Κάτι δεν πάει καλά με τις αξίες και τις πρακτικές των φιλελεύθερων δυτικών κοινωνιών. Αυτό που κυριαρχούσε για χρόνια στις ιδέες και στο περιεχόμενό τους όταν η ενθάρρυνση των συζητήσεων, η προώθηση αντίθετων απόψεων ώστε από τη ζύμωση και τη δοκιμασία ανατιθέμενων τοποθετήσεων και επιχειρημάτων m να σχηματίζονται συμπεράσματα πάνα) στα οποία χτιζόταν η πρόοδος.
Οι θέσεις που κυριαρχούσαν ήσαν πως μέσα από την αφοσίωση στην ιερότητα του ατόμου, στην ανοιχτή κοινωνία και στους μηχανισμούς της αγοράς καθώς και σε μια μικρή δημόσια παρέμβαση αποφεύγονταν οι συγκρούσεις και επιτυγχάνετο η πρόοδος.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια ο δεξιός λαϊκισμός και η προσπάθεια της Αριστεράς να επιβάλει τη λογική της πολιτικής ορθότητας και να εξιδανικεύσει τα δικαιώματα και τις ταυτότητες των λογής κοινωνικών μειονοτήτων έχει κλονίσει επικίνδυνα αυτό το οικοδόμημα.
Αυτό όμως που έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στον κλονισμό της δημοκρατίας και των φιλελεύθερων αξιών είναι η ουσιαστική διάβρωση των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης μέσα στα σημαντικότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα των δυτικών κοινωνιών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε ο καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Πόρτλαντ, στην Πολιτεία Ορεγκον των ΗΠΑ, Πίτερ Μποτγκοσιάν. Γνωστός ευρύτερα λόγω μιας εργασίας του, μαζί με δύο συναδέλφους του, για την πτώση των ακαδημαϊκών κριτηρίων μια και οι επιστημονικές εργασίες αξιολογούνται και δημοσιεύονται βάσει της χρήσης των σωστών φραστικών εκφράσεων και όχι λόγω του πραγματικού τους περιεχομένου.
Πέτυχε να δημοσιεύσει έτσι επτά εργασίες στηριγμένες σε πραγματικές ανοησίες που όμως χρησιμοποιούσαν τη σωστή φρασεολογία και όρους όπως λ.χ. η «αντιορθόδοξη συμπεριφορά σε αστικούς χώρους περιπάτου σκύλων» ή μια άλλη για την «ιμπεριαλιστική αστρονομία»! Απέδειξε έτσι πως πολλά επίπεδα της σύγχρονης επιστήμης στηρίζονται σε μπουρδολογία και σε έλλειψη σοβαρότητας.
Ο Πίτερ Μποργκοσιάν όμως τώρα αποφάσισε να παραιτηθεί από το Πανεπιστήμιό του όχι λόγω των λογής ακαδημαϊκών ανοησιών (λχ. «τα τμήματα φυσικής μελετούν τον ερμηνευτικό χορό», όπως είχε γράψει) αλλά για την καταπίεση της ελεύθερης σκέψης και της ανεμπόδιστης έρευνας. Απηχώντας τις απόψεις πολλών τρομοκρατημένων συναδέλφων του κατήγγειλε στην επιστολή παραίτησής του πως το πανεπιστήμιο άλλαξε «από υπερασπιστής της ελεύθερης πνευματικής αναζήτησης σε εργοστάσιο Κοινωνικής Δικαιοσύνης όπου η αποκλειστική πρώτη ύλη υπήρξε η φυλή, το φύλο και η θυματοποίηση και αποκλειστικά παραγόμενα προϊόντα ήσαν η δυσαρέσκεια και η κοινωνική διαίρεση».
«Οι φοιτητές πλέον εκπαιδεύονται για να μιμούνται την ηθική σιγουριά των σχετικών ιδεολόγων. Το Πανεπιστήμιό μου», τόνισε ο καθηγητής, «επέλεξε την ιδεολογία αντί για τις ιδέες, γι’ αυτό κι εγώ το εγκαταλείπω»…
Η παραίτηση του καθηγητή Μποργκοσιάν ξεσήκωσε τεράστιο θόρυβο σε ολόκληρες τις ΗΠΑ. Και όχι μόνο. Σύντομα το ζήτημα έγινε περισσότερο έντονο με την παραίτηση της καθηγήτριας Τζόντι Σο από το διάσημο Κολέγιο Σμιθ για πανομοιότυπους λόγους.
Στην περίπτωσή της η υπερευαισθησία του ιδρύματος για ζητήματα φυλετικά και για την αλλαγή ακόμη και της Ιστορίας για διαφορετικές ερμηνείες της ζωής των αμερικανών μαύρων την οδήγησαν στην απελπισμένη αυτή κίνηση. «Κάτω από τη δήθεν προσπάθεια φυλετικής προόδου», γράφει η Σο στη δική της επιστολή παραίτησης, «το Κολέγιο Σμιθ έχει καλλιεργήσει ένα φυλετικά εχθρικό περιβάλλον όπου μεμονωμένες πράξεις διακρίσεων και εχθρότητας ακμάζουν.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η αξία των ατόμων σαν ανθρώπινων όντων… οριοθετείται από το χρώμα του δέρματός τους». Στην ουσία η κυρία Σο καταγγέλλει διακρίσεις σε βάρος των λευκών! Και καταλήγει: «Το μέλλον των παιδιών μου, και στην πραγματικότητα το συλλογικό μας μέλλον σαν ελεύθερου έθνους, εξαρτάται από τους ανθρώπους εκείνους που θα έχουν το σθένος να αντισταθούν σε αυτή τη διαιρετική και επικίνδυνη ιδεολογία, ανεξάρτητα από το κόστος».
Και στη χώρα μας υπάρχουν εκδηλώσεις καταπίεσης και κατάπνιξης της ελευθερίας της έκφρασης και της διδασκαλίας. Πολλοί καθηγητές υφίστανται τις αυθαιρεσίες και τη βία ορισμένων μειοψηφιών. Το παράδειγμα αντίστασης της καθηγήτριας Μαρίας Ευθυμίου στους λογής τραμπούκους της λεγάμενης Αριστεράς οφείλει να εμπνεύσει τον κόσμο. Πρέπει να κρατήσουμε ψηλά τον πυρσό της ελευθερίας. Απέναντι στις ανελεύθερες μειοψηφίες των διαφόρων εκδοχών της «προοδευτικής» Αριστεράς.
