Αν έχω καταλάβει καλά, την ώρα που η χώρα δίνει σκληρές μάχες για την μη διάδοση του κορωνοϊού, για να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα και βέβαια η οικονομική κρίση σαν αποτέλεσμα της πανδημίας, στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει μια πολύ σοβαρή συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απατεώνα τον Πρωθυπουργό της χώρας. Οι τόνοι της αντιπαράθεσης δε έχουν ανέβει για τα καλά, αφού ο κ. Ε. Τσακαλώτος είπε ότι δεν είναι και πρέπον, εδώ που τα λέμε.
του Ζαχαρία Ζούπη*
Αστεία εικόνα ενός πολύ αριστερού κόμματος που κυβέρνησε παρέα με την ακροδεξιά για τεσσεράμισι χρόνια και τώρα ψάχνει να βρει τι είναι και που πάει, βλέποντας ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την Ν.Δ να προηγείται στην Πρόθεση ψήφου από 16% έως 20% (η οποία απογειώνεται κι άλλο αν κάποιος κάνει πλήρη αναγωγή), τον ΣΥΡΙΖΑ πακτωμένο κάπου στο 20% κατά μέσο όρο ( 11.5% κάτω της εκλογικής επίδοσής του) και τον Α. Τσίπρα να υπολείπεται του Κ. Μητσοτάκη 25%-30% στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός.
Αντί να δούμε μία αντιπαράθεση για την ουσία μιας αντιπολιτευτικής πολιτικής που εκ των πραγμάτων δεν φαίνεται να πείθει ή για τα αίτια της ήττας σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις ή για την πτωτική πορεία και την συρρίκνωση της επιρροής του ή για την φυσιογνωμία και ταυτότητα που επιλέγει να διαμορφώσει, βλέπουμε μία αντιπαράθεση ιδεολογικής και πολιτικής παρακμής. Απ΄ότι φαίνεται ο Α. Τσίπρας επιλέγει μια τακτική βασισμένη στην επίθεση, στις ύβρεις, μια ολοκληρωτική επιστροφή στον λαϊκισμό και ενοχλείται πολύ πια από όποιον λέει έστω δειλά «πρέπει να το ξαναδούμε». Γι αυτό και η ένταση μιας και είναι πια υπό συζήτηση αν ο Α. Τσίπρας είναι το ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος το γνωρίζει, αλλά και κατανοεί ότι μ΄αυτές τις δημοσκοπήσεις μάλλον εύκολος αντίπαλος είναι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πολύ απλά επομένως δημιουργεί ή θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα αυστηρά προσωποπαγές κόμμα, ώστε να αντιμετωπίσει τους κραδασμούς μετά από μια ακόμα ήττα. Συμπέρασμα; Όσοι πίστεψαν στα αλήθεια για επανιδρύσεις, για ευρείες προοδευτικές παρατάξεις, για σύγχρονες Κεντροαριστερές μάλλον αρχίζουν να αισθάνονται άσχημα για τις ευγενείς αυταπάτες τους.
Αν δε έχουν ψευδαισθήσεις, ας κοιτάξουν και γύρω τους. Βρίσκονται στον ίδιο χώρο με μια Βουλευτή που αποκάλεσε τον Πρωθυπουργό της χώρας άπατρι, με ένα αψύ στέλεχος που αφού έβρισε τους πάντες και μετά έτρεχε να κρυφτεί πίσω από την Βουλευτική ασυλία έβγαλε άχρηστο και τον Καθηγητή Σύψα, όπως και με ένα πρώην διανοούμενο του εκσυγχρονισμού που μετά τα 70 ανακάλυψε την ορμή της εξέγερσης και μας δηλώνει ότι θα έβαζε αυτός τις φωτιές στην Μόρια, όπως και ότι θα αντισταθεί(!) κατά τυχόν προληπτικών μέτρων για τους 65 και άνω που είναι η πιο επικίνδυνη ηλικιακά κατηγορία απέναντι στον κορωνοϊό.
