Ήχησε σαν κακόγουστο αστείο και μπορεί κάλλιστα να καταταγεί σε αυτή την κατηγορία. Ηταν όμως μια καθ’ όλα προβοκατόρικη διαρροή από πολιτικό «παράκεντρο», που εμφανή στόχο είχε να δημιουργήσει εκνευρισμό στη βάση της Νέας Δημοκρατίας. Και φυσικά, έτσι αντιμετωπίστηκε από τους νεοδημοκράτες.
Οχι, ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν τους συγκινεί καθόλου και μια υποψηφιότητά του για την Προεδρία δεν θα είχε καμία τύχη. Η Νέα Δημοκρατία, η οποία παραμένει κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό, δεν έχει κανένα λόγο να καταφύγει σε κάποιον παροπλισμένο πολιτικό, ο οποίος δεν κάνει «κλικ» σε κανέναν.
Δεν είμαστε πια στο 2012, όταν οι τότε συνθήκες επέβαλλαν λύσεις άλλου τύπου. Αλλά και τότε, το ποσοστό 4,68% που έλαβε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, καταλαμβάνοντας την έβδομη θέση, είπε πολλά για τη σχέση του «Μπένι» με τον κόσμο, ο οποίος μάλιστα δεν του είχε δώσει τη νίκη στις «πράσινες» εσωκομματικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2007. Και το να χάνεις από τον ΓΑΠ σε μια εσωκομματική εκλογή δεν το λες και επίτευγμα. «Κατάφερε», επίσης, ο Βορειοελλαδίτης πολιτικός, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρώην υπουργός (Οικονομικών, Εξωτερικών, Εθνικής Αμυνας και Πολιτισμού) να διαφωνήσει και να συγκρουστεί και με τη Φώφη Γεννηματά.
Φυσικά, αξέχαστη θα μείνει η δήλωσή του «δεν είναι ο λογαριασμός της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους», που ακολουθήθηκε από την επιβολή του χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ. Ηταν η 11η Σεπτεμβρίου 2011. Αυτό «πόνεσε» τον κόσμο πάρα πολύ (ναι, πάρα πολύ και λίγα λέμε εδώ).
Και ο Βαγγέλης Βενιζέλος υπερασπίστηκε (ναι, υπερασπίστηκε) το «δημοψήφισμα» που είχε εξαγγείλει ο ΓΑΠ τον Οκτώβριο του 2011, εκνευρίζοντας πάρα πολλούς σε Ελλάδα και Ευρώπη: «Κατ' αρχάς, όπως είχε την ευχέρεια να πει και ο πρωθυπουργός, αλλά και εγώ αμέσως μετά, πρέπει να υπάρξουν κινήσεις εκτόνωσης και λύτρωσης…»
Και συνεχίζει: «Το δημοψήφισμα, γιατί πρέπει να εκφραστεί ο λαός μ’ έναν καθαρό, άμεσο τρόπο που, χωρίς να υπάρχουν οι διασπάσεις, οι οποίες δημιουργούνται λόγω μιας οξύτατης και ατελέσφορης αντιπαράθεσης, και το ερώτημα θα είναι η αποδοχή ή όχι ενός νομοσχεδίου, το οποίο θα κυρώνει μια νέα δανειακή σύμβαση και ένα νέο σχήμα μείωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους, ελάφρυνσης των επόμενων γενεών και υποστήριξης της Ελλάδας, ώστε να βγει αυτοδύναμη στις αγορές το ταχύτερο δυνατό και να ξαναποκτήσει τη χειραφέτησή της…
Αν η χώρα βρισκόταν υπό φυσιολογικές συνθήκες και αν είχαμε απέναντί μας μια αντιπολίτευση –και ιδίως μια αξιωματική αντιπολίτευση– που είχε μνήμη και συνείδηση ευθύνης, τότε δεν θα είχαμε φτάσει σε παρόμοιες ακραίες καταστάσεις».
Είχαν μαζευτεί πολλά και το ΠΑΣΟΚ την πλήρωσε. Τι διαφορετικό έκανε αργότερα δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας;
Μάλιστα, αυτά ζούσαμε τότε…
Οι εν Ελλάδι σεναριογράφοι έχουν όντως φαντασία και δεν παύουν να το αποδεικνύουν. Τι άλλο θα ακούσουμε! Η ανεκδοτολογική προσέγγιση της πολιτικής, πάντως, δεν παράγει κανένα ουσιώδες πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό θα έλειπε. Αλλά δεν παύει κατά καιρούς να επιστρατεύεται.
Υπάρχουν και άλλα στο παρελθόν που ενόχλησαν πολύ τους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως υπουργός Εθνικής Αμυνας, ήρε με απόφασή του, το 2010, το ελληνικό γένος ως προϋπόθεση για την ένταξη στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων. Ηταν μια δικλίδα ασφαλείας που υπήρχε επί μακρόν και δη για προφανείς λόγους.
Το να φορά κάποιος το εθνόσημο και να υπηρετεί ως στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων την πατρίδα είναι σπουδαία υπόθεση και δεν πρέπει να θεωρείται απλά ευκαιρία καριέρας. Ο στρατός δεν είναι απλά ένας γραφειοκρατικός κρατικός μηχανισμός· τα στελέχη είναι εκεί γιατί έχουν αίσθηση αποστολής. Το αποτέλεσμα της –προφανώς ιδεολογικά καθοδηγούμενης– απόφασης του Ευάγγελου Βενιζέλου για το γένος, σε βάθος χρόνου, θα δημιουργήσει πρόβλημα.
Όχι, η παράταξη της οποίας η «μνήμη και συνείδηση ευθύνης» αμφισβητήθηκε από τον Βαγγέλη Βενιζέλο δεν θα τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ακριβώς διότι έχει «μνήμη και συνείδηση ευθύνης», γι’ αυτό και κυριαρχεί ιδεολογικοπολιτικά.
Αλλωστε, ο φύσει παρεμβατικός πολιτικός θα έκανε πιθανότατα δύσκολη κατά το δοκούν τη ζωή της «γαλάζιας» κυβέρνησης. Και αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά στο Μέγαρο Μαξίμου. Ας μην υποτιμούν λοιπόν ορισμένοι την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και ας αφήσουν κατά μέρος τις «διαρροές» και γενικότερα τα όποια παίγνια.
