Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Πριν από καιρό, ο Αλέξης Τσίπρας, στην προσπάθειά του να πείσει ότι το κόμμα του διαθέτει ερείσματα στην κοινωνία, παρουσίασε ένα think tank διαφόρων τεχνοκρατών που θα αποτελούσαν τους συμβουλάτορές του. Πέραν του ότι χρησιμοποίησε κάποιους ανθρώπους για να εξυπηρετήσει τις δικές του ανάγκες για τους δικούς του επικοινωνιακούς λόγους της στιγμής, ουδείς έμαθε έκτοτε το παραμικρό. Και ουδείς εξ αυτών προωθήθηκε στα νέα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Φανταστείτε εκτίμηση που τους τρέφει.
Ομως, στα νέα όργανα υπάρχει το παλιό. Πολύ παλιό. Πέραν της μούχλας. Με τον Αλέξη Τσίπρα, που εξελέγη πρόεδρος χωρίς αντίπαλο, να αντιπροσωπεύει την πιο βαθιά συντήρηση, τον πιο βαθύ παλαιοκομματισμό. Η αλήθεια είναι ότι ουσιαστικά αποκαθήλωσε τα τοτέμ/βαρίδια του κόμματός του που συμπτωματικά ήταν και εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Τους προέγραψε και τους έστησε σε μια γωνιά… Τους αντικατέστησε με τους παλαιοπασόκους του βυτιοφόρου. Μα κι αυτούς τους χρησιμοποίησε, αλλά δεν τους άφησε να χαρούν. Εκεί που νόμιζαν ότι πήραν τα κλειδιά της Κουμουνδούρου και κάποιος(α) θα γίνει γραμματέας, τους προέκυψε Ράνια Σβίγκου.
Πρέπει να σημειώσουμε κι αυτό: στη νέα ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ πρώτες των πρώτων εξελέγησαν η Εφη Αχτσιόγλου και η Ρένα Δούρου. Δηλαδή, η προσωποποίηση του παρελθόντος. Τα ίδια και στην Πολιτική Γραμματεία με την πρωτιά της Γεροβασίλη και την τρίτη θέση της πρώην γραμματέως του ΠαΣοΚ (επί Γιώργου Παπανδρέου) Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου. Πολιτική μούχλα ολκής. Ενώ η επιλογή/εκλογή της νέας γραμματέως από την τάση των ομπρελίστας, της άοσμης Σβίγκου, θα μπορούσε ν’ αποτελεί και «πλάκα» του Τσίπρα προς αυτούς.
Πολλοί μιλάνε για εκπλήξεις Τσίπρα. Μα είναι έκπληξη η ανάδειξη του βυτιοφόρου; Είναι έκπληξη η Σβίγκου; Πάλι καλά που δεν έβαλε την άλλη που… διασχίζουν το μυαλό της ιδέες… Είναι έκπληξη η Γεροβασίλη, η Δούρου; Παθογένεια είναι όλο αυτό, ανακύκλωση φθαρμένων υλικών. Μοίρασμα σημαδεμένης τράπουλας. Πολιτική μονοτονία και μοναξιά. Πολιτική απόγνωση, γύμνια. Δηλαδή, μια από τα ίδια και στα πρόσωπα, όπως στην άσκηση πολιτικής με τις αρνήσεις ακόμη και υπερψήφισης εθνικών συμφωνιών, όπως την ελληνοαμερικανική και ελληνογαλλική. Αυτές, ίσως εξαιτίας των στενών πατριωτικών οριζόντων, της Αριστερής κληρονομιάς αντίθεσης στη Δύση αλλά και της κουταμάρας του ψευδώνυμου ριζοσπαστισμού.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