Ας κοιτάξουν την νεολαία αυτού του κόμματος που αφού πήγε στον Γράμμο για κατασκήνωση για να μας θυμίσει τον εμφύλιο, στηρίζει τώρα τις καταλήψεις των μαθητών παρέα με τους ψεκασμένους και τους γραφικούς συνωμοσιολόγους. Ας σκεφτούν καλά την στάση τους απέναντι στην Κυβέρνηση που δημιουργεί την εικόνα ανθρώπων που θα ήθελαν μια υγειονομική, οικονομική ή και εθνική καταστροφή, μήπως και ρεφάρουν και ας διαβάσουν καλά τις εξελίξεις με την υπόθεση Παπαγγελόπουλου ή και του παλιού γνώριμου για πολλούς απ΄αυτούς Χρήστου Καλογρίτσα.
Μιλάμε για μια τραγωδία με ένα κόμμα που κατηγορεί την Κυβέρνηση γιατί δεν παίρνει έγκαιρα μέτρα για τον κορωνοϊό για να τα αμφισβητήσει και να τα ειρωνευτεί δια στόματος αρχηγού, όταν αυτά προωθούνται.
Για ένα κόμμα που οικονομικά ζητάει απλά πιο πολλά, σε πιο πολλούς και μάλιστα εμπροσθοβαρώς από τον Μάρτιο, σαν να λέει « θα τιναχτεί κάποια στιγμή η μπάνκα στον αέρα, που θα πάει». Για ένα κόμμα που οδηγείται από αδιέξοδα σε αδιέξοδα και με αυτά που λέει και κάνει βοηθάει πολύ, μα πάρα πολύ τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Κρίμα, γιατί θα ήταν χρήσιμο ένα μεγάλο, σύγχρονο , Κεντροαριστερό κόμμα που να μιλάει με την γλώσσα της αλήθειας, της λογικής και του μέλλοντος. Φαίνεται όμως μέχρι στιγμής ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει και επομένως κινδυνεύει από ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση. Τώρα είναι η ώρα του ΚΙΝΑΛ θα έλεγε κάποιος, αλλά δεν φαίνεται κι αυτό να μπορεί. Ένα κόμμα που στην πρώτη φάση της πανδημίας έδωσε δείγματα πολύ σοβαρής τακτικής, παρασύρεται, νομίζει ότι αν μιμηθεί λίγο τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι θα « τσιμπήσει». Με χάιδεμα των νέων, με αποφυγή παραδοχής της ατομικής ευθύνης, με φράσεις σαν « η Κυβέρνηση παίζει κορώνα γράμματα την Παιδεία και την Υγεία» με ανακάλυψη αυταρχισμού ενάντια στις καταλήψεις σχολείων( πολύ γραφικό αυτό!) δεν εμφανίζει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Αφού η original δύναμη που λέει τέτοια κενού περιεχομένου φραστικά σχήματα υπάρχει και συνήθως ο original κερδίζει τον μικρό που πάει να τον μιμηθεί. Το ΚΙΝΑΛ έχει χώρο, αρκεί να εκφράσει κριτικά πειστικό λόγο απέναντι στις Κυβερνητικές ολιγωρίες ή και τα λάθη, προτείνοντας λύσεις, δείχνοντας ότι είναι μια χρήσιμη δύναμη. Ας το κάνει όμως γιατί με τις γενικόλογες καταγγελίες ή την αλαζονεία του « εμείς τα είχαμε πει έγκαιρα» κινδυνεύει να πέσει σε τοίχο.
Τα δύσκολα για την χώρα είναι μπροστά ακόμα, όμως όπως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι μέχρι στιγμής το κερδίζει άνετα ο νυν Πρωθυπουργός. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν υπάρξει ολιγωρίες, ορατά σφάλματα, δείγματα αλαζονείας. Σημαίνει ότι η Αντιπολίτευση με τον ανερμάτιστο, αγχωμένο, στείρα καταγγελτικό λόγο της του προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες. Την ώρα που κοινωνικές κατηγορίες μπορεί να αγανακτούν με την Κυβερνητική Πολιτική, σηκώνουν το κεφάλι, κοιτάνε γύρω και τρομάζουν. Οι εναλλακτικές λύσεις είναι τόσο μα τόσο φτωχές και κάποιες από αυτές τόσο μα τόσο επικίνδυνες.
Κρίμα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, αν υπήρχε δηλαδή σοβαρή, συγκροτημένη Αντιπολίτευση και η χώρα και το Πολιτικό Σύστημα και η Δημοκρατία και οι πολίτες θα έβγαιναν κερδισμένοι.
*Ο Ζαχαρίας Ζούπης είναι πολιτικός αναλυτής-υπεύθυνος ερευνών της Opinion Poll
