Με… υπόνομο γεμάτο μολυσμένα λύματα και αναθυμιάσεις που άνοιξε παρομοιάζει ο Αλέκος Αλαβάνος τις εξελίξεις που πυροδοτεί η δημοσιοποίηση των ηχογραφημένων συνομιλιών Παππά και άλλων πρώην κυβερνητικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρώην πρόεδρος του κόμματος μιλώντας στον Λάμπρο Σταυρόπουλο και το Βήμα της Κυριακής δεν διστάζει να επισημάνει ότι «δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ με τα πεπραγμένα του έχει παρασύρει σε κρίσιμες στιγμές τη δημόσια συζήτηση, σε ένα «εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς, πού ο παπάς», ενώ αναφορικά με την επίκληση εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα του «βρώμικου ‘89» και τις καταγγελίες του για «μεθόδους μαφίας» και «παρακράτους» που έχουν ως στόχο τον ίδιο, σχολιάζει ότι «είναι για γέλια».
Ο κ. Αλαβάνος, που άνοιξε τον δρόμο για την εξουσία στον κ. Τσίπρα, για να διαχωρίσει λίγο αργότερα πλήρως τη θέση του από τον ίδιο και τον περίγυρό του, αναφέρεται σε «κόμματα-business», προσωπικών συμφερόντων, παραγοντισμών και συναλλαγών, επιμένοντας ότι υπάρχει «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, όμως «όχι ως κλίκας, όχι ως πολιτικής επιχείρησης», όπως αναφέρει.
– Οι ηχογραφημένες συνομιλίες με πρώην κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι καταγγελίες για παραθεσμικά κυκλώματα και παρακλάδια επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν προκαλέσει πολιτική θύελλα. Πώς κρίνετε τις εξελίξεις;
«Επικίνδυνες. Άλλα είναι τα μεγάλα θέματα που θα άξιζε να μας απασχολούν. Πώς θα ενισχυθεί ο έλεγχος του κορωνοϊού. Πώς θα καλύψουμε το μεγάλο κενό που υπάρχει σχετικά με τα μαζικά τεστ, όπου είμαστε εντελώς καθυστερημένοι. Πώς, τώρα το καλοκαίρι, θα ενισχύσουμε τον τουρισμό, όχι όμως με αβαρίες τύπου δειγματοληπτικών ελέγχων, που ενέχουν τον κίνδυνο να γίνουμε Αριζόνα ή Τέξας και να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα σπασμένα, αλλά αναδεικνύοντας την Ελλάδα ως πρότυπο ασφαλείας. Πώς θα ενισχύσουμε τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως γυναίκες και ανέργους. Πώς θα βγούμε χωρίς βαριές πληγές από μια οικονομική κρίση πολύ πιο επικίνδυνη από του 2008. Η Ελλάδα αυτές τις μέρες μοιάζει με έναν αγρότη που προσπαθεί να σώσει το κτήμα του από μια ακραία ξηρασία και ξαφνικά ανοίγει μέσα στο χωράφι ένας υπόνομος γεμάτος μολυσμένα λύματα και αναθυμιάσεις. Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ με τα πεπραγμένα του έχει παρασύρει σε κρίσιμες στιγμές τη δημόσια συζήτηση, σε ένα “εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς, πού ο παπάς”».
– Από τους διαλόγους Παππά – Μιωνή μάθαμε ότι κάποιοι «έβγαζαν λεφτά, πολλά λεφτά» εις βάρος της «ατζέντας του μαγαζιού». Πώς το ερμηνεύετε;
«Με την τάση, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλη την Ευρώπη και στον κόσμο, μια σειρά από κατεστημένα κόμματα – συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που προέρχονται από την Αριστερά – από συλλογικοί φορείς κοινών αντιλήψεων εξελίσσονται σε κυνικές “business”. Διαπλοκή, προσωπικά συμφέροντα, παραγοντισμοί, κολακεία και δουλοπρέπεια προς τους ισχυρούς ξένους ηγέτες, οικονομικές δοσοληψίες με τα μεγάλα αφεντικά, εξαγορά και εκβιασμός δημοσίων παραγόντων και όλα τα άνθη του κακού, συμπεριλαμβανομένης της παράνομης συναλλαγής».
– Πόσο πιστεύετε ότι όλα αυτά αγγίζουν σε επίπεδο πολιτικής ευθύνης τον Αλέξη Τσίπρα;
«Νομίζω ότι οι αναγνώστες μπορούν να βγάλουν πολύ εύκολα τα συμπεράσματά τους, δεν χρειάζονται τη γνώμη μου – μπορεί ίσως να σκεφτούν ότι είμαι προκατειλημμένος».
– Ο ίδιος παρέπεμψε στο «βρώμικο ‘89» καταγγέλλοντας «μεθόδους μαφίας» και «παρακράτους» με στόχο τον ίδιο. Συμμερίζεστε την ανάγνωση αυτή;
«Είναι για γέλια. Θυμάμαι, όταν ανακοινώθηκαν οι κατηγορίες σωρηδόν για δέκα κορυφαία πρόσωπα της τότε αντιπολίτευσης ότι δωροδοκήθηκαν από τη Novartis και πανηγύριζαν τα τότε κυβερνητικά στελέχη, αισθάνθηκα άσχημα. Έκανα μια δήλωση που αμφισβητούσα την έκταση των κατηγοριών. Ανέφερα χαρακτηριστικά την περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά. Δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του, ήταν σκληρός αντίπαλος, αλλά έντιμος. Την ίδια μέρα με πήρε αργά το μεσημέρι τηλέφωνο να με ευχαριστήσει, άντε να μιλήσω μαζί του καθώς ήμουν μέσα σε ένα κατάμεστο λεωφορείο γυρνώντας στο σπίτι μου. Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε “χειρών αδίκων”. Άνοιξε για άλλους μαζικά τον λάκκο και πέφτει ο ίδιος μέσα».
