Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Ωραία λέξη η «πρόοδος», αλλά η γενεσιουργός της αιτία είναι η αλλαγή και η αλλαγή έχει πολλούς εχθρούς, είχε πει ο Ρόμπερτ Κένεντι. Ο συμπατριώτης του, νομπελίστας συγγραφέας Τζον Στάινπεκ, είχε αναρωτηθεί γιατί η πρόοδος μοιάζει τόσο πολύ με την καταστροφή.
Κατ’ αρχάς, κάθε αλλαγή δεν σημαίνει απαραίτητα πρόοδο: ιδίως όταν αυτοί που την επικαλούνται την περιφέρουν ως πραμάτεια.
Η αλά ΣΥΡΙΖΑ «πρόοδος» με την προπαγάνδα που τη συνοδεύει υπονομεύει κάθε προσπάθεια για ουσιαστική πρόοδο και ανάπτυξη: αποτελεί την επιτομή της οπισθοδρόμησης και της συντήρησης μιας αρρωστημένης φαντασίωσης για ένα κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον που δεν υπάρχει.
Τι λέει ο κ. Τσίπρας: να πάμε μπροστά κοιτώντας πίσω, να γυρίσουμε σ’ αυτό που αφήσαμε γκρεμίζοντας αυτό που φτιάξαμε αυξάνοντας τους φόρους, καταργώντας τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές που συντελέστηκαν εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων.
Και όλα αυτά γιατί μεγαλειωδώς θέλει να αποδείξει ότι δεν απέτυχε μεγαλειωδώς.
Προφανώς έχει ρόλο στο έργο του Οβιδίου, αφού οι μεταμορφώσεις του το έχουν ξεπεράσει. Απλά, στον πανικό του, ψάχνει αφήγημα μέσα σ’ έναν παλαιοκομματικό αντι-μητσοτακισμό στον οποίο μυήθηκε από τα «ορφανά» του ΠΑΣΟΚ.
Στερείται εναλλακτικής πρότασης και σ’ ένα κρεσέντο τοξικότητας κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη μεταμορφώνεται σε «προοδευτικό» για να κλέψει κεντρώες ψήφους.
Ο κ. Τσίπρας τρέχει ως ΜαδαΦάκας του Μιθριδάτη με ρυθμούς hip, μπερδεύοντας την ισχύ με το ισχίο.
