Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Ο πόνος πουλάει και το δράμα κόβει εισιτήρια: μαζί αυτά τα δύο χορηγούμενα από πολιτικούς και κόμματα, που αντί να σιωπούν και να συνεργάζονται για να δίνουν λύσεις μοιράζουν κόλλυβα, χρησιμοποιούνται με αχρείο τρόπο ώστε, οικειοποιούμενοι το πένθος μιας ολόκληρης χώρας, να το καταστήσουν δικαίωμα ενός κόμματος.
Ουδείς άλλος δικαιούται να θρηνεί και να ζητεί δικαιοσύνη πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και της Ελληνικής Λύσης. Και κανείς πλην του κ. Τσίπρα, του κ. Ανδρουλάκη, του κ. Κουτσούμπα και του κ. Βελόπουλου δικαιούται να έχει άποψη για τις αιτίες που οδήγησαν στην τραγωδία.
Η «ευαίσθητη» αντιπολίτευση και η «αναίσθητη» κυβέρνηση, όπως επιχειρείται ως εικόνα να περάσουν στην κοινή γνώμη εκείνοι που συστηματικά την παραπλανούν. Γιατί επί του προκειμένου οι ευθύνες είναι διαχρονικές, αλλά η στιγμή του ανθρώπινου λάθους είναι που αναδεικνύει τις παραλείψεις και τις ελλείψεις των συστημάτων.
Προφανώς όπως στο Μάτι, όπως σε κάθε τραγωδία, όλα ξεκινούν από ένα ανθρώπινο λάθος, το θέμα όμως είναι πώς το διαχειρίζεσαι ώστε να ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες επανάληψής του: αναλαμβάνεις την ευθύνη και αντιμετωπίζεις τις παθογένειες που οδήγησαν στην τραγωδία ώστε να μην ξανασυμβεί, ή εργαλειοποιείς την τραγωδία για να αποκομίσεις κομματικά οφέλη;
Οι ψυχές που χάθηκαν και οι οικογένειες που θρηνούν απαιτούν σεβασμό από όλους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε θεατές στην άθλια επιχείρηση σκύλευσης της τραγωδίας. Δεν θα αφήσουμε τους λαϊκιστές επαγγελματίες του πένθους να φτιάξουν με τη θλίψη μολότοφ και να μετατρέψουν την αλήθεια σε σύνθημα.
