Σύμφωνα με μια παλιά ιταλική παροιμία είναι προτιμότερο να είσαι μόνος παρά με κακή παρέα ( Meglio solo che mal’ accompagnato). Και πρέπει να σας πω ότι από το Βένετο μέχρι τη Σικελία, όλοι οι ιταλοί που μέχρι πρότινος ήταν διχασμένοι, φαίνεται να συμφωνούν ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουν να κάνουν παρέα με τους ολλανδούς, τους γερμανούς και τους εν γένει ξανθούς βορειοευρωπαίους. Και έχει σημασία ότι αυτό δεν το λέει μόνο ο Σαλβίνι ή η Μελόνι, αλλά αρχίζουν να το ψυθιρίζουν και η υπεράνω υποψηφίας δημοκρατικοί του Τζινγκαρέτι. Ίσως γιατί και με το δίκιο τους, στην προκειμένη περίπτωση, αισθάνονται ότι είναι μόνοι και με κακή παρέα.
του Χάρη Παυλίδη
Το θέμα ωστόσο είναι ότι εφόσον οι Ιταλοί αποφασίσουν να φύγουν και να βρουν άλλη παρέα (Κινέζοι και Ρώσοι περιμένουν στη γωνία), δεν αποκλείεται να τους ακολουθήσουν και οι Ισπανοί μια και δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτό θα αρέσει στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Πάμπλο Ιγγλέσιας. Κατά τη γνώμη μου θα βρεθεί λύση, τουλάχιστον όσον αφορά στην Ιταλία, αλλά όλοι συμφωνούν ότι το γυαλί της Ευρωζώνης έχει ραγίσει. Και αυτό το ράγισμα είναι προφανές ότι θα σπεύσουν το προσεχές διάστημα να το διευρύνουν οι αντιευρωπαϊστές και οι ευρωσκεπτικιστές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, είτε επιτευχθεί λύση είτε πάλι ο κορονωϊός στείλει στην εντατική την Ευρωπαϊκή Ένωση, η επόμενη ημέρα θα είναι πολύ διαφορετική για πολλές χώρες της Ευρώπης. Και πάντως στις χώρες του νότου η άνοδος των λαϊκιστών και των ακραίων θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δεν αποκλείεται μάλιστα η Ευρώπη να μπει σε μια μακρά περίοδο αμφισβήτησης των δημοκρατικών θεσμών και επιστροφής στην εποχή των κλειστών συνόρων.
Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό επιζητά η Γερμανία, η Ολλανδία και όσες χώρες αντιδρούν στην έκδοση ευρωομολόγου. Κατ’ αρχάς μια Ευρώπη χωρίς την Ιταλία δεν είναι Ευρώπη. Και επιπλέον μια «γερμανική» Ευρώπη είναι βέβαιο ότι σε βάθος χρόνου θα πλήξει τη Γερμανία και φυσικά τις χώρες που στοιχίζονται πίσω από αυτήν, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Γι’ αυτό δεν θα φθάσουν μέχρι εκεί τα πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη δεν θα συνεχίσει την αυτοκαταστροφική της πορεία.
Εν ολίγοις το πρόβλημα θα υπάρχει και μετά από τον όποιο συμβιβασμό στο Eurogroup, εφόσον ο Μακρόν δεν αναλάβει πρωτοβουλίες που θα υπερβαίνουν τα στερεότυπα του γαλλογερμανικού άξονα και δεν επαναφέρει τις δικές του προτάσεις για τις αλλαγές που χρειάζονται άμεσα. Ο Πρόεδρος Μακρόν οφείλει να κάνει τώρα την κίνηση και να καλύψει το κενό ηγεσίας που είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Σ’ αυτή τη φάση όλοι, κυρίως όμως αυτός, δεν θα κριθούν από τις τύψεις τους αλλά από τις αποφάσεις τους.
