Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη για πράξεις όπως αυτή για την οποία καταγγέλλεται ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Γεωργούλης. Το αυτονόητο (και ευνόητο) σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, όπως είναι ο διαχωρισμός ατομικής και συλλογικής ευθύνης, πολλάκις (και συχνά Πολάκης) δεν ίσχυσε στην πολιτική κονίστρα με υπαιτιότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς ορθώς δεν ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση για τον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από την προσπάθεια διαχείρισης του προβλήματος που ανέκυψε με πρακτικές στρουθοκαμήλου.
Και ασφαλώς η «πληρωμή με το ίδιο νόμισμα» δεν συνάδει με τη φιλελεύθερη κουλτούρα, ανεξάρτητα και πάλι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πολλάκις (ενίοτε και Πολάκης) ανέχθηκε δηλώσεις στελεχών του και εμμέσως υποστήριξε διαδικτυακές καμπάνιες (τύπου «παιδεραστές», «βιαστές», υπόθεση Λιγνάδη) σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας.
Ωστόσο, παρατηρείται μια προσπάθεια να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα ενάρετων στο όνομα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, ώστε να διατηρηθεί εν ζωή ο μύθος του «καλού» αριστερού και του «κακού» δεξιού.
Με ενοχικό τρόπο επιχειρούν να δικαιολογηθούν ισχυριζόμενοι ότι αγνοούσαν την καταγγελία που έγινε το 2020, αφήνοντας υπονοούμενα για το χρόνο δημοσιοποίησης. Φθάνουν μάλιστα μέχρι του σημείου να αρνούνται ότι η διαρροή του ονόματος της καταγγέλλουσας έγινε από στέλεχός τους.
Σε κάθε περίπτωση, στον ΣΥΡΙΖΑ είναι υπόλογοι όχι για τον φερόμενο ως δράστη ευρωβουλευτή, αλλά γιατί με τις μεθόδους και τις πρακτικές που χρησιμοποίησαν κατά των πολιτικών τους αντιπάλων δηλητηρίασαν την πολιτική ζωή της χώρας.
