού καθήκοντος του προοδευτικού κόσμου απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και τη Δεξιά, θα διαφωνήσω καταθέτοντας την προσωπική μου στάση, που εκφράζει πάρα πάρα πολλά μέλη και μη μέλη μας: ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ, χωρίς τον Αλέξη δεν υπάρχει και είναι πολλές δεκαετίες μακριά η μετά Αλέξη εποχή.
Για τη χώρα, τον ελληνικό λαό και τον προοδευτικό κόσμο είναι καθήκον μας να οικοδομήσουμε ένα κόμμα της κοινωνίας που θα εκφράζει την προοδευτική παράταξη και θα δίνει το εναλλακτικό σχέδιο προοδευτικής διακυβέρνησης.