– Ο προκάτοχός σας στην ηγεσία του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος μίλησε για «πολιτικά κακέκτυπα» και «ιστορικές καρικατούρες», αλλά και για «δρακογενιά παραγόντων» που προσβάλλει τις αγωνιστικές παραδόσεις της Αριστερός. Συμφωνείτε;
«Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι ένας έμπειρος, συγκροτημένος, διαπρεπής νομικός. Εγώ είμαι οικονομολόγος. Διαβάζω με προσοχή τις έγκυρες απόψεις του σε θέματα που έχουν κυρίως νομική διάσταση».
– Τελικά υπάρχει «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς ή ύστερα από όλα αυτά εξανεμίστηκε;
«Ναι, υπάρχει “ηθικό πλεονέκτημα”. Της Αριστεράς όμως όχι ως κλίκας, όχι ως πολιτικής επιχείρησης, όχι ως σκουριασμένης κομματικής υπόστασης. Αλλά της Αριστεράς ως ιδέας και αξίας. Για την ισότητα των πολιτών, για τις κοινές ελευθερίες των ανθρώπων ανεξαρτήτως χρώματος, για την ισότητα των φύλων, για τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, για την αναστροφή της κλιματικής αλλαγής. Τα τελευταία χρόνια, βιώνοντας τη συρρίκνωση ή την κακοήθη αλλοίωση των κομματικών σχηματισμών αριστερής καταγωγής, παράλληλα με τη δυναμική άνοδο της Ακροδεξιάς, άρχισε να επικρατεί η άποψη ότι ο αιώνας της Αριστεράς κλείνει οριστικά. Μέχρι που ήρθαν ο κορωνοϊός και η στυγερή δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Είναι εντυπωσιακό και προφητικό το πώς συγκλονίστηκε όλη η ανθρωπότητα. Μέσα στην κερδοσκοπική, εγωκεντρική, ατομιστική, χρηματιστηριακή κοινωνία πλημμυρίζει ένα ποτάμι αδελφοσύνης. Τα αιτήματα ενάντια στην κατασταλτική δράση των δυνάμεων της τάξης, για τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων, για την ελευθερία των διαδηλώσεων, για τη δημοκρατία, δεν μπόρεσε ούτε ο κορωνοϊός να τα σταματήσει. Πρόκειται για μια αιφνιδιαστική, διεθνούς κλίμακας, άνθηση της επαναστατικότητας γύρα) από τις αξίες της Αριστερός. Ακόμα και στελέχη του κατεστημένου, των γιγαντιαίων επιχειρήσεων, της άμυνας, της Εκκλησίας, όπως φαίνεται καθαρά στην Αμερική, είτε για λόγους ενοχής είτε ωφελιμότητας, υιοθετούν λαϊκά αιτήματα, όπως το Black Live Matters. Και την ίδια στιγμή ακροδεξιές ηγεσίες, εντελώς ανίκανες να αντιμετωπίσουν την πανδημία, κλυδωνίζονται, όπως ο Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, ο Τζόνσον στη Βρετανία. Υπάρχει, λοιπόν, το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς με την ευρεία, όχι αποκλειστικά τη μαρξιστική, έννοια. Ενός χώρου που διαθέτει βαθιά ευαισθησία και πηγαία επικοινωνία με το συναίσθημα της κοινωνίας».
– Ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρεί στην ανασυγκρότησή του. Εκτιμάτε ότι το εγχείρημα διαμόρφωσης ενός ευρέως αριστερού – προοδευτικού σχήματος έχει προοπτική;
«Μιλάτε για την απόπειρα να γίνει συλλογή από διάφορες, παλιάς κοπής φίρμες από τον χώρο κυρίως του αρχαίου ΠαΣοΚ. Αυτό ούτε ευρύ, ούτε προοδευτικό, ούτε βέβαια αριστερό είναι».
– Δεν υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα για την Αριστερά στην Ελλάδα;
«Και βέβαια υπάρχει. Φτάνει να έχουμε το πάθος να την αναζητήσουμε και να τη στηρίξουμε. Αυτό που αποκαλώ εγώ αξίες της Αριστεράς – άλλοι το λένε δικαίωμα στη ζωή, άλλοι οικολογική συνείδηση, άλλοι αναγέννηση, άλλοι ανασυγκρότηση – είναι εξαπλωμένο σε πολλαπλές ομάδες νέων κυρίως ανθρώπων, διανοουμένων, καλλιτεχνών, επιστημόνων, εργαζομένων που διαθέτουν ήθος, ιδανικά, πίστη, σύγχρονες γνώσεις, διεθνή εμπειρία. Αργά ή γρήγορα ελπίζω ότι θα συλλογικοποιηθούν, θα εκφραστούν πολιτικά και θα καλύψουν το μεγάλο σημερινό αριστερό έλλειμμα από την κεντρική πολιτική σκηνή».
