Είναι προφανές ακόμα και μεταξύ εκείνων που θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ δημοκρατικό κόμμα και τον Αλέξη Τσίπρα προοδευτικό πολιτικό και δημοκράτη, μετά μάλιστα και την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή, ότι αυτό το «πολιτικό κοκτέιλ» που το εμφανίζουν ως κόμμα αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Η τοξικότητα με την οποία επιτέθηκε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, η εμπάθεια κατά του Πρωθυπουργού με πρόσχημα την πανδημία, φωτογραφίζει τις δόλιες προθέσεις που κρύβονται πίσω από την επίπλαστη αγωνία για τις αντοχές του ΕΣΥ.
Ειδικού Συνεργάτη
Αν γυρίσουμε πίσω στο χρόνο για να θυμηθούμε τις πρακτικές που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο των μνημονίων, θα δούμε ότι όπως και τότε «επενδύει» στο φόβο και στην ανασφάλεια προσδοκώντας να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ των αρχών της δεκαετίας που φθάνει στο τέλος της, επιβεβαιώνει στις ώρες των μεγάλων κρίσεων, όπως της οικονομικής κρίσης και τώρα της υγειονομικής, ότι είναι ένα συνοθύλευμα ιδιοτελών συμφερόντων που παίζει στα ζάρια τη δημοκρατία.
Το έκανε το 2015 εξαπατώντας δια της ετερογονίας των σκοπών τους ψηφοφόρους με ψεύδη και συκοφαντίες. Επιχειρεί να το κάνει και τώρα με τις ίδιες μαθόδους και παρόμοιες τακτικές. Τότε τα μνημόνια, τώρα η πανδημία. Και τότε και τώρα με την ίδια χιτλερική συνταγή: «Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μαγάλο ψέμα παρά ένα μικρό».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην εφαρμογή της συνταγής ο Παύλος Πολάκης. Η παρέμβασή που έκανε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, παρόντων του Τσίπρα και των άλλων «οπλαρχηγών» όπου ζήτησε ακόμα υψηλότερους αντιπολιτευτικούς τόνους, αποτελεί την επιτομή του φασισμού.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ο Πολάκης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ του Πολάκη. Αυτός και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ακριβώς ό,τι έκαναν και στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα διαστεβλώνοντας τις λέξεις. Ελέγχοντας τις έννοιες, όπως έκανε και κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, ελέγχει και εκείνους που χρησιμοποιούν τις λέξεις.
Η περίπτωση της διαστρέβλωσης των δηλώσεων του Γιώργου Γεραπετρίτη, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ελέγχου όσων χρησιμοποιούν τις λέξεις προκειμένου να εκφράσουν άποψη. Δείτε πως αντιμετωπίστηκε ο υπουργός Επικρατείας από μερίδα των ΜΜΕ και θα καταλάβετε πως λειτουργεί η μέθοδος της χειραγώγησης.
Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ ως προϊόν κρίσεων δεν αντιμετωπίζεται -όπως πολλοί κάνουν το λάθος να πιστεύουν- ως ένα αντιπολιτευόμενο κόμμα που κινείται και λειτουργεί εντός δημοκρατικού πλαισίου.
Σε συνέχεια του πρώτου έρχεται η διαπίστωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχοντας διατελέσει δύο φορές αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εφαρμόζει τη σκέψη του λατρεμένου του Τσε, «πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να πέσει».
Εν ολίγοις άρχισε το ροκάνισμα της κυβέρνησης, με τις ίδιες μεθόδους και πρακτικές στα χρόνια των μνημονίων. Τότε μ’ ένα άρθρο θα καταργούσε τα μνημόνια, τώρα με χιλιάδες προσλήψεις και ΜΕΘ θα σταματήσει την πανδημία. «Οι κρίσεις πουλάνε καλά», είχε πει ο Ουμπέρτο Έκο και ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει ότι είναι καλός «πωλητής» κρίσεων.
Γι’ αυτό και επιχειρεί μέσω της πανδημικής κρίσης να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Και ας μη νομίζει κανείς ότι τα «συγκλίνοντα συμφέροντα» δεν θα τον βοηθήσουν ώστε να την έχει. Διότι μπορεί στο κατά Ματθαίον να είναι «η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης», αλλά απ’ τη στιγμή που όλοι πλέον ξέρουμε για το τι έκανε για να οδηγήσει τη χώρα στο δημοψήφισμα, μετά τον κορωνοϊό οφείλουμε να γνωρίζουμε τι διακυβεύεται.
Ας σταματήσει λοιπόν η κυβέρνηση να τον αντιμετωπίζει ως πολιτικό αντίπαλο και το πολιτικό σύστημα να τον δέχεται ως εκείνο το «αντισυστημικό» κομμάτι του, θεωρώντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο ελέγχει τις αντιδράσεις του. Ας πάψουν κάποιοι να τον αντιμετωπίζουν ως «σύμπτωμα» και να τον δουν ως έναν διαρκώς μεταλλασσόμενο «ιό», που όταν οι συνθήκες ευνοούν την μετάδοσή του επανέρχεται.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλα 4,5 χρόνια lockdown.
